Vraag
In de afgelopen periode mocht ik steeds meer opmerken bij mezelf een verlangen naar God. In deze periode kwam ook het besef van, als ik zo door ga met leven, ga ik voor eeuwig verloren. Ik heb mijn zonden mogen neerleggen in het gebed voor God en ik heb mogen zien op het werk van Christus. Ik kende een periode van innerlijke rust, waarbij ik me dicht bij God voelde. Maar als ik nu achterom kijk dan zie ik na ontvangen genade zo een dor en dood bestaan. Ik keer steeds meer en meer naar het zondige bestaan dat ik voorheen leefde en ga steeds meer twijfelen of ik wel echt vergeving van zonden ontvangen heb. Al mijn vragen leg ik ook in het gebed voor de Heere neer, waar ik dan weer mag weten dat Hij mijn God is. Maar dan is die vrede die ik dan ken in mijn hart zo weer weg en komt de zonde weer in mijn hart. Ik wil zo graag voor God leven, maar ik doe zo veel fout. Hoe kan ik nu werkelijk weten dat God mijn God is? Dat Christus mijn Zaligmaker is? Deze vragen komen telkens weer bij me naar boven, maar het doet zo'n pijn om te zondigen tegen God. Ook twijfel ik aan mijn 'bekering' of het wel echt is, omdat ik zo vaak hoor dat mensen een tranendal kennen als ze de Heere leren kennen, als ze hun zonden voor Hem belijden. Kan je hier werkelijk aan zien of iemand bekeerd is? Een tranendal heb ik niet gekend, maar verwonderd dat God voor zondaren gestorven is ben ik wel en ik voelde een vreugde toen ik "God heb ik lief" mocht zingen. Ook het getuigen van Christus durf ik niet .. omdat er zoveel twijfel bij me heerst. Ik hoop dat u mij een stuk op weg kunt helpen!
Antwoord
Beste vraagsteller,
In de eerste plaats wil ik je bedanken voor het kijkje, dat je ons in je hart gunt. Daar ligt strijd en dat maakt je onzeker. Is het allemaal wel echt geweest in mijn leven? Nu kan ik je gaan uitleggen, dat aan het geestelijke leven strijd is verbonden. Maar wat heb je daar aan? Als je ernstig ziek bent en je gaat naar de dokter en de dokter vertelt je dat alle belangrijke mensen in zijn praktijk, die ziekte hebben. Word je daar beter van? Bovendien, wat maakt het uit, welk oordeel ik geef over jouw geestelijk leven? Wij zijn mensen, die alleen de buitenkant zien en daarom altijd beperkt of verkeerd zijn in ons oordeel. Dus die kant moeten we niet op.
De Heere Jezus gaat het Evangelie van het Koninkrijk Gods verkondigen en reist van de ene stad naar de andere stad (Luc. 8: 1). De mensen houden van Zijn preken, zij kwamen van alle steden tot Hem (Luc. 8: 4). En dan gaat Hij hen leren dat er verschillende manieren zijn om het Woord te horen. Hij doet dat aan de hand van een gelijkenis van de zaaier. De zaaier ging uit om zijn zaad te zaaien. Een gedeelte valt bij de weg en wordt vertrapt of opgegeten door de vogels. Dit zaad krijgt niet eens de gelegenheid om in de aarde te ontkiemen. Zo kan het ook met ons zijn als wij het Woord horen. Door ons af te sluiten, aan andere dingen te denken, het Woord te beoordelen of ik er wat mee kan ja of nee, door het Woord naast mij neer te leggen, enz. Een gedeelte van het zaad valt wel in de aarde, maar omdat er een steenrots onder ligt, krijgt het geen kans om wortel te schieten. Als wij de akker met ons hart vergelijken, dan kan het Woord in ons hart vallen (het Woord met vreugde ontvangen), maar toch uiteindelijk geen vrucht voortbrengen. Dat is aangrijpend! Dan beleven wij vreugde aan het Woord, maar uiteindelijk brengt het geen vruchten van geloof en bekering voort. Mensen die hiermee tevreden zijn, willen over het algemeen niet van strijd weten of horen. Er is ook een gedeelte van het zaad, dat wel opgroeit, maar wordt verstikt door de doornen. De doornen staan dan voor de zorgvuldigheden van dit leven, rijkdom en de wellusten van het leven. Dit betekent dat het dagelijkse leven zo een beslag op ons legt en dat wij daardoor geen vruchten voortbrengen.
