Vraag
Mijn vriend en ik hebben twee jaar verkering. We zijn allebei ouder dan 19 en wonen nog bij onze ouders thuis. Nu is het zo dat mijn ouders graag regels stellen. Ook voor ons als stel. Wij zouden graag willen dat mijn ouders ons loslaten. We weten dat dit een proces is. Maar het is toch niet zo dat mijn ouders in het kader van "eer je vader en je moeder" kunnen beslissen wanneer ik wel en niet thuis ben of wanneer ik naar mijn vriend ga? Ik moet ze gehoorzamen, zeggen ze. Ik wil hen wel respecteren, maar ik kan me niet voegen naar deze regels (en toch moet het). Mijn vriend heeft hier nog meer moeite mee dan ik. Mijn vriend en ik hebben hier al veel gesprekken met mijn ouders over gehad. Wat is precies de reden dat ze willen beslissen wanneer wij elkaar zien? Vaak wordt dit afgedaan met: "Wij hebben daar zo onze redenen voor." Dit is voor ons geen reden genoeg. Volgens ons kun je jongvolwassenen niet met dit soort antwoorden afschepen. Mijn ouders stellen ook: zolang je thuis woont, houd je je aan de regels. Ik vind dit acceptabel. Maar dan wel voor de huisregels. Ze kunnen mij niet thuis houden alleen omdat zij dat willen. Wat moeten we hiermee aan? Is het zo dat ik mijn ouders moet gehoorzamen op mijn leeftijd? Of is respecteren genoeg? En hoe moet ik hen dit duidelijk maken? Ik heb veel met hen gesproken, maar tegenwoordig valt er niet goed over te praten. Of ik word emotioneel (boos/verdrietig) of mijn ouders worden boos. Ik kan er slecht tegen dat ze zonder geldige reden zeggen: je mag hem niet te vaak zien! (al is het maar tien minuutjes bij hem langsgaan bijvoorbeeld). Mijn vriend heeft besloten voorlopig niet bij mijn ouders thuis te komen. Ik begrijp dat en sta achter hem, maar zou toch graag van een buitenstaander horen hoe die er over denkt. Een tip als "ga gewoon naar hem toe, ook al heb je geen toestemming" werkt niet. Als ik thuis zeg: "ik ga even naar hem toe", wordt dat verboden. En als ik zeg een boodschap te gaan doen, is het als ik terugkom: "Je hebt hem zeker nog gezien?"
Antwoord
Beste 19-jarige,
Er zijn een paar dingen die mij in je brief opvallen. Jouw houding van respect naar je ouders, om te beginnen. Huisregels zijn er en dat is goed. Opvoedingsregels zijn echter andere, ik kom daar zo op terug. In jouw brief lees ik over een integere dochter: prachtig!
Aan de andere kant lees ik ook over je ouders. Die ongetwijfeld het beste met hun dochter voor hebben. Maar... die wel moeten leren beseffen dat opvoeden betekent dat je kinderen niet bezit, maar dat je jonge mensen leidt tot volwassenheid. Tot zelfstandig functionerende personen, die in staat zijn om hun eigen beslissingen te nemen. En verantwoordelijkheid te dragen vóór die genomen beslissingen. Opvoeden is een proces van voortdurend 'loslaten'. Officieel is dat proces in Nederland voltooid als een kind 18 jaar is geworden. Het kan best moeilijk zijn voor je ouders omdat zij zich zórgen maken over hun kinderen (18 jaar is een willekeurige wettelijke leeftijd -nog niet zo lang geleden was dat 21 jaar- maar of een kind dan écht volwassen is... dat kan een heel goede vraag zijn!)! Per slot van rekening kennen ouders hun kind al zijn of haar hele leven lang!
Nu over opvoedingsregels, die wezenlijk verschillen van huisregels! De huisregel kan zijn: ’s avonds om twaalf uur binnen, om 6 uur aan tafel, je eet met mes en vork, er wordt ontbeten voordat je de deur uitgaat, enzovoort.
De opvoedingsregels die daarbij horen zijn dan: bespreek met de uitgaande kinderen dat je wilt dat ze ’s avonds op tijd thuis zijn, waarbij de klok misschien leidend is, maar geen dwangmiddel. Wordt er om 6 uur gegeten, zorg dan dat je op tijd bent of anders bericht geeft van verhindering (een lekke band of de file kunnen uitzonderingen vormen, maar gaan niet over ongehoorzaamheid!), zodat er thuis niet gewacht hoeft te worden maar er wél eten voor het hongerige kind bewaard blijft! Met mes en vork eten is een vorm van een aangeleerde waarde, maar wie zijn brood met de hand eet maakt het gezin nog niet te schande. En ’s ochtends eerst ontbijten heeft te maken met gezondheid, niet met gehoorzaamheid.
Begrijp je waar ik heen wil? Aan de ene kant is er "eer je vader en je moeder", wat betekent dat er respect is voor het (door)gegeven leven. Aan de andere kant is er "verbitter de jongeling niet."
Slechts gehoorzaam en slaafs regels opstellen en volgen staat los van de eerste aangehaalde Bijbeltekst, maar heeft wel degelijk te maken met de tweede! Gehoorzaamheid éisen geeft meestal slechts onmacht aan. Niet bespreekbare onmacht kan heel gemakkelijk leiden tot verwijdering tussen ouders en kinderen. Met verbitterde gevoelens of zelfs (levenslange) wrok voor béíde kanten!
Wat nu te doen als je ouders een vraag afdoen met: "Wij hebben daar zo onze redenen voor"? Dat is inderdaad voor jullie geen reden genoeg. Je hebt helemaal gelijk als je schrijft: "Volgens ons kun je jongvolwassenen niet met dit soort antwoorden afschepen." Dan zul je dat dus duidelijk moeten maken: nee, niet door boos worden, want dat helpt niet en getuigt niet van volwassenheid, maar is een kinderlijke (kinderachtige) reactie. Juist door een volwassen houding en uitstraling laat je zien wie je bent. Neem je de beslissing om naar je vriend toe te gaan, bijvoorbeeld, dan zeg je dat. Desnoods met de mededeling erbij dat je binnen een half uur terug bent (en zórg dat je op de afgesproken tijd terug bent, hè!).
Of als je een boodschap gaat doen, en de vraag komt of je hem nog gezien hebt: "ja, ik heb... gekocht en heb dat meteen aan vriendlief laten zien. Hij vond het mooi." Zoiets.
Bespreek met je vriend, wanneer hij weer bij jullie thuis wil komen en deel dat mee. Bijvoorbeeld: "zondagmorgen komt vriendlief hier koffiedrinken, maar we eten bij zijn ouders." Een heldere en open communicatie en houding geeft je niet alleen zelfvertrouwen, maar laat ook zien dat je voor je eigen beslissingen staat (en dat is volwassenheid, toch?).
Ik weet niet welke sanctie je ouders hebben voor een overtreden 'gebod', maar is bijvoorbeeld de consequentie van een overtreding dat je huisarrest krijgt, accepteer dat dan onder voorwaarden die jij zelf stelt. Zoals: "Oké, vanavond zal ik thuisblijven, maar morgenavond ga ik met hem naar..." En dat doe je dan ook.
Misschien is het verstandig om jouw vraag en dit antwoord aan je ouders te laten lezen als een (nieuw) gesprek niet lukt. Ik wens je sterkte. Laat maar eens horen, hoe het met je gaat!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik sluit me aan bij het antwoord van mevr Rots: probeer een open communicatie of laat ze deze reactie lezen. Misschien is het een opening voor een gesprek.
Je kunt ook met zn vieren een gesprek hebben, zonder boosheid of hevige emoties (spreek dat af van te voren) en overleg met elkaar.
Je ouder zullen moeten gaan begrijpen dat ze niet meer alles voor jou kunnen beslissen. Als 19 jarige kun je alles zelf beslissen als je dat wilt. Maar zolang je daar woont hou je je aan hun huisregels.
Daar komt mijn volgende punt: zolang je daar woont. Je zou ook kunnen besluiten om zelfstandig te gaan wonen. Misschien is het een goede stap als je er samen niet uit komt. Een paar jaar zelfstandig wonen is heel goed voordat je gaat trouwen bijvoorbeeld. Ik heb het zelf ook gedaan op mijn 19e. Ik kwam er met mijn ouders niet meer uit en heb de stap toen genomen. In een stad in de buurt ben ik gaan wonen op kamers. Heel leerzaam en leuk.
succes!
een tussenoplossing zou kunnen zijn om uit huis te gaan, zoek woonruimte waar je je jezelf kan zijn.
en dan moet je niet gelijk denken dat ik bedoel om samen te gaan wonen, neem van alles een beetje afstand, komt vaak de verhouding ten goede!
Zeer waarschijnlijk hebben de ouders er in hun ogen 'geldige' redenen voor om hun dochter zo te willen beschermen. Het zou verlichting kunnen geven misschien voor hun om hierin ook hun open verhaal te kunnen doen, en met liefde aanboren wat hun diepste motivatie is.
Zijn ze het diep in hun hart misschien niet blij met de partnerkeuze?
Pijnlijk genoeg, maar vanuit hun positie gezien is het dan ook erg moeilijk om enthousiast te doen. Uiteraard dienen ze het te respecteren, maar meestal lukt dat niet als alles alleen maar doodgezwegen wordt. Inderdaad een open gesprek is altijd beter dan alles maar onderdrukken want de weg terug naar elkaar wordt zo steeds meer gebarricadeerd.
Iedereen lijdt pijn, ouders zijn niet blij, kinderen voelen zich in de steek gelaten. Ouders weten zich denk ik vaak geen raad met al hun eigen onzekerheid.
Dat ouders hun kinderen al hun leven lang kénnen, wil ik betwijfelen.
Uiterlijk wel, maar er kan zo heel veel onder het masker zitten, wat je juist tegen je ouders nog nooit hebt uitgesproken. Ik durf openlijk te zeggen dat anderen je beter kunnen kennen dan je eigen ouders...
Ook al stellen je ouders onredelijke eisen, als ze een fout maken dan leg je daar een kleedje over, dán eer je je vader en je moeder. En als je dat niet meer op kunt brengen moet je een eigen tent opzetten.
En in de hoop dat het niet verwijderd wordt: ik vind het een zeer kwalijke zaak dat je wordt aangeraden de regels van je ouders "onder voorwaarden" te accepteren. Kijk eerst maar eens of je aan je plichten hebt voldaan voor we over je recht gaan spreken! En laat je ouders dit antwoord óók maar zien!
1. Er zijn er zat die een baan hebben en nog thuis wonen, en wél kostgeld betalen.
2. Bij je baas ben je in dienst, de verhouding met je ouders ligt toch anders mag ik hopen.
3. Je eigen tent opzetten moet financieel ook kunnen, dat valt niet mee tegenwoordig.
4. Een kleedje over fouten leggen zou ik nou niet direct 'eren' willen noemen.
Er mag best gepraat worden, je kinderen monddood maken met 'omdat ik het zeg' met het 5de gebod als motief vind ik meer onder machtsmisbruik vallen.
Efz.6:4 En vaders, wek geen toorn bij uw kinderen op, maar voed hen op in de onderwijzing en de terechtwijzing van de Heere.
Dus je bent er niet mee klaar als je zegt: "daar heb ik zo m'n redenen voor", dan moet je op zijn minst die 'redenen' uitleggen (onderwijzen)
5. Loslaten is normaal gesproken een proces. Voor de ouders, maar ook de jong volwassenen moeten leren op eigen benen te staan.
Ik vind het niet slim als dat van het ene moment op het andere gebeurd, daarom vind ik dat heel goed als dat begint in het ouderlijk huis.
