Geen echt contact met vader

Ik ervaar al jaren geen contact met mijn vader. Ik heb al zo vaak en zoveel geprobeerd om contact te krijgen. Hij belt nooit en als ik hem aan de lijn tref dan ben ik na één zin met hem uitgepraat. Nooit vraagt hij naar mij, of iets over mijn studie of werk. Ik ben gewoon ten einde raad. Ik heb ook hulp gehad en daar geleerd om het niet meer te proberen, want ik blijf me bezeren. Maar ik kan voor mijn gevoel gewoon niet verder. Ik merk dat ik steeds meer besef hoe die relatie (er niet) is. En mijn gevoelens veranderen steeds meer (na jaren proberen) in wrok, boosheid, pijn verdriet en bitterheid en dat is nu juist wat ik niet wil. Ik heb het jaren en jaren geprobeerd, zoals de hulpverlening het uitdrukte: als een rat aan een wieltje voor voer in het bakje en naarmate er niets inkomt, steeds blijven proberen, maar er komt niets. Nu zit ik nog met één ding en dat is het volgende: als ik het nu maar een naam kon geven, bijvoorbeel zou weten dat mijn vader autisme had o.i.d, dan kon ik het voor mijzelf denk ik beter verwerken en plaatsen. Maar hoe kan ik de wrok loslaten? Ik heb het jaren bij mijzelf gezocht en gedacht: ik zal wel geen goede dochter zijn en daarom negeert hij me. Maar nu ik dit niet langer bij mijzelf zoek, nu verandert mijn gevoel dus (inderdaad) ook, en nu komt de boosheid het verdriet en de pijn (enorm...). Steeds meer besef ik nu en ga ik inleven wat ik heb gemist en wat me is aangedaan. Steeds meer zie ik ook zijn rationaliteit en feitelijkheid. Hij is een man die vlucht in werk en kerk, maar geen relatie met zijn dochter wil en kan hebben. Dat hij het niet kan is me inmiddels duidelijk. Maar het hele diepe pijnlijke is dat hij het ook niet wil. Ook niet mee wilde naar Eleos met mij samen. Ik heb gesnakt naar kunnen praten, erkenning van mijn gevoelens. Maar ik weet, het zal NOOIT komen, zonder een wonder. Ik kan er heel erg tegenop zien dat hij zal overlijden en dat ik dan zo aan zijn graf moet staan. Ik zou dan verdriet willen hebben en van mijn vader willen houden, maar ik voel me met de dag meer gekwetst door hem, omdat ik ook steeds mee zie hoe hij niet wil. Als ik zeg dat ik er zo mee vast zit en hem zo mis, dat ik hem niets wil verwijten, maar dat ik zo verlang naar het contact met hem, zijn liefde en zijn belangstelling, dan krijg ik alleen maar negatieve respons: "Er is niets aan de hand en waarom doe jij nu weer zo?" Ik doe het kennelijk allemaal verkeerd. Ik ben na jaren en jaren inmiddels zo ver, dat ik durf in te zien, dat het echt niet normaal is, maar wat is het? Mijn moeder weigert net zo hard om er over te praten. Neemt het voor haar man op. Papa is druk, druk druk. Veel weg. Nooit één keer is geluisterd, echt (!) geluisterd. Ik heb jaren het contact gezocht. Dat heeft ook geleid tot botsingen, onbegrip, miskenning, niet gehoord en gezien worden. Eigenlijk ben ik mijn hele leven erg eenzaam geweest. Heb het nooit beseft, bewust. Altijd ook verdrongen en verborgen, overleven en nu komt het er uit... Veel dromen, nachtmerries. Mijn vader maakt ook nooit oogcontact. Ik wil zo graag bevrijding voelen van alles. Ik heb het met mijn moeder over koetjes en kalfjes en dat gaat goed, zolang ik maar niet dieper wil. Pas zei ik: het gaat even niet zo lekker met me, ik heb het moeilijk, ik voel me zo verdrietig. Ze zei: "Ik dit en ik dat." Ze is altijd erg ziekelijk geweest en heel afhankelijk van mijn vader. Ik was altijd de sterkte dochter in het gezin, veel helpen. Flink zijn, dat zei mijn vader dan ook altijd: niet met mama bespreken, maar zeg het maar tegen mij. Flink zijn, we praten er nog wel eens over, etc. Maar dat gebeurde nooit. Op school werd ik altijd erg gepest. Ook daarmee liep ik alleen. Eigenlijk was er voor mij nergens een veilige haven, geen geborgenheid en geen affectie. Ik weet dat ik heel veel negatieve bagage in mijn rugzak heb. Ik heb mijzelf omhoog gewerkt, universitaire opleiding gedaan, goede baan. Leuke vrienden, maar in mij zit altijd de lege la en het vacuüm. En het knaagt elke dag. Ik heb twee jongere broertjes en zij begrepen niet zoveel van dit alles. Mijn broertjes werden dan boos op mij en dat zijn ze nog steeds. Zo ben ik de zondebok in ons gezin geworden. Ik weet dat er één is die alles altijd heeft gezien en Hij heeft me gedragen, maar ook kan ik Zijn vaderlijke nabijheid maar zo moeilijk ervaren omdat ik geen nabije vader ken. Mijn broertjes praten wel met mijn vader, maar dat gaat vaak over alledaagse dingen. Ik voel ook zoveel wrok omdat mijn vader ook nog ouderling is in de Oud Ger. Gem. en dan denk ik zo vaak: zo mag het niet pa! Heeft u misschien nog advies voor mij?

