Vraag
Sinds een jaar heeft mijn dochter (17 jaar) verkering met een hele lieve jongen (20). Mijn dochter is in een niet-gelovige omgeving opgegroeid. Zelf (moeder) ben ik wel gelovig opgevoed, maar ben daar nu niet meer mee bezig. Haar vriend komt uit een 'zware' Gereformeerde Gemeente. Al voordat hij haar kende verzette hij zich tegen de ideeën van zijn opvoeding. Ook zijn vrienden zijn of ongelovige jongens, of jongens van een lichtere kerk. Hij en mijn dochter zijn behoorlijk gek op elkaar en zijn serieus naar elkaar toe. Zij zouden graag samen naar een kerk gaan waar zij zich beiden thuis voelen. Helaas wordt dit door zijn ouders niet goed gevonden. Alleen hun kerk is goed. Naar mijn mening jaag je op deze manier mensen alleen maar bij de kerk weg. Haar vriend heeft ook tegen zijn ouders gezegd dat hij niet positief over het geloof kan zijn naar mijn dochter, omdat hij dat zelf al niet is. Maar dat hij en zij ook wel willen kijken of een iets andere kerk -en voor mijn dochter een kerk waar ze beter past- beter voor hen is. Zelf snap ik niet dat deze kans hen niet gegund wordt. Beter dat beiden het in een andere kerk wel vinden dan dat ze straks nergens meer aan doen. Graag Uw reactie.
Antwoord
Door studieverlof en vakantie is er veel tijd overheen gegaan om uw vraag te beantwoorden. Bij dezen alsnog de reactie op uw vraag.
Het is geen makkelijke situatie waarin u zich bevindt. Er is een diepgaand verschil tussen u en de ouders van de vriend van uw dochter. Het gaat over het geloof, de kerk en de kinderen. Dat raakt diepe gevoelens. Het is heel belangrijk dat te beseffen. Probeer de ander daarin ook te begrijpen. U wordt gedreven door zorg en liefde voor uw kind. Zij zijn ook bezorgd over hun kind. Misschien hadden ze gehoopt dat hun zoon met een meisje uit de Gereformeerde Gemeente zou thuiskomen en hij door haar weer positief zou worden over de opvoeding. Of wie weet wat hen bezig houdt.
Het gaat hier ook om goed communiceren. Dat kan pas als je de ander echt wilt begrijpen. Daar is luisteren en geduld voor nodig. "Ik wil eens praten over de verkering van onze dochter en uw zoon. En ook over de kerk. Dat houdt me erg bezig. Vertelt u eerst hoe u er tegen aankijkt, dan zal ik daarna zeggen hoe ik er over denk." Probeer eerst de ander helemaal te begrijpen, voordat u wilt dat zij u begrijpen. Dus niet de discussie, maar: "als ik u goed begrijp, dan bedoelt u dat..."
En dan kun je drie kanten opgaan: 1. Tegenover elkaar blijven staan en proberen uw gelijk te halen. 2. Een compromis sluiten waar niemand blij mee is. 3. Een oplossing zoeken waar beide tevreden mee zijn. Dat laatste is het beste en tegelijkertijd het moeilijkste. Dat betekent dat de andere ouders ook bereid moeten zijn, net als u, om geduldig te luisteren naar elkaar en open te staan voor het derde alternatief. Mocht daar geen bereidheid zijn, dan is het de vraag of het verstandig is deze relatie voort te zetten. Levenslang zullen op dit punt zich problemen dan voordoen. En u kunt zich afvragen of uw dochter daar gelukkig van zal worden.
En is deze zaak niet voor uzelf een reden om weer bezig te zijn met het geloof? Zulke vragen kunnen we niet even pragmatisch oplossen. Hier is oprecht gebed nodig. "Indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een ieder mild geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden" (Jakobus 1:5). De Heere kan harten ombuigen. Vraag Hem om milde gesprekken met de andere ouders. En als de weg anders gaat: leg alles dan opnieuw voor in het gebed, lees de Bijbel waarin de Heere tot u spreken wil, bezoek de kerkdiensten waar soms ook op een verrassende manier antwoord via de prediking tot u komt. En sta open voor Zijn antwoord!
Ds. C. J. Barth
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.J. Barth
- Geboortedatum:09-02-1975
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Langbroek
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Uiteraard is het de jongen en het meisje die een kerkgenootschap zoeken en dat moet omslaan in positiviteit.
Ouders kunnen adviseren maar aan een starre houding en voeten in het zand is niemand gebaat toch?
Het antwoord gaat er vanuit dat de moeder het probleem wil oplossen, maar dat lees ik niet in de brief. Wel wil ze weten wat erachter zit, om de andere ouders beter te begrijpen. Ik denk dat de kinderen zelf eerlijk zullen moeten zijn over hun keuzes en dan maar hopen dat de ouders er respect voor krijgen.
Laten we beseffen dat wij nooit in andermans ziel kunnen doordringen en daarom onmogelijk de oplossing kunnen weten voor het probleem van een ander. We kunnen zelfs niet precies weten wat het probleem is. Het beste is om gewoon vragen te stellen en laat eigen oordeel achterwege. Mooi in het antwoord van Ds. Barth: 'sta open voor Zijn antwoord'.
Bovendien: in de menselijke psyche rennen schijnbare tegenstellingen voortdurend achter elkaar aan in cirkels: liefde en haat, angst en verlangen. Inze intense angst om contact te maken en de uitdaging die dat met zich meebrengt, wordt achterna gezeten door een even sterk verlangen naar contact en de troost die dat contact geeft. Ondanks alle angstige pogingen die we ondernemen om ons te beschermen door afstand te houden, verlangt de menselijke ziel eeuwig naar contact. We kunnen binnentreden in de cirkel die zich al in ons bevindt door ons over te geven aan de verlangens die vlak achter onze angsten aan lopen, of daar vlak vooruit.
Ik hoop dat ik je verkeerd begrijp, maar als een onkerkelijk meisje graag naar een kerk wil met een kerkelijke jongen, is dat toch fantastisch?
Ik kan je stuk erg moeilijk lezen, tip om hoofdletters te gebruiken en spaties na je komma's en punten en gebruik maken van alinea's.
