Afwijking in het gezicht

Ik loop er al een tijdje mee rond, maar ik weet niet bij wie ik deze vraag neer kan leggen. Daarom probeer ik het maar hier. Als kind ben ik geboren met een afwijking in het gezicht. De afgelopen jaren van mijn jonge leven ben ik daar vaak aan geopereerd, maar aan het aangezicht konden ze niets doen omdat daarvoor mijn gezicht uitgegroeid moest zijn. Al als klein kind vond ik mezelf lelijk en waardeloos, maar trok ik mezelf op aan de gedachten van deze operatie. Ik heb veel gebeden of God die operatie wilde zegenen, zodat ik vanaf dan echt kon beginnen met leven, want ik ben er erg onzeker om, wat het leven erg beperkt. Een paar maanden terug was het dan eindelijk zo ver en met gemengde gevoelens reed ik de operatiekamer op. Uiteindelijk mocht het resultaat er niet erg zijn. Het opereren had maar een klein beetje positief resultaat, maar het aangezicht is er niet op verbeterd. Dit heeft mij zo diep geraakt en zoveel pijn gedaan, dat ik sindsdien niet meer weet wat ik nu nog moet. Depressief mag je het misschien zelfs noemen. Heeft God me nu in de steek gelaten en al die tijd niet aangehoord? Zieken genas Hij, maar wil Hij voor mij niet één operatie zegenen? Het lijkt wel alsof Hij me helemaal niet meer hoort. Als ik bid om verlossing van mijn lasten, lijkt het wel alsof er juist meer bij komen, en als ik bid of ik het leven weer positief mag inzien lijkt het wel alsof het alleen nog maar negatiever wordt. En dat terwijl ik al mijn hele leven offers breng om zoveel mogelijk voor God te kunnen gaan! Wat moet ik hiermee aan!?

Beste jonge vriend(in), dank je wel voor je openhartige vraag. Achter de enkele regels die je schrijft gaat een heel proces van persoonlijk leed en strijd schuil. Hoe kan ik in een paar woorden recht doen aan je verdriet en de worsteling die je doormaakt? Ik zou je willen omarmen als met de liefde van Christus, maar zal je die wijzen.

Je bent geboren met een afwijking in je gezicht. Voor je zelfbeeld is dat geen positieve factor; het letterlijke beeld van jezelf doet ook iets met je innerlijke zelfbeeld; je noemt de woorden lelijk, waardeloos, onzeker. Daarbij koesterde je nog een zekere hoop op een betere toekomst: de operatie; maar het resultaat beantwoordde niet aan je verwachting. Wat nu? En God..., heeft dan de Heere mij verlaten; het is alsof Hij niet hoort.

Twee kernwoorden komen naar voren: zelfbeeld en verwachting. Die hebben alles met elkaar te maken, maar verdienen apart aandacht. Belangrijk is, dat je met je teleurstelling leert omgaan, en opstaat uit je verlamming. Dat je werkzaam wordt met Gods Woord en een plaats hebt in de gemeenschap der heiligen: Gods Woord leert ons wie wij zijn buiten Christus: ellendig en zonder enige hoop (leven), maar ook wie wij mogen worden als wij door het geloof één plant geworden zijn met Christus. Ons zelfbeeld heeft dan twee kanten, namelijk de kennis van jezelf (ellende) en de kennis van God in Zijn Zoon Jezus Christus (als Verlosser en Zaligmaker); door het werk van de Heilige Geest zal de ware gelovige het beeld van Gods Zoon gelijkvormig zijn (Rom.8:29). Daarbij staat de gemeenschap van gelovigen om ons heen om te oefenen in de godzaligheid, en voortdurend terug te wijzen naar de Heere en Zijn Woord, bij Wie geen aanneming/aanziens des persoons is (!) (Ef.6:9). Daarom is het zo belangrijk, dat je je weg zoekt in een gemeente van de Heere Jezus, waar de Schriften opengaan en recht verkondigd worden en waar geloof gevonden wordt door liefde werkende.

Dan mag er ook heilzame verwachting zijn; immers, gehoorzaamheid aan Zijn Woord, is leven met en vanuit Gods beloften. Ook al lijkt het alsof God niet hoort, je mag Zijn belofte niet in twijfel trekken. Psalm 9:11: "Die Uw Naam kennen, zullen op U vertrouwen, omdat Gij, HEERE, niet hebt verlaten degenen die U zoeken." Dat Zondag 9 je hartelijke belijden mag zijn: Dat de eeuwige Vader van onze Heere Jezus Christus (...) om Zijn Zoons Christus' wil mijn God en mijn Vader is, op Wie ik zo vertrouw dat ik niet twijfel, of Hij zal mij met alle nooddruft des lichaams en der ziel verzorgen, en ook al het kwaad dat Hij mij in dit jammerdal toeschikt, mij ten beste keren; omdat Hij dat doen kán als een almachtig God en ook doen wíl als een getrouw Vader.

Beste vriend(in), waarmee kan ik je beter omarmen dan met Gods beloften, die in Jezus Christus ja en amen zijn. Van harte bid ik je toe, dat Hij je zal trekken met koorden van Zijn liefde en Hij je in al je gebrek zal doen stralen van geloof, hoop en liefde, en jij het met de apostel zult getuigen: "ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij; en hetgeen ik nu in het vlees leef, dat leef ik door het geloof des Zoons van God, Die mij liefgehad heeft, en Zichzelf voor mij overgegeven heeft."

Ds. D. M. Elsman

Dit artikel is beantwoord door

ds. D.M. Elsman

• Geboortedatum:
  16-04-1961
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Rijssen
• Status:
  Actief

103 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven