Vraag
Na een heel moeilijke jeugd, waarin ik heel eenzaam ben geweest en affectief een groot tekort heb gehad, ben ik op kamers gegaan toen ik 17 was. Dat was een heel moeilijke tijd, waarin er heel veel op mij af kwam en waarin ik wederom thuis geen begeleiding kreeg. Door middel van studie en keihard werken heb ik geprobeerd een eigenwaarde op te bouwen, maar onbewust ook de goedkeuring van mijn ouders te verdienen. Op een gegeven moment knapte ik af en ben ik via via in therapie gegaan. Voor het eerst in mijn leven zag iemand wie ik echt was/ben en wat ik nodig had. Jarenlang heb ik therapie gehad om er allereerst al achter te komen wat ik voelde en wat daarin mijn behoefte was (nooit stond ik immers stil bij mijn gevoelens en behoeften). Dit was me nooit geleerd en er was geen ruimte voor. Inmiddels ben ik 30 en heb ik een lieve man leren kennen. Na 5 jaar verkering zijn we gelukkig getrouwd. Maar waar ik momenteel heel erg tegenaan loop is het volgende: tijdens mijn studie (de periode dat ik uit huis ging en ging studeren) kreeg ik een groot sociaal netwerk. Als ik jarig was kwamen er wel bijna 30 mensen. Door mijn relatie en therapie en de jaren door, ben ik steeds selectiever omgegaan met contacten en wilde ik gaan kiezen voor echte vrienden i.p.v. tal van contacten. Zelf heb ik tijdens de afgelopen jaren ook carriere gemaakt, dus ik ben ook weer 'gegroeid', maar toch voel ik heel veel pijn over hoe ik veel vriendinnen ben kwijtgeraakt of momenteel inzie dat de basis van die vriendschap niet zo gelijkwaardig is. De initiatieven tot het contact moeten veel of alleen maar van mijn kant komen. Het doet mij zo diep pijn. Mijn man attendeert mij er ook op dat vriendschap van twee kanten moet komen en ik moet tot de pijnlijke conclusie komen dat er dan wel heel weinig vrienden overblijven. Steeds vaker denk ik: wie is er nog echt in mij geïnteresseerd. Het lijkt dat de vrienden die ik nog heb erg bezig zijn met zichzelf, geld verdienen, mooie huizen, etc. Ik zit door bovenstaande momenteel best in een dip/dal en ik merk dat mijn oude valkuil erg opspeelt. Mijn basisthema: ik doe het fout en het ligt aan mij. Ik denk dan steeds dat ik nog meer moet doen naar die vriendinnen toe, maar mijn man zegt: doe maar eens niets meer en kijk dan maar eens wat er nog van de andere kant komt. Maar dat durf ik bijna niet aan, heel weinig nog... Toch heb ik enorm de behoefte aan goede vriendschappen en wil ik die graag, (ook samen met mijn man bijvoorbeeld) weer gaan opbouwen. In de gemeente waar wij zijn gaan kerken na ons huwelijk en waar we nu twee jaar lid zijn, voelen we ook heel weinig contact van de grond komen. Ik ben best een beetje moedeloos. Op mijn werk gaat alles heel goed en zijn de contacten erg fijn, maar ik verlang zo naar prive ook weer een goed netwerk. Dit is heel belangrijk voor mij. Hoe kan ik hier nu doelen voor uitzetten? Want momenteel heb ik het gevoel dat ik in een neerwaartse spiraal zit. Ook al ben ik blij met mijn huwelijk en mijn werk, maar ik verlang ook weer erg naar hartsvrienden/innen.
Antwoord
Dag,
Hartelijk dan voor je openhartige verhaal. De vraag die je stelt is eigenlijk: hoe krijg en onderhoud ik gelijk waardige en waardevolle vrienden. Jouw geschiedenis vanaf je gezin van herkomst, je studie, je netwerk, je therapie, je huwelijk en je carrière getuigen van doorzettingsvermogen. Ik denk dan, hoe heb je het allemaal gedaan?!. Dat er door deze gebeurtenissen heen verschuivingen plaatsvinden in je vriendschappen is heel begrijpelijk. Jij hebt een persoonlijk groei doorgemaakt. Een netwerk van 30 vrienden kan geen mens onderhouden en ik denk ook niet dat dat het gene is waar je naar terug verlangt.
Door jouw enorme leerproces zullen er vrienden niet ‘mee kunnen’ en groei je op een gegeven ogenblik uit elkaar. Jij hebt nu met je man en je baan een nieuw leven gekregen en ga daarin kijken welke contacten je belangrijk vindt en waarom. Kijk vervolgens of er voldoende wederzijdsheid in het contact is. Investeren in contact is belangrijk, maar een juiste balans tussen geven en ontvangen ook!
Vriendschappen verliezen is pijnlijk en helaas komt het voor. Neem voor jezelf dan ook afscheid van deze vrienden, rond het in ieder geval voor jezelf af. Dat kan zelfs voelen als een groot verlies. Kijk bij het aangaan van nieuwe contacten wat belangrijk voor je is en kijk naar een gelijkwaardige wederzijdsheid. Gun een nieuwe vriendschap ook tijd, het eigen proces. De kwaliteit van de vriendschap is belangrijker dan de hoeveelheid contact dat er is.
Als ik lees welke weg je gegaan bent dan geloof ik dat je zeker, samen met je man in staat zult zijn weer te werken aan een paar waardevolle vriendschappen.
Met vriendelijke groet,
Ria van der Leer
Het probleem dat je het idee hebt dat het in je vriendschappen allemaal van 1 kant komt, herken ik heel erg. Ik heb met een aantal vriendinnen hetzelfde probleem (gehad). Wat mij heel erg heeft geholpen (en die vriendinnen ook), is het aan hen vertellen wat je dwars zit. Ik heb dit 3 keer gedaan. Twee keer daarvan waren die vriendinnen blij dat ik dit tegen hen zei en het contact tussen ons is nu veel beter! 1 keer werd een 'vriendin' boos en vond het allemaal onzin wat ik zei. Het contact met haar is nu eigenlijk over. Dat is niet leuk, maar wel duidelijk, dat dat dus blijkbaar geen echte vriendschap was! Misschien heb je dat al lang gedaan, maar ik wilde het je toch even meegeven. Sterkte ermee!
Net zoals Ria van Leer schrijft, 30 vriendschappen zijn niet te onderhouden en dat kunnen ook niet allemaal echte vriendschappen zijn. Bekenden, maar veel verder kan het niet gaan.
Zelf heb ik twee vrienden en dat is voor mij meer dan genoeg, we staan altijd klaar voor elkaar en accepteren elkaar zoals we zijn.
Twee vrienden is genoeg, echte vrienden!
Bekenden heb ik in overvloed, die komen ook wel op verjaardagen, buren, oud-buren, geweldig aardige mensen, maar voor echte vriendschap is meer nodig.
En wat kan een mens vaak bedrogen uitkomen met mensen..
daar hoef je het niet van te verwachten.
Er zullen vast nog wel eens aardige mensen op jullie pad komen een beetje vertrouwen.
