Vraag
Wij zijn een jong gezin met twee kleine kinderen (2 en 0). Mede door (naar wij nu weten) autistische trekken van mijn man zijn er tot een half jaar geleden, ongeveer een jaar lang, wat moeilijkheden in onze relatie geweest. Wij maakten (bijna!) nooit ruzie waar de kinderen bij waren, maar wel wanneer zij in bed lagen en ze hebben er dan ook maar weinig van mee gekregen (mede doordat ze nog zo klein zijn), maar er waren natuurlijk wel spanningen. Ook doordat mijn man depressieve en boze buien heeft, waar ik tot voor kort niet goed op in ging. Onze intentie is al die tijd geweest om er samen goed uit te komen en wij hebben dan ook naast de spanningen die er waren, ons best gedaan om de kinderen te laten zien dat we veel van elkaar en van hen houden. Er zijn ook genoeg leuke momenten geweest. Ook heb ik altijd gebeden of God mijn kinderen mocht beschermen tegen deze spanningen. Ik heb nooit de spanningen richting de kinderen geuit en ben naar hen altijd een vrolijke en actieve moeder geweest, maar voelde mijzelf natuurlijk niet altijd prettig. Gelukkig kunnen we nu zeggen dat het een stuk beter gaat. We reageren veel beter op de moeilijkheden die er zijn. Onze kinderen zijn erg vrolijk (ook altijd geweest) en ontwikkelen zich prima . Echter blijft bij mij de vraag zich herhalen: hebben wij onze kinderen hiermee schade aangedaan? Worstelt elk gezin wel eens met een moeilijke periode en wat zou ik er van merken als mijn kinderen er wel wat van over houden? Ik heb er vreselijk veel spijt van dat deze periode zo verlopen is. Kan ik bij problemen in de toekomst mijn kinderen uitleggen dat hun papa het niet altijd makkelijk heeft, maar het wel goed bedoelt? Ik hoop dat u mijn vraag kunt beantwoorden.
Antwoord
Beste mevrouw,
Worstelt elk gezin wel eens met moeilijke perioden? Ja, dat denk ik wel. We weten vooraf niet wat we allemaal meemaken en wat er allemaal van invloed is op de opvoeding. Het aardse leven is nu eenmaal niet volmaakt en hoewel we allemaal ons uiterste best doen, krijgen onze kinderen te maken met onvolmaakte ouders. Dat is niet erg, als we ze zoveel liefde geven als we op kunnen brengen. Bovendien zijn ouders niet alléén bepalend voor een 'geslaagde' opvoeding. Wat te denken van bijvoorbeeld grootouders, ooms en tantes, leerkrachten, de invloed van televisie, de vriendjes met hún ouders. En zo zijn er nog wel meer factoren te noemen die van buitenaf invloed hebben. Vanuit vader en moeder zelf is het helaas ook niet allemaal zoals het zou kunnen zijn, als er geen zonde in de wereld was gekomen. We brengen in ons huwelijk onze eigen, aangeleerde, waarden en normen mee. Onze stemmingen. Onze geestelijke en lichamelijke (on)gezondheid. Kinderen voelen feilloos aan hoe de 'vlag' er thuis bij hangt. Raken de kinderen daardoor beschadigd? Zou kunnen. Maar dat hoeft niet. Aanleg én milieu hebben invloed, leerden wij vroeger. Neem daar de zonde bij en zorgen zijn zomaar aan de orde!
Dient u nu uw kinderen te vertellen dat hun vader soms wat anders reageert dan verwacht? Nee, in ieder geval niet met de woorden zoals u ze schrijft. Váder kan het op een bepaald gebied moeilijk hebben. Móéder heeft dat vast en zeker op een ander gebied. Beiden doet u uw best (naar ik aanneem). Beiden maakt u fouten. Maar ook: beiden hebt u het beste voor met uw kinderen. Waar u beiden zielsveel van houdt. Toch?
Bij een boze bui van hun vader is het wellicht beter om met de kinderen even de kamer uit te gaan. Enfin, u hebt al geleerd om met verschillende situaties om te gaan. Daar hoef ik nu even niks meer van te zeggen. Nog wel dit: speel papa niet uit tegenover uw kinderen, alsof alleen úw ideeën 'waarheid' zouden zijn, want dát beschadigt! Misschien valt het niet mee om van uw man te houden zoals hij is... dat zegt iets over úw relatie met hém! En dáármee moet u aan de slag! Spijt hebben van dingen die gebeurd zijn is zinloos als er niet tegenover staat dat u het in de toekomst ánders gaat aanpakken. Misschien is uw vraag meer op de verhouding tussen uw echtgenoot en u gericht dan u zou denken! Kínderen houden onvoorwaardelijk van hun vader! Van hun moeder ook, trouwens.
Leer uw kinderen dat ze hun ouders liefhebben en eren door een respectvolle houding naar elkaar. Leer de kinderen ook bidden om vergeving van gemaakte fouten, die zich binnen de gezinsrelaties voordoen.
Tot slot: gedane zaken nemen geen keer. Met spijt en bijbehorende schuldgevoelens blijven rondlopen kost slechts negatieve energie. Neem uzelf voor om in het vervolg dingen anders aan te pakken. Dat is wellicht niet eenvoudig, maar zeer zeker een uitdaging die u biddend mag aangaan! Alleen en ook samen met uw echtgenoot.
Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dan denk ik dat ze er weinig schade van hebben ondervonden! Vergis je niet, er is geen gezin volmaakt, overal is weleens wat.... Het beste ermee!
Gelukkig kunnen we wel lachen met elkaar, onze intentie is, net als vragensteller zegt, om er steeds weer uit te komen.
Onze kinderen vinden ons wel eens vreemde gasten, maar ze zijn het gewend, ze hebben geen keuze.
Nu serieus, we houden van elkaar, we weten dat we niet allemaal volmaakt zijn, behalve onze hond, die is volmaakt. Daar zijn we allemaal zeker van.
Beste vragensteller, maak je geen zorgen, kinderen kunnen wel tegen een stootje, zeker als de basis maar goed is, overal gaat wel iets mis. Dat hoort ook bij het leven.
Het zou niet goed zijn wanneer er nooit ruzie/onenigheid is. Het lijkt mij onmogelijk om het in alles met mijn man eens te zijn(en hij met mij). Wel kun je je afvragen hoe de onenigheid/ruzie zich uit.
Onze baby voelt feilloos aan wanneer het niet goed zit tussen mij en mijn man. Dit uit zich in 'niet willen drinken' en 'stil' zijn. Het is voor ons dan ook belangrijk om snel te praten over wat ons dwars zit zodat we er geen van allen onder hoeven te lijden.
Wanneer we de ruzie bijgelegd hebben zijn niet alleen wij, maar ook de baby blij.
Ik denk dat het goed is om te verwoorden wat er aan de hand is, zodat je kinderen weten wat er speelt. Vertel dat je het met papa/mama niet eens bent en dat je er over gaat praten. Vertel ook wanneer de ruzie opgelost is.
En ga zeker niet zeggen dat jíj gelijk hebt/had en papa niet.
Tenslotte hebben papa en mama evenveel schuld aan ruzie. Waar twee kijven hebben twee schuld.