Ik denk dat wij deze gelijkenis vaak betrekken op mensen en wij bij de verschillende plaatsen waar het zaad terecht komt, aan verschillende mensen denken. Maar dan begrijpen we deze gelijkenis niet goed. Het gaat er in deze gelijkenis over op welke verschillende manieren wij het Woord kunnen horen. En om vruchten voort te (kunnen) brengen, moet het Woord in goede aarde vallen, dat is: ons hart veranderen. Dat ziet ook op volharding. Steeds weer zó het Woord horen. En daarom kan ik je geen ander advies geven, dan je op het Woord te wijzen. Het is het Woord waar de HEERE Zich in bekend maakt, Wie Hij is in Zijn Zoon Christus Jezus. Het is het Woord, waarin de HEERE Zijn wil bekend maakt en leert wie wij zijn. Het moet steeds weer op Christus aan. Bij Hem wordt de ware rust en zekerheid gevonden. Onze onrust verdwijnt als sneeuw voor de zon aan de voeten van de Christus. En Hij openbaart Zich in Zijn Woord. Lees en onderzoek Zijn Woord. Zet je onder de verkondiging van Zijn Woord en bereid je voor op de prediking.
Het tweede wat ik je mee wil geven is dat het ware geloof zich richt op de beloften van het Evangelie. Vraag je je eens af op welke belofte(n) jouw geloof rust? Welke heeft de HEERE door Zijn Heilige Geest in het bijzonder aan jou geschonken? Als het goed is brengt dit je steeds weer terug bij het Woord. Ten slotte zou ik je graag de volgende tekst mee willen geven: "Daarom, broeders (en zusters), benaarstigt (beijvert) u te meer, om uw roeping en verkiezing vast te maken; want dat doende zult gij nimmermeer struikelen" (2 Petr 1: 10).
Gode en Zijn genade in alles bevolen,
Ds. R. van de Kamp
Dit artikel is beantwoord door
Ds. R. van de Kamp
- Geboortedatum:26-09-1960
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Putten
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
In dat Woord vind je ook de brieven van de apostel Paulus. Hij is bijbelschrijver en daar mag je met een gerust hart van zeggen dat hij de woorden schrijft waarvan God wil dat hij die schrijft. En hij beschrijft exact het probleem waar jij, zoals zovele reformatorischen, mee worstelt. Niet wat ik wil doe ik, zegt hij, maar juist wat ik niet wil, dát doe ik. En toch weten we zeker van hem dat hij een bekeerd mens was, dat heeft zelfs een naam gekregen: sommige mensen krijgen een "Paulus-bekering". En met alle geloofszekerheid die hij had en ook preekte, zag hij toch bij zichzelf dat hij de dingen deed die hij niet wilde.
Hij maakt heel erg duidelijk dat je dat pas kwijt zult zijn als we "de volmaaktheid" hebben aangedaan. Pas dán zullen we "ten volle kennen", alles begrijpen dus. Maar nu zien we alles nog wazig en begrijpen wij lang niet alles. En dus is het zaak om gewoon te geloven wat er in de bijbel staat. En diezelfde Paulus schrijft in diezelfde bijbel dat, nu hij dat bij zichzelf opmerkt, dat hij dan niet anders kan concluderen dan dat hij zelf die zonde niet doet, maar de zonde die in hem woont! Als je eenmaal het eigendom van God bent dan is de vergeving zo sterk, dan ziet God in jou alleen nog maar de zondeloosheid van Jezus, zodat Hij Paulus laat opschrijven dat jij niet zondigt, maar dat er zonde in jou woont. En dat zie jij dan, als van een afstandje, gebeuren. En natuurlijk moet je daartegen strijden!
Dat is geen loos gepraat. Ik zie mijzelf als een overtuigd gelovig mens. Ik ben er zeker van dat Jezus alles wat Hij heeft gedaan ook voor mij persoonlijk heeft gedaan en dat God het daarom goed met mij zal maken. maar wat denk je? ik trap regelmatig weer in de verleidingen die mij worden voorgeschoteld! soms zelfs moedwillig! En toch, als ik er dan wéér spijt van heb, ben ik toch weer overtuigd van het feit dat ik God's eigendom ben. Gelukkig hangt mijn ziel en zaligheid niet van mij af, maar van de gehoorzaamheid tot in de dood van Jezus Christus. Maar strijd kost het wel! Want juist omdat je het niet wilt maar toch doet heb je er elke keer weer verdriet van, soms zelfs sombermakend! Maar trek je dan weer op aan God's Woord. In tegenstelling tot ons is Hij wél getrouw. Hij zal ons niet verlaten. Dus heb toch maar weer goede moet en betoon je dankbaarheid aan God door naar het goede te streven.
Maar dan komt de strijd pas.. De duivel wil ons weer terug hebben en fluistert ons van alles in het oor.
Als we eenmaal vam Christus zijn, dan zijn we van Christus. Dat is een feit of we het wel of niet ervaren. Het staat in de Bijbel en zo is het. Ons gevoel of de manier waarop we onze bekering moeten ervaren, bedriegen ons.
Ook ik zeg: Ga terug naar het Woord. Lees daarin wat er staat en geloof het.
