Vraag
Ik (15 jaar) heb een aantal maanden geleden besloten om met een uitwisseling van school in mei mee te doen. Voor mijn gevoel had ik er goed over nagedacht. Nu het dichterbij komt ga ik er steeds meer tegenop zien. Ik heb snel last van heimwee en ben bang dat ik dat daar ook krijg. Ook ben ik bang om daar ziek te worden e.d. Ik weet dat dat nergens op slaat omdat ik niet snel ziek ben, maar toch krijg ik het niet uit mijn hoofd. In principe moet ik alleen in een gastgezin. Mijn 'uitwisselingsleerling' is in oktober al bij mij geweest. Het was niet helemaal mijn type, maar het was ook niet zo dat ik het helemaal niet met haar kon vinden. Omdat ik nu misschien nog de mogelijkheid heb om door te geven dat ik niet meega, voel ik me iets rustiger. Maar mijn ouders dringen er nu toch op aan, wat ik heel goed begrijp, om de knoop door te hakken. Wel gaan, vragen of er nog iemand uit Nederland bij mij in het gastgezin kan of niet gaan? Ik weet echt niet goed wat het beste is om te doen. Als die vijf dagen in Duitsland goed gaan zal ik daarna een stuk zekerder zijn! Maar als het nu mis gaat... Ik ben ook nog niet vaak zolang van huis geweest, omdat ik dat gewoon niet graag doe en last van heimwee heb. Maar ik zal toch een keer langer van huis moeten. Op zich heb ik een sterke wil, maar ik zie de zenuwen in de maanden ervoor eigenlijk niet zitten. Toch voel ik me ook erg falen als ik nu toch "nee" zeg, terwijl ik eerst "ja" gezegd heb. Wat moet ik doen?
Antwoord
Ha vragensteller,
Wij hebben je vraag in goede orde ontvangen. In verband met de voorjaarsvakantie heeft de beantwoording iets langer geduurd. Hierbij alsnog een reactie.
Ik merk dat je in jouw 'vraag' al heel goed nagedacht hebt over het probleem. Je noemt verschillende mogelijkheden die jou voor de geest kwamen. Ik vind dat je daar heel verstandig mee omgaat. De andere kant is jouw gevoel. Heimwee is een gevoelskwestie. Weet je wel zeker dat je heimwee hebt? Je bent nog niet vaak zolang van huis geweest, schrijf je. Als dat betekent dat het dus wel eerder is voorgekomen dat je wat langer van huis was, heb je die ervaring al wel. Nu kan dat een nare ervaring geweest zijn, waardoor je (nog steeds) onzeker bent. Dat is best lastig. Je vraagt wat je moet doen?
Kijk, dat is jouw eigen beslissing. Maar als ik je verhaal goed lees, dan vind je van jezelf dat je ´gewoon´ moet gaan. Dat lijkt mij voor jou ook echt het beste. En reken er maar op dat je het echt wel kunt. Bovendien is vijf dagen wel te overzien. En als je dit redt, dan heb je wel iets overwonnen. Wat je aandacht geeft groeit, zeg ik altijd. Dus als je aandacht geeft aan: dit gaat mij lukken, dan wordt dat positieve gevoel ook sterker.
Het lijkt mij overigens best wel verstandig om een bekende in het gastgezin mee te vragen. Dat geeft een stukje extra veiligheid. En zoals met al dit soort dingen: maak er een gebedszaak van. Bij de HEERE kun je terecht met al je zorgen en moeiten en ook met dingen waar je tegenop ziet. Hij wil ook hierom gebeden zijn.
Ik wens je een fijne uitwisselingsweek toe.
Hartelijke groetjes,
J. M. Strijbis
Dit artikel is beantwoord door
J.M. Strijbis
- Geboortedatum:16-06-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Gouda
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Docent(opleider) Driestar Hogeschool
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik heb zelf ook meegedaan aan een uitwisselingsproject in Duitsland. De maanden ervoor voel je inderdaad een steen op je maag. Die steen is zo weg als je er bent en de ouders hebt gezien. Jij en jouw familie hebben haar als het goed is ook hartelijk ontvangen, dat zullen hun ook vast en zeker terugdoen. Ze eten je heus niet op...
Verder was mijn ervaring dat je er eigenlijk maar 3,5 dag bent. De eerste dag zit je de hele tijd in de trein/bus en als je bij het huis aankomt, ga je snel naar bed omdat je bekaf bent. De laatste dag stap je al snel op de trein en ga je alweer naar huis. Zodoende ben je maar 3,5 dag bij deze mensen. Voorderest moet je gewoon elke dag even naar huis opbellen zodat je in je eigen taal, jouw verhaal kwijt raakt. Even je ouders hun stem horen was bij mij al genoeg om door te gaan.
Kortom, je gaat er naartoe met een brok in je keel, maar het is een ervaring die je niet wil missen. Als je er bent is het fantastisch. Gewoon gaan!
Sterkte ermee.
Mijn advies: ga in vrede, neem je Bijbel én je mobiel mee!
Horen we t.z.t. nog eens wat je hebt gedaan?!