Je verhaal maakt indruk door de intensiteit van je jarenlange zoektocht naar liefde en erkenning en de pijn die er nog steeds is, omdat al je pogingen kennelijk niet zijn beantwoord. Je hebt ook professionele hulp gehad en ook daarin wilde hij niet mee doen. Het beeld dat je geeft, is niet alleen de afhoudende opstelling van je vader, maar ook dat je steeds meer afstand bent gaan ervaren van je gezin als geheel. Dat moet af en toe een heel eenzaam gevoel geven.

Wat me verder opvalt, is dat je gevoelens zich gaandeweg ontwikkelen van (vooral) verdriet en afgewezen voelen naar (meer) boosheid en protest. Dit is een belangrijke ontwikkeling, die er wijst dat je meer afstand durft te nemen en je bewuster wordt van je eigen kracht en identiteit. Ik kan het allemaal niet beoordelen, maar als je gelijk hebt is niet alleen verdriet, maar ook protest op zijn plaats. Je afhankelijkheid wordt minder en je zelfstandigheid groter. Boos kunnen worden, betekent immers dat je de relatie niet ten koste van alles in stand wil houden, maar iemand ook durft aan te spreken op wat niet goed ging en gaat. Uiteraard met behoud van respect voor je ouders, maar dat betekent niet dat je tegelijk niet eerlijk zou mogen zijn over hoe ze met je omgaan.

Je vraagt om een verklaring van het gedrag van je vader, omdat die het allemaal meer acceptabel kan maken. Die is zonder je vader te kennen, niet op een verantwoorde manier te geven. Ik waag me daar dus niet aan, want dan zou ik jou en hem geen recht doen. Is die verklaring echt wel nodig? Je ziet wat je ziet en hoort wat je hoort. Is dat niet voldoende? Stel dat je een 'diagnose' hebt, dan komt er weer de nieuwe vraag waarom jij zo'n vader moet hebben, enz.

Wat ik je wel kan aanbevelen is de tijd te nemen om het proces van meer zelfstandig worden t.o.v. je gezin op een goede manier voort te zetten. Het gaat er om dat je enerzijds blijft onderkennen wat je ontwikkeling met je gedaan heeft. Het heeft veel verdriet en boosheid gegeven en eenzaamheid. Het heeft anderzijds ondanks alles ook een stimulans gegeven om je zelfstandig te ontwikkelen. Er zit niets anders op dan te aanvaarden dat het is gegaan zoals het is gegaan en daar zo positief mogelik mee om te gaan. Als je dat kunt als iets waar God van af weet en waarbij je ondanks alles ook je zegeningen kan tellen, komt er geleidelijk aan ruimte om het verdriet en het protest een plaats te geven, maar dan zo dat die minder overheersend gaan worden. Dat vraagt ook van jezelf meer afstand nemen van thuis en je eigen leven vorm en inhoud geven. Tegelijkertijd hoop ik dat je in je voorbede en in je beschikbaarheid voor hen op een positieve wijze op hen gericht blijft. Overdenk daarbij eens de geschiedenis van Jozef, toe hij zijn broers weer ontmoette. Je hebt veel mogelijkheden gekregen, o.a. een studie mogen afronden. Wordt het geen tijd om meer te gaan doen met je mogelijkheden en de relaties die je hebt?

Het zou helemaal mooi zijn als je dit proces van zelfstandig worden en groei, kunt doormaken met een verstandig iemand die je deelgenoot kunt maken van je worsteling en die daar op een betrokken en tegelijk wijze manier mee om gaat.

Dr. J. van der Wal

Zie ook:

https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/17852/moeilijk-contact-met-vader/

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven