Nooit echt door ouders opgevoed

Als kind ben ik nooit echt door mijn ouders opgevoed. Toen ik vijf (1995) was zijn mijn ouders gescheiden. Ik ging bij moeder wonen. Toen ik zes was, raakte moeder overspannen waardoor broer, zus en ik naar een kindertehuis moesten. Eens in zoveel weken zagen we moeder een keer. Vaker zagen we vader. Zeven maanden later konden we uit het kindertehuis omdat moeder een nieuwe vriend had. Daar konden we gaan wonen. Een paar maanden later zijn ze getrouwd. Die nieuwe vriend was ex-werkgever van vader. Hem moesten we op geven moment vader noemen. Vader 1 en 2 konden niet goed met elkaar overweg. Vader 2 wilde de naam van de kinderen overzetten naar zijn naam, waardoor die van vader 1 dus vervangen werd. Vader 1 was het er natuurlijk niet mee eens, maar moeder bemoeide zich ermee en zei: ja, de kinderen willen het graag en het is beter voor ze. Dus 1 is snel overtuigd en laat het maar gebeuren. Waar hij zijn verdere leven overigens spijt van heeft gehad. De contacten tussen vader 1 en 2 verliepen steeds minder goed, waardoor uiteindelijk de kinderen niet meer bij vader 1 mochten komen. Het mocht niet van moeder en vader 2. Oke, dat was gebeurd, en ik mocht weer het kindertehuis in. Daarna gezinshuis. Bij elkaar toen vijf jaar uit huis gewoond door slechte moeder-zoon relatie. Vader 2 en moeder scheiden vervolgens en vader 2 vraagt of ik bij hem wil komen wonen. Dat gebeurt na veel moeilijkheden met jeugdzorg (hier stopte ik met naar de kerk gaan in verband met boosheid op God). Ik woonde precies een jaar bij vader 2 toen hij overleed. Longkanker. Ik kwam weer in een pleeggezin terecht. Zelf uitgekozen (absoluut door de leiding van God; hier leerde ik God weer beetje bij beetje kennen). In die tijd had ik ook weer standaard ruzie met moeder, via msn over belangrijke zaken. Ik heb verder nooit een goede relatie met haar