Dan kunnen de ouders toch nog wat bijsturen als het naar hun mening de verkeerde kant opgaat.
En laten we wel wezen, ik vind ook dat in deze tijden en omstandigheden goed aan kinderen moet worden uitgelegd waarom er welke regels gelden. Ook ik vind het niet slim om kinderen zo lang zo klein te houden. De wereld is een dorp geworden dus maak ze juist zo vroeg als mogelijk zelfstandig zodat ze kunnen onderscheiden waarop het aankomt. Maar als de ouder de fout maakt dat na te laten geeft dat het kind niet het recht maar tegen zijn ouders op te staan. "de Heere heeft zeker wel gezegd, eer uw vader en uw moeder. Nou als ze niet goed met jou omgaan hoef jij dat ook niet met hun". Trap er toch niet in.
Als je rekening houdt met de huisregels en verder doe je gewone normale dingen, is dat geen 'opstaan tegen je ouders'.
Je ouders eren is iets anders dan slaafs alle (onuitgelegde) regels opvolgen.
ik stel echter wel dat het beter is als de kinderen zich zouden gedragen als Sem en Jafeth, en niet als Cham. Je ouders eren is hetzelfde als hun naam altijd hoog houden. En de waarheid spreken is niet per definitie hetzelfde als hun naam hoog houden.
Vraagsteller kan dus best in alle redelijkheid met de ouders in overleg gaan, maar als die zo beslissen als ze nu doen dan leg je je daar bij neer.
Overigens kun je appels en peren prima vergelijken, de een is ronder en harder, de ander langwerpiger en zachter. Zo, nu heb ik appels met peren vergeleken :P
Meerderjarig betekent dat je zelf verantwoordelijk bent voor wat je doet, daar moeten ouders zich ook aan houden. Je hoeft de overheid alleen niet te gehoorzamen als het tegen Zijn Woord ingaat.
Ouders eren blijft je levenlang gelden, maar is echt iets anders dan gehoorzamen.
Tot slot: Ik wens je een hééééééééééééleboel sterkte wanneer jou kinderen de leeftijd bereiken dat ze volwassen zijn. (dacht dat je wel eens gezegd had dat ze een jaar of 11 zijn, dus je kunt je nog even voorbereiden ;)))))
Zelf verantwoordelijk zijn voor wat je doet heeft betrekking op het overtreden van regels, niet op het al dan niet zelfstandig zijn. En het getuigt niet van veel respect als je je niet meer aan de regels van je ouders wilt houden terwijl ze je nog steeds onderdak verlenen, en dan ben je daar inderdaad zelf verantwoordelijk voor. Je moet ze pas ongehoorzaam zijn als ze tegen Gods geboden ingaan en daar is nu geen sprake van.
Mijn dochter is inderdaad 11, dat heb je heel goed onthouden :) verder heb ik een zoon van 18 en één van 20. Ik zit er dus middenin. En het gaat hier overigens prima. :)
Efz.6:4 is hier heel wat meer van toepassing als het 5de gebod.
En zelf verantwoordelijk zijn heeft niet alleen betrekking op het overtreden van regels, hoe kom je daar nou bij! Ongetwijfeld worden we dit niet eens, dus ik hou het voor gezien.
de zwaarte van een overtreding of noem het ongehoorzaamheid doet niet terzake, het feit dát je ongehoorzaam bent is genoeg om God boos te maken. Nou is dát in het nieuwe verbond niet meer van belang maar als we het voor God aangenaam willen maken dan houden we ons daar toch aan? We gehoorzamen onze ouders zolang ze niet principieel tegen Gods Woord ingaan. Tot die tijd houden wij ze in ere. Het is niet voor niks het eerste gebod met een belofte ... ...
Maar jammer, je wilt je mening niet heroverwegen en houd het voor gezien ... ...
Alleen maar omdat het een welles & nietes verhaal wordt.