Altijd houd de Heere over een arm en ellendig volk, zo is het, eenzaam en ellendig, duizend zorgen duizend noden kwellen mijn angstvallig hart. Maar met God gemeenzaam, als de Heere het weer opnieuw doet ervaren dat Hij van je afweet, dat is een afhanklijk leven, en dat leven gaat zo tegen ons vlees in, wij willen graag door mensen geholpen en getroost worden, maar de Heere gaat leren dat geen mens je werkelijk vrede en troost kan geven, want het is maar even en je voelt je weer net zo ellendig. De Heere wil ons daarmee alle toevluchten buiten Hem ontnemen. Wie verstaat deze taal nog! Verdrietig dat niemand je daarin begrijpt. Het is zo oppervlakkig, en als je iets zegt van je nood, zeggen ze dat je zwaar bent, overdreven, en zeggen; zo hoeft het ook weer niet, je moet genieten van het leven, je moet geloven, ach dat weet je allemaal wel, maar dat gemis wordt daarmee niet vervuld. Het is steeds weer een roepen tot Hem en de Heere beloofd wie Mij aanroept in de nood vind Mijn gunst oneindig groot, dat is niet te beredeneren alleen te beleven.
Een ware christen moet altijd weer zeggen: ben ik het Heere..ja zoals Petrus zo bang was dat hij de Heere verraden zou, hier de oodmoed zelfkennis...zelfonderzoek. Hij weet zo weinig, moet zoveel leren, nooit uitgeleerd,
De Heere werkt wel op Hem aan, Christus te kennen is het Leven, die kennis hebben we niet door het Woord zelf toe te passen, dan ervaar je geen troost als je werkelijk in je ellende en ongeluk loopt. Nee, de Heilige Geest alleen kan Gods Woord levend maken in je hart, zodat je troost en vrede en verlossing mag ervaren, zo zeker dat je niet twijfeld. En daar hebben we steeds weer verdrukking en strijd voor nodig, om te leren dat het niet in jezelf ligt, maar alleen in Hem.
Niets is zo verborgen als Gods Woord? als Christus zelf? daarmee ga je lijnrecht tegen God's Woord in. Juist in het Woord heeft God Zich geopenbaard. Er is niets wat daar boven uit gaat, dan zouden we iets aan Zijn Woord toevoegen. En zowel Mozes Als Johannes hebben daar al tegen gewaarschuwd.
En de farizeeërs hadden ook geen last van twijfel. Weet je wat Jezus zelf daar ook over zegt? "Wee u, gij Schriftgeleerden en Farizeen, gij geveinsden, want gij vertient de munte, en de dille, en den komijn, en gij laat na het zwaarste der wet, namelijk het oordeel, en de barmhartigheid, en het geloof. Deze dingen moest men doen, en de andere niet nalaten". Jezus zegt hier dus niet dat ze zich niet aan de wet houden, in tegendeel dat doen ze juist wel. Ze vergeten echter het geloof. Ook zij krijgen gewoon de opdracht om te geloven. En wat zegt Hij tegen de omstanders tijdens de bergrede? "Mattheus 5:20 Want Ik zeg u: Indien uw gerechtigheid niet overvloedig is, meer dan die der schriftgeleerden en Farizeeen, zult gij het Koninkrijk der hemelen voorzeker niet binnengaan". Hij zegt niet dat ze het fout doen, maar dat het veel meer moet zijn.
En als ja dan zo zwelgt in je ellende, waar blijft de dankbaarheid voor het enorme offer dat Jezus voor ons gegeven heeft? Ik heb nog wel een mooi bevindelijk verhaal voor je. Als je je zoon een nieuwe fiets geeft, waardoor weet je dan dat hij er blij mee is? omdat hij er onmiddellijk mee wegfiets! Hoe wil je dan aan God laten zien dat je blij bent met je redding? Door je in treurnis en twijfel aan jezelf door het leven te slepen? neen! In dankbaarheid ga je voor God aan het werk zoals Hij in Zijn Woord heeft aangegeven.
En je zult mij nooit horen beweren dat geloof mogelijk is zonder de Heilige Geest. Want dat weet ik namelijk uit de bijbel. Maar te beweren dat het geloof buiten het Woord omgaat is direct in tegenspraak met God's Woord zelf dat zegt dat "het geloof is door het gehoor en het gehoor door het Woord Gods". Bedenk wel Wie je hier tegenspreekt.
Je haalt je zekerheid blijkbaar uit het feit dat je troost en vrede ervaart maar bedenk goed dat, zoals jezelf zegt, satan tot veel in staat is. hoe kun je dan je eigen ervaring beoordelen? dat kun je niet. Je kunt het slechts toetsen aan het Woord. En daar wil een gelovige nooit tegenin gaan.
En je ervaart geen troost door het Woord. Dat lijkt mij armoe troef. Als Paulus aan de thessalonicenzen uitlegt hoe het op de jongste dag zal gaan eindigt hij met te zeggen: "Zo dan, vertroost elkander met deze woorden". En dan zou ik geen troost vinden in Gods Woord? Nee, dat is juist waar de echte troost te vinden is. En dat wens ik ook jou toe!
Gods zegen toegewenst.
