Vraag
We hebben drie kinderen. Op dit moment is de oudste van 14 zeer erg aan het puberen. Gelukkig is een (geestelijk) gesprek van één op één nog mogelijk. Daar zijn we zeer dankbaar voor. Ze voelt namelijk ook de noodzaak van wedergeboorte. Ze luistert aandachtig in de kerk en op de jeugdvereniging. Aan de buitenkant is dat niet zo te zien. Ze zoekt haar grenzen op en is ook zeer populair in de groep... Zelf prik ik daar wel doorheen, alleen mijn omgeving niet. Ik krijg regelmatig commentaar over haar opvoeding ('t liefst nog midden in een groep, dus waar anderen bij zijn). Soms ga ik met ze in gesprek. Alleen kost het me ontzettend veel energie om me steeds maar weer te verantwoorden. Of ik verwoord mijn pijn en moeite. Daar is helaas geen begrip voor. Soms loop ik gewoon weg. Maar het doet me erg veel. Gelukkig kan ik alles samen met mijn man delen en bovenal is het gebed en mijn relatie met God onmisbaar. Mijn vraag: Hoe moet ik me wapenen tegen al dat commentaar. Ik word er moedeloos van. Ik heb al mijn energie nodig om de kids in goede banen (de anderen hebben veel moeite op school) te leiden en kan ik al dat commentaar er echt niet bij hebben.
Antwoord
Dank u wel voor deze indringende vraag. Opvoeden is de moeilijkste, mooiste, belangrijkste taak die een mens wordt toevertrouwd. Vooral als kinderen in de pubertijd zijn, is het een hele opgave om met en voor elkaar de weg te vinden. Het is een zegen als u een en ander als ouders samen kunt delen. Ook en vooral dat u de weg naar en in de binnenkamer kent. Het is heel bezerend en ontmoedigend als u commentaar van anderen krijgt. Ik krijg de indruk dat u dit alles zo in u opneemt dat u daardoor van slag dreigt te raken. Mag ik u eerlijk zeggen: daar gaat u grenzen over en neemt u lasten op uw schouders die te zwaar voor u zijn. Ga in alle openheid met anderen om, zonder hem of haar te kwetsen of in verlegenheid te brengen. Maar laat het duidelijk zijn: u bent aan hen geen verantwoording schuldig. Met andere woorden: laat dit commentaar niet bij u binnen. Scherper gezegd: het gaat hun niet aan hoe u uw kinderen opvoedt. Als u opnieuw in zo’ n situatie komt, spreek dan eerlijk en open, bij voorbeeld in deze zin: "zullen we het er maar op houden dat ieder zelf verantwoordelijk is voor de opvoeding van de kinderen?"
Hartelijke groet,
Ds. G. W. Marchal
Dit artikel is beantwoord door
dr. G. W. Marchal
- Geboortedatum:13-09-1943
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Welsum (33%)
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat kan het jou schelen dat de mensen ervan vinden of zeggen? Als je het maar voor God kan verantwoorden, en dat kun je dan ook rustig tegen die mensen zeggen die commentaar op jou geven.
Ik herken uw pijn hierin.
Maar om het dragelijk te houden is het zo waar wat dr. marchal zegt! bewaak uw eigen grenzen.
En vergeet niet om u zelf schouderkloppen te geven over de dingen die u heel goed doet!
en bovendien: Wie wijsheid ontbreekt dat zij het van Mij begere....
Probeer er maar niks van aan te trekken, heb zelf nog geen kinderen maar kan me aan zulke mensen ook ergeren. En naar mijn idee zijn het vaak mensen waar de kinderen zelf nog niet puberen, ze "toevallig" zeer brave kinderen hebben, of de kinderen zijn schijnheilig en leven zich stiekum buiten de deur uit. U lijkt mij juist een lieve en betrokke moeder.
