Vraag
Ik ben een 20-jarige jongen met autisme. Ik had nooit problemen op school tot ik in de puberteit kwam, toen ging ik naar de middelbare school en waren er plots veel te veel nieuwe gezichten. Vervolgens ging het allemaal minder, ik begon te spijbelen en belandde in een instelling. Daar werd toen m'n diagnose vastgesteld. Sinds die diagnose is de autist in mij helemaal 'opengebloeid'. Bij alles wat ik denk of doe worden m'n gedachten meteen gekoppeld aan autisme. Ik kan er met m'n vader noch de twee vrienden die nog overgebleven zijn (door me af te sluiten van de wereld) niet over praten. Het lijkt bij m'n vader zelfs een taboe dat ik dit heb. Nu is het drie jaar na m'n diagnose en ik weet niet hoe/durf geen contact met vreemde mensen te maken en voel me enorm eenzaam. Elke dag is exact hetzelfde en er zit geen enkele structuur in. Ik zie het zes van de zeven dagen helemaal niet meer zitten. Nu denk ik dat het goed is om een 'vriend' te kopen, namelijk een hond, maar mijn vader wil dat niet. Hij zegt dat "we" daar geen tijd voor hebben. Maar waarom gebruikt hij het woord "we" als ik alle tijd van de wereld heb en m'n hart en ziel aan dat diertje zou geven. Het zou mij enorm helpen om me niet meer eenzaam te voelen. Ik heb door die reactie van m'n vader erg veel angst om er opnieuw over te beginnen, maar ik wil heel graag een serieuze discussie met hem over het wel of niet in huis halen van een hond. Daarbij zal ik mijn gevoelens moeten prijsgeven over hoe down ik me de laatste maanden voel. Naar verwachting lacht hij alles weg als hij zich er niet goed bij voelt om erover te praten. Heeft iemand raad wat ik zou kunnen doen om het gesprek met m'n vader te beginnen zonder dat hij begint te lachen of zijn sarcasme gebruikt? Ik zie het mezelf namelijk niet volhouden zonder een 'levensgezel' naast me, die me trouw is en alle liefde van de wereld geeft.
Antwoord
Je bent het duidelijk niet met je vader eens. En je ziet ook geen kans om begrip te krijgen van hem voor wat jij voelt en wat jij wilt. Nu vraag je wat je zou kunnen doen om een gesprek met je vader te beginnen zonder dat hij begint te lachen of z'n sarcasme gebruikt.
Op het gedrag van je vader heb je maar beperkt invloed. Je kunt wel kijken wat je zelf kunt doen om je boodschap zo duidelijk mogelijk over te brengen, namelijk de wens om een hond te hebben en de verwachting dat je je daardoor minder eenzaam zou voelen en het idee dat jij best tijd hebt om voor die hond te zorgen. Want die is in principe niet om om te lachen of sarcastisch over te doen. Als je vader dat toch doet, dan is dat voor zijn rekening.
Wanneer je vader negatief reageert, dan zul je het daar helaas mee moeten doen. Ik begrijp dat je nog in zijn huis woont. Dat wil niet zeggen dat dat altijd zo moet blijven. Wellicht komt er een tijd dat het wel mogelijk is voor jou om een hond te hebben. En ook zijn er andere mogelijkheden om meer met dieren om te gaan. Contact met dieren kan een mens enorm goed doen. Misschien kun je eens bij een asiel gaan kijken of er daar iets voor je te doen is.
Verder vind ik het moeilijk om je te adviseren. Aangezien ik wel in je vraag lees dat je op een aantal fronten problemen hebt. En ik niet goed kan zien wat je mogelijkheden zijn, omdat je die niet beschrijft. (alleen de mogelijkheid je beter te gaan voelen doordat je een hond zou hebben.)
Omdat je opgenomen bent geweest, er een stoornis is geconstateerd en je nog moeilijkheden bij je functioneren ondervindt, veronderstel ik dat je nog wel iets van begeleiding zult hebben. Want het lijkt mij dat je dat nodig hebt. Mijn advies is dan ook om wat je naar voren brengt in deze vraag –eenzaamheid, gebrek aan structuur in je dag, moeilijkheden in de omgang met je vader, je onbegrepen voelen– in de nodige begeleiding aan de orde te stellen. En samen met iemand die je goed kent overlegt hoe je hiermee om zou kunnen gaan. Of een hond een oplossing zou kunnen zijn, en -als dat zo is- of je dit met je vader zou kunnen regelen. En, als dat niet kan, of er dan andere mogelijkheden zijn voor vriendschap met een dier.
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
Heb zelf een klein beetje ervaring met autisme, onze dochter heeft een vorm van autisme.
Wat goed dat je hier je vraag stelt.
Als ik het zo lees...het valt niet mee voor je, je hebt het niet gemakkelijk.
Als eerste en belangrijkste er is een God in de hemel, die jou kent.
Vertel alles maar aan Hem, ook je eenzaamheid.
Hij kan en wil je graag troosten en je beschermen onder zijn vleugelen (zoals in het in de Bijbel staat) Zoek troost en veiligheid bij Hem door te bidden en Bijbel te lezen.
Als tweede denk ik dat een hond een prima hulpmiddel is, ik zou zeker met je vader praten, hoe moeilijk dat misschien ook is.
Vertel gewoon maar hoe je, je voelt, wees eerlijk/open naar hem toe.
Hij weet misschien niet hoe jij,je voelt.
Als derde is het misschien goed om toch weer begeleiding te krijgen, dit kan bv. bij Eleos.
Je kunt daar ook sociale trainingen doen, om te leren contact te maken, voor jezelf op te komen.
Kortom zoek hulp!
de Heere heeft jou geschapen met iets extra's.
Mensen met autisme zijn uniek, en hebben mooie eigenschappen.
Zie je ze ook?? Je mooie eigenschappen...je karakter....niet alles is autisme.
Je bent geen autist, je hebt de diagnose autisme maar daarnaast ook je eigen karakter.
Je bent uniek!
Sterkte, ik wens je de Heere toe, vlucht maar naar Hem, Hij wil je volmaken met Zijn liefde en goedheid, wie je ook bent.
Je bent niet minder als een ander, echt niet.
Ik zou je liever persoonlijk antwoord en advies geven.
je mag de redactie daarom om mijn contactgegevens vragen.
1. Vertel dat je depressieve gevoelens hebt tegen je hulpverlener
2. Schrijf op papier wat er beter met jou zal gaan als je een hond hebt.
3. Schrijf een briefje met 3 punten: tijd, spullen en geld.
Wat kost een hond? Hoe vaak moet je hem uitlaten/ hoeveel tijd kost me dat? en wat moet ik allemaal kopen?
De meeste info kan je op internet vinden of vragen aan iemand die al een hond heeft.
4. Geef het briefje van punt 2 en het briefje van punt 3 aan je vader. Praten is misschien niet zo handig, maar hij heeft dan in ieder geval gezien dat je er goed over nagedacht hebt.
Ik ken ook jongeren die voor iemand in de buurt regelmatig de hond uitlaten of ervoor zorgen (bijv bij mensen die de hele dag werken). Dat is nog een alternatief misschien. Je kan bijv een briefje in de supermarkt hangen waarin je er naar vraagt.
succes
