Persoonlijk contact met God

Beste evangelist Van Dooijeweert. Mag ik u naar aanleiding van deze vraag en antwoord een vervolgvraag stellen? We behoren met ons gezin ook tot die rechterflank en sinds een half jaar dringt het tot me door hoe mijn gedachten hierdoor zijn gevormd. We mochten contact hebben met iemand die naar het zendingsveld gaat en met een aantal anderen, die zo een levende relatie met God hebben! Zij spreken inderdaad zoals u het ook verwoordt in uw antwoord. Dit trekt mij aan, het verblijdt mijn hart. Toch worstel ik er nog mee. Ik kan soms een bewondering voelen voor Gods werk, ontroering in de natuur of onder het zingen. Durfde eerst niet te geloven dat God mij ook zou willen bekeren. Inmiddels durf ik dat niet meer te beweren, omdat het zo helder staat in de Bijbel. Er zijn geen mensen die God niet wil bekeren. Toch weet ik niet hoe verder. Ik heb Hem nodig, maar zoek Hem voor mijn idee niet zo veel. Lees nog niet zo strikt mijn dagboek, pak niet zo heel veel de Bijbel. Denk alleen wel veel aan Hem in mijn dagelijks werk. Er is vaak een stil gebed in mijn gedachten om leiding. Is dit verkeerd? Hoe ga ik mijn zonden beseffen en een Borg nodig krijgen? Ik heb een gevoelig karakter, dan zou het toch raar zijn als ik niets merk in mezelf van Gods werk? Ik heb het idee dat ik alleen verstandelijk dingen accepteer en aanneem. Ik weet niets van persoonlijk contact met God. Ik weet niet persoonlijk of Hij mij wil behouden. Het is zo stil als ik bid. Vaak denk ik dan dat mijn gebeden niet oprecht zijn, maar voorzichtig geloof ik daarnaast toch ook dat God ze wel hoort.  Het is niet echt een vraag, maar ik zou het fijn vinden uw gedachten hierover te lezen. Hartelijk dank!

Beste vraagstel(ler)(ster),

Dank voor je vraag. Eerst maar even naar Gods Woord met je opmerking "durfde eerst niet te geloven dat God mij ook zou willen bekeren." Helaas is dit een heel herkenbare gedachte onder ons. En dat terwijl de Bijbel hierin zo heel duidelijk is: 2 Petrus 3:9: "De Heere vertraagt de belofte niet (gelijk enigen dat traagheid achten), maar is lankmoedig over ons, niet willende, dat enigen verloren gaan, maar dat zij allen tot bekering komen." Mattheus 11:16,17: "Doch waarbij zal Ik dit geslacht vergelijken? Het is gelijk aan de kinderen, die op de markten zitten, en hun gezellen toeroepen, en zeggen: Wij hebben u op de fluit gespeeld, en gij hebt niet gedanst; wij hebben u klaagliederen gezongen, en gij hebt niet geweend." Markus 1:15: "De tijd is vervuld, en het Koninkrijk Gods nabij gekomen; bekeert u, en gelooft het Evangelie."

Niet durven geloven dat God je bekering wilt, is de meest vruchtbare gedachte voor de duivel. Het is toch zo heel duidelijk dat de Heere Jezus in Zijn prediking steeds weer iedereen op het oog had. Iedereen prees Hij de bekering aan, het geloof in het Evangelie, de zaligheid, de verlossing. Maar… tegelijk stelde Hij ook iedereen zelf aansprakelijk voor zijn of haar verloren gaan. Het is nooit of te nimmer Gods schuld als je niet behouden wordt/bent. De Apostelen zijn onverdroten Hem gevolgd op deze weg. Ook zij zijn helder en duidelijk wat betreft de vraag aan wie het Evangelie gepreekt wordt. Paulus zegt het heel nadrukkelijk in 2 Korinthe 5:20: "Wij zijn dan gezanten namens Christus, alsof God Zelf door ons smeekt. Namens Christus smeken wij: laat u met God verzoenen" (HSV).

Inmiddels komen we hiermee aan het tweede deel van je opmerkingen:  Dat je veel aan de Heere denkt en met deze dingen bezig bent. Zet hier ook eens een tekst uit de Bijbel tegenover: "…werkt uws zelfs zaligheid met vreze en beven; want het is God, Die in u werkt beide het willen en het werken, naar Zijn welbehagen", Filippenzen 2:12,13. Wil je hier eens over gaan nadenken! Het is God Die het willen en het werken in je werkt. Vanuit onszelf zullen we nooit naar God vragen. Als er verlangen naar God in ons hart komt, dan is dit al van God. De werkingen van Zijn trekkende en lokkende liefde. Hij geeft dat verlangen in je hart. Hij wil je naar Hem toe trekken. Dat het bij jou niet allesomvattend is, dat is een andere zaak. Je geeft je niet geheel aan dat verlangen over, of je hebt het heel druk met je werk of gezin. Of… je opvoeding speelt hierin een grote rol. Maar hoe dan ook: Der Heere roept je duidelijk. Hij wil jou. Hij wil je redden. Hij wil je behoud. Daarom zegt Paulus het heel uitdrukkelijk in deze tekst: Werk er aan! Zoek. Grijp naar het eeuwige leven. Laat je niet afleiden door allerlei andere dingen, maar geef je over aan de Heere. Is het niet een ontroerende gedachte! Hij, de grote Schepper van alle dingen… Hij, de grote God en Koning van hemel en aarde, zoekt jou! En in liefde roept Hij je naar Zich toe: Kom, Mijn zoon, Mijn dochter. Kom en luister naar Mij. Kom, en geef Mij je hart.
 
Luister naar Hem en ga naar Hem toe zoals je bent. Ga niet meer rekenen hoe je genoeg besef van je zonden kunt krijgen. Ga er niet langer meer over denken hoe je karakter is of hoe je zelf bent,  ga naar Jezus toe en zeg het gewoon: Hier ben ik Heere, help mij! De verlangens die er in je hart zijn is niet een stukje bekering dat uit moet groeien, maar het is een gevolg van het nodigend roepen van de Heiland.

God hoort je gebeden zeker! Hij wil dat je tot hem komt met alles. Veel mensen zoeken Zekerheid. Zekerheid van hun deel aan Christus? Zekerheid aan hun deel aan eeuwig leven? Ik weet het niet. De Bijbel spreekt van een heel speciale zekerheid: de zekerheid van het geloof. Geloven wat God zegt. Geloven in Jezus als  mijn Zaligmaker, geloven in vergeving van zonden. Maar altijd geloven wat de Heere zegt in Zijn Woord.

Ik hoop en bid dat je iets hebt aan mijn schrijverij. De Heere onze God zij met je.

Evangelist J. W. N. van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

262 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven