Passie voor gerechtigheid en armen

Sinds enkele jaren heb ik een enorme passie voor gerechtigheid en de armen. Ik wilde niets liever dan naar het buitenland gaan, de armen helpen en mezelf opofferen voor hen. Vast geloofde ik dat God dat van mij wilde. Mijn hele Bijbel heb ik onderstreept met woorden die gaan over armoede, gerechtigheid, onderdrukking en opkomen voor de zwakken. Ik doe nu ook een studie die daarmee te maken heeft. Maar opeens is die passie weg. Ik voel niet meer die enorme aandrang om te helpen, om naar het buitenland te gaan, om mezelf op te offeren. Had ik eerder verlangen naar het buitenland, andere mensen, culturen, helpen; opeens is het weg. Ik vind dit zo verschrikkelijk! Hoe kan dit? Kan het een beproeving van God zijn om te kijken wat voor motieven ik heb? Want ik geloof(de) vast dat God wilde dat ik dit ging doen. Hoe kan dit?

Het is een existentiële vraag die voor mij ligt. Wat is de weg die de HEERE mij wijst? Uit de vraag blijkt een grote betrokkenheid op het leed in onze wereld. Er is een schril contrast tussen de werkelijkheid van alle dag en de boodschap vanuit de Bijbel van recht en gerechtigheid. De ogen worden niet gesloten voor het onrecht en de onderdrukking. Juist in de boodschap van de Heere Jezus zien wij mededogen en barmhartigheid. Jezus helpt en redt. De betrokkenheid op de lijden is groot. Het is de werkelijkheid waarin het evangelie klinkt.

De vraagsteller zag voor zichzelf een taak. Hij wilde helpen en zichzelf opofferen. En nu is hij die taak voor zichzelf kwijt geraakt. En dat maakt de vraag. Hoe kan het? Wat heeft God er mee voor?

Hier kan ik alleen maar aarzelend en tastend mijn weg gaan. Want ik kan niet in het hart van een mens kijken. Maar er valt me wel iets op aan de vraag. Toen duidelijk was wat hij wilde, ging hij er voor. Daarin vond hij zichzelf. Daarin zag hij zijn roeping. En met dat het wegvalt, is hij het stuur kwijt. Hoe moet het verder.

Wat wil de HEERE? In ieder geval dat wij ons hart voor Hem uitstorten. Want in het geloof gaat het om onszelf. Wij zijn in het geding. Het gaat om ons behoud. En nu kan het zijn dat de HEERE de vraagsteller dichter bij zichzelf brengen wil. De armen zijn er. De Heere Jezus zegt dat de armen altijd bij ons zullen zijn. Maar nu persoonlijk: hoe gaat het met jezelf? Want zo direct komt het evangelie op ons aan.
 
Ik moest denken aan de zaligsprekingen. “Zalig zijt gij, armen, want uwer is het Koninkrijk van God”(Lukas 6:20). “Zalig zijn de armen van geest; want hunner is het Koninkrijk der hemelen”(Mattheüs 5:3). Wanneer wij dit dicht bij elkaar houden, dan is het moeilijk vol te houden dat de graadmeter van het arm-zijn enkel ligt bij geld en goed. Dan is er meer aan de hand.

Is dit niet de onderwijzing van de HEERE? Zolang wij het nog over anderen hebben, dan kunnen wij blijven wie wij zijn. Wij kunnen ook inzetten voor de goede zaak en ons leven daaraan wijden zonder dat wij doorhebben dat wij zijn als die ander. Arm en arm van geest. Het leven wordt anders wanneer wij zelf de HEERE nodig gaan krijgen. Wanneer wij beseffen dat wij zonder Hem niets kunnen doen. En in die afhankelijk laat God mensen grote daden doen. Grote daden, die getuigen van Zijn genade.

Kortom: kom tot jezelf (Lukas 15) en richt de gedrevenheid en de passie en de betrokkenheid op eigen hart en leven. Want zo maakt de HEERE niet alleen ruimte voor Zichzelf maar ook voor de ander. De verborgen omgang met de HEERE scherpt het oog voor de omgang met de ander. En dan zal Hij maken dat je je verwonderen moet.

Ds. W. van Weelden

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. van Weelden

• Geboortedatum:
  13-11-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Oud-Alblas
• Status:
  Actief

81 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven