Huwelijksjubileum van ouders

Ds. R. W. van Mourik / 10 reacties

17-02-2012, 16:09

Vraag

Binnenkort hopen mijn ouders 40 jaar getrouwd te zijn. Ze hebben al aangegeven dat wij die dag vrij moeten houden, zodat we feest kunnen vieren. Wat mij betreft vieren we geen feest. Voor mij valt er weinig te vieren. Mijn ouders hebben altijd een slecht huwelijk gehad. Mijn vader was erg dominant, autoritair en egoïstisch. Mijn moeder werd als sloofje behandeld. Daarnaast gaat mijn moeder ook niet vrij uit. Ze had stil verzet tegen het 'regime' van mijn vader en sprak vaak negatief over haar man tegen ons als kinderen. Ze heeft ons altijd doen geloven dat mijn vader de oorzaak was van de huwelijksproblemen. Naar buiten toe waren we een degelijk en keurig refogezin, maar ondertussen gebeurde er veel narigheid waar buiten ons gezin niemand van af wist. Toen mijn oudere broers gingen puberen, zijn er veel conflicten geweest. Mijn moeder koos altijd de kant van haar kinderen, om hen te beschermen tegen de hardheid en liefdeloosheid van mijn vader. Dit leidde dan tot een conflict tussen mijn ouders. Regelmatig werd mijn vader heel driftig in ruzies en daar kwam geweld uit voort. Mijn puberende broers lieten dit niet op zich zitten en sloegen terug. Als meisje van acht stond ik erbij dat mijn broers vochten met mijn vader. Dit ging er hard aan toe. Alle details staan helder op m'n netvlies. Nooit heb ik iets gemerkt van terugkomen op wat gebeurd is, dingen open bespreken, uitpraten, excuses aanbieden o.i.d. Ondertussen zat mijn vader als een van de weinigen aan het Avondmaal in onze streng-reformatorische kerk in ons kleine christelijke dorpje. De week voorafgaand aan het Avondmaal was hij zachter en voorkwam hij ruzies. Voor mij was dit alles moeilijk te rijmen. Zeker bij het opgroeien. Als puber en adolescent had ik veel vragen Als iemand zich uitgeeft voor christen (door aan het Avondmaal te gaan) en ondertussen zo'n liefdeloos leven leidt, waarbij ook geweld niet gemeden wordt, krijg je als opgroeiende jongere een scheef beeld mee. Ik heb verschillende keren op het punt gestaan om het geloof vaarwel te zeggen, maar dat is (gelukkig) nooit definitief gelukt. Ook heb ik veel moeite gehad met het aangaan, maar vooral het vasthouden van relaties. Ik leg de lat hoog, want ik wil geen slecht huwelijk. Rond mijn 24e jaar heb ik gesprekken gehad met een therapeute. Het heeft mij geholpen om mijn verleden wat beter in kaart te krijgen. Wat ik er vooral van geleerd heb, is dat mijn ouders ook kind van hun tijd zijn en dat ik hun gedrag in het kader van hun opvoeding zet. Hierdoor ben ik wat milder gaan denken over mijn ouders. Toch vind ik het moeilijk dat ik liefde gemist heb in de opvoeding en een ongezond beeld heb meegekregen van een huwelijk. Ik voel me emotioneel verwaarloosd door mijn ouders. Inmiddels ben ik een volwassen vrouw (bijna 30 jaar) en kan ik zeggen dat het erg goed met me gaat. Ik zit goed in m'n vel, heb de leukste man van de wereld, een prachtige dochter en heb een bewuste keuze gemaakt voor het geloof. Ik heb contact met mijn ouders, maar inhoudelijk stelt dat niet veel voor. Maar nu het huwelijksjubileum van mijn ouders dichterbij komt, merk ik dat dingen uit het verleden terugkomen. Ik heb weinig behoefte aan een feestdag; voor mij valt er weinig te vieren. Wel moet ik zeggen dat de hardheid van mijn vader bij zijn ouder worden minder is geworden. Nu alle kinderen uit het huis zijn, lijkt het voor het oog wat beter te gaan tussen mijn ouders. Natuurlijk is dat mooi. Maar eigenlijk zou ik graag excuses zien van mijn ouders. Ik begrijp dat er geen perfecte opvoeders zijn, maar om nu zomaar verder te leven en feest te vieren alsof er nooit iets is gebeurd, staat me tegen. Dit kan ik niet. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

ADVERTORIAL

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

In Egypte is het steeds lastiger om rond te komen. Voedselprijzen rijzen de pan uit. U kunt het verschil maken door een voedselpakket voor een gezin van Egyptische christenen te kopen, die wij uitdelen ter plaatse. Heel praktisch willen we hiermee handen en voeten geven aan de opdracht van God om de armen te voeden. 

Doet u mee?

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

Antwoord

Het is heel goed te begrijpen dat die gevoelens vanuit het verleden weer naar boven komen nu er zo'n jubileum aanstaande is. Het is inderdaad heel jammer dat er nooit excuses gemaakt zijn over de dingen die in het huwelijk van je ouders richting jullie als kinderen zijn mis gegaan. Het is een triest verhaal wat je schildert hoe het er bij jullie thuis aan toe ging. Helaas zijn jullie niet de enige die dit mee gemaakt hebben.

Maar goed, de vraag is nu hoe je met die gevoelens om moet gaan richting de 'viering' van dit jubileum. Het is met recht heel naar om daar als kind te staan alsof er niets gebeurd is. In ieder geval worden er geen excuses gedaan en verwacht je dat ook niet. Hoe daar nu mee om te gaan?

Eerlijk gezegd is dat een lastige vraag. Natuurlijk kan er heel snel gesproken worden over het vijfde gebod dat je je ouders moet eren. Ook ouders die heel veel verkeerd hebben gedaan. Maar in de praktijk valt dat niet mee. En daar zit je mee. Als gelovige (gelukkig trouwens dat de Heere je bewaard heeft voor het vaarwel zeggen van het geloof) weet je best dat je geduld en verdraagzaamheid moet hebben voor je (zwakke) ouders. Maar de praktijk is zo weerbarstig. Toch raad ik je aan om wel het jubileum mee te maken. Ondanks alle reserves die je hebt. Leg deze zaak ook voor de Heere neer in het gebed. Hij wil kracht geven in je zwakheid. Hij kan zelfs bewerken dat er bij je ouders verbrokenheid ontstaat en dat er berouw komt over een dubbelleven wat jarenlang in stand is gehouden.

Misschien is het goed, in het kader van bid en werk, om contact op te nemen met die therapeute die je destijds ook had in het verwerken van de thuissituatie. Zij kan misschien advies geven waar je wat aan hebt. In ieder geval is het belangrijk om er op het jubileum te zijn en dankbaar te zijn, hoe vreemd het wellicht ook klinkt, dat ze er nog zijn en dat de Heere hen nog tijd geeft om tot bezinning te komen. Allebei je ouders zijn er nog en de tijd van bekering is er nog. Laat in het gebed hartstochtelijk gebeden worden om deze bekering.

Ds. R. W. van Mourik, Elburg

Ds. R. W. van Mourik

Ds. R. W. van Mourik

  • Geboortedatum:
    07-02-1958
  • Kerkelijke gezindte:
    PKN (Hervormd)
  • Woon/standplaats:
    Alblasserdam
  • Status:
    Actief

Tags in dit artikel:

feestoudersverwaarlozing
10 reacties
zandkasteel
17-02-2012 / 19:44
Ik herken het ook een beetje bij schoonfamilie, ook weinig liefde en veel harde woorden. Tot een van beiden ziek werd en na de dood werd er alleen maar over het heeeeel goede huwelijk gesproken, tot in de rouwdienst toe, terwijl je als (schoon)kind beter weet. Moet je daar dan wat van zeggen? Wij hebben er het zwijgen maar toe gedaan, je veranderd er toch niets aan. Eigen (goed) huwelijk lijkt me veel belangrijker.
Mariet
17-02-2012 / 19:57
lastige situatie zeg,
ik kan me voorstellen dat je niet graag meedoet in dit (in jou beleving) schijnfeest. Dat zou ik wel benoemen naar je ouders, je moeite hierin. Ik zou denk ik ook wel gaan, maar niet zonder te benoemen hoe het ervaart. Dan doe je zelf net zo hard mee lijkt me...
sjanie
17-02-2012 / 20:01
In iedere familie speelt wel wat, dus wat dat betreft niet uniek
Wees alsjeblieft de minste, je verandert het één, twee, drie niet
Ouders eren gaat heel ver, zelfs een belofte erbij, maar God liefhebben
boven alles. Als ouders andere wegen gaan, hoef je ze,mag je ze daarin niet
volgen.
Je kunt de situatie alleen verergeren als je op hun feest of ervoor kritiek maakt!
Probeer zelf in ales eerlijk, oprecht en vooral trouw te zijn.
Sterke!
EVA
17-02-2012 / 20:48
Heftige tijd heb je meegemaakt,
Je geeft aan een bewuste keuze in het geloof gemaakt te hebben, breng je ouders voor Zijn troon, en probeer de minste te zijn, ga in gesprek, vraag waarom, (ik proef machteloosheid bij je vader)open en eerlijk en schenk je vader vergeving, waar vergeving is kan genezing zijn. En geniet van de tijd dat je je ouders nog hebt.
Gods zegen en wijsheid toegewenst
Ermelo
18-02-2012 / 13:35
Moeilijk.
Het antwoord is goed, wat mij betreft. Ook om weer eens met een therapeut te gaan praten. Juist in tijden van zo'n jubileum kan er weer zoveel boven komen.
Ik zou ook zeggen dat je wel aanwezig moet zijn op dat jubileum, maar trek wel grenzen. Hoe wordt de dag ingevuld? Receptie? Moeten er stukjes opgevoerd worden? Kadoos? Foto's?
Spreek eventueel met die therapeut door welke lijn je in al deze dingen kunt voeren. Waar doe je wel aan mee, en waaraan niet.
juf89
18-02-2012 / 18:14
Ik heb het ook meegemaakt. maar heb de keus gemaakt om niet te gaan. waar ik nog steeds achter sta. Laat je zeker niet dwingen om te gaan, maar doe waar jezelf volledig achter staat!
Alphonsus
21-02-2012 / 15:45
De vraag is hoe het mogelijk is dat na 40 jaar huwelijk en waarschijnlijk ook 40 jaar kerkgang dit nog mogelijk is?
waldboy
21-02-2012 / 22:59
Na 40 jaar huwelijk is het nog goed mogelijk. maar na 40 jaar en langer kerkgang, ja, dat is zeker een vraag.
Daniel
22-02-2012 / 12:03
Was het niet al na een paar jaar een verloren huwelijk. 'Ze hebben altijd al een slecht huwelijk gehad', zo schrijft vragenstelller.
God is getrouw Zijn plannen falen niet, maar wij kunnen die plannen niet begrijpen, tittel of jota, we zijn aan God overgeleverd, we kunnen alleen vertrouwen op Zijn plannen.
Een therapeut kent ook Gods wegen niet, een ouderling niet, een dominee niet, een eenvoudige kerkganger al helemaal niet.
God is getrouw...., daar mogen we op bouwen. God is er niet voor 40 jaar, Hij is er voor de eeuwigheid. En die duurt lang.
Alphonsus
25-02-2012 / 13:44
Wat zou dit echtpaar na al die jaren dan niet begrepen hebben?

Terug in de tijd

We mogen als ouders van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland niet ons kind te doop houden omdat we het moeilijk hebben met sommige leerstellingen en er vragen over gesteld hebben en geen antwoorden...
Geen reacties
17-02-2006
Naar aanleiding van de totstandkoming van de PKN is onze gemeente enkele jaren geleden gescheurd. Ik vind het niet relevant uit te spreken aan welke kant van de scheur ik me bevind, want naar mijn erv...
Geen reacties
17-02-2006
Aan ds. J. Hoek, n.a.v. de vraag over boeken van Watchman Nee. Momenteel lees ik een boek van Watchman Nee. Graag zou ik willen weten met welke dingen hij de plank volledig misslaat? Kunt u wat voorbe...
3 reacties
17-02-2011
website-ontwikkeling door webdevelopment by Accendis
design website door design website by Mooimerk
hosting website door hosting website by STH Automatisering