Overspel en een vrouw aanzien om haar te begeren is allebei zonde, net zoals lichte of zware ongehoorzaamheid allebei zonde is, dat ben ik heus wel met je eens.
Maar eren en gehoorzamen is geen synoniem.
Als je meerderjarige kind niets doet wat tegen Gods geboden en de huisregels ingaan, hebben ouders hen gewoon te behandelen als volwassen, verantwoordelijke individuen.
Dat zijn ze nl. volgens de overheid, en de ouders en de kinderen mogen dat niet aan hun laars lappen want deze wet van de overheid gaat helemaal niet tegen Gods Woord in.
Er is niets mis mee om even langs je vriend te gaan, en ouders mogen niet claimen dat hun volwassen kinderen alles doen wat zij zeggen. Als ze dat toch doen dan zijn zij fout.
Als mijn ouders nu van me eisen dat ik elke dag om negen uur naar bed moet o.i.d. vind je me dan ook ongehoorzaam als ik dat niet doe?
Ik durf voorzichtig aan te nemen dat je "nee" zegt, omdat ik niet meer thuis woon, dus gaat het alleen om huisregels. En huisregels zijn iets anders dan opvoedingsregels.
Als je van elke minuut verantwoording aan je ouders moet afleggen noem ik dat geen huisregels meer.
Dan wil je de complete controle over een verantwoordelijk en volwassen persoon, en daar misbruik je dan gewoon even het vijfde gebod voor.
Dat lijkt mij een instelling die meer volgens de bijbel is dan, jongens, ik ben meerderjarig en ik bepaal zelf wel onder welke voorwaarden ik mijn ouders gehoorzaam ben.
Ik zou het niet heel erg leuk vinden als mijn vader tegen mij zei dat ik maar aan een kruis moest gaan hangen maar ik ken Iemand die wél in die mate gehoorzaam was. En is het niet de bedoeling Hem na te volgen?
ik zeg nog steeds niet dat ik het met de ouders eens ben, misschien misbruiken zij inderdaad wel het 5e gebod. Maar dat neemt niet weg dat je daar als kind geduld mee moet hebben. Het gaat mij dus niet om de opstelling van de ouders, maar juist om die van de kinderen. Ook al is die van de ouders onjuist, dan nog horen de kinderen, vanuit zichzelf ( ! ) te zeggen dat ze daar geduld mee willen hebben, opdat gij lang leeft op de aarde.
Geduld hebben met hun zwakheden en gebreken is iets anders dan eraan toegeven.
Jezus heeft altijd de wil van Zijn Vader gedaan, maar op de wil van de Vader was dan ook niets aan te merken.
Klopt ook dat Jezus ons een voorbeeld heeft nagelaten om Hem na te volgen, alleen lees ik nergens dat Hij toegaf aan de fouten van mensen om Hem heen.
Die bestrafte Hij vaak, of Hij liet op een andere manier blijken dat Hij daar niet mee instemde.
Maar je hebt het nu over geduld, da's al weer iets anders dan gehoorzaamheid. (en eren!!!)
Wanneer je als volwassen kind op zo'n extreme manier door je ouders geclaimd wordt zonder dat je daar op een respectvolle manier iets tegen doet, dan vind ik dát juist geen Bijbelse instelling.
Als ouders bepaal je de huisregels. Zoals iedereen toch bepaalt wat er in zijn of haar of hun huis gebeurd.
Soms zie ik wel een stickertje op de deur: Niet roken. Dan respecteer je dat als je daar binnen gaat.
Maar het wordt anders wanneer de ouders zich ook met de levenswijze van de kinderen gaan bemoeien.
Als ze vinden dat hub dochter haar vriend b.v. maar 1x pr week mag zien, is dat een regel die niet meer geldt als aan de andere kant van de deur.
Hier zie ik wat er ook in veel kerken gebeurt. De kerkenraad stelt regels voor de kerk, Maar ze bemoeien zich ook met het privéleven van hun leven. B.v. geen tv.
Daarin wordt een grens overschreden.
- 1
- 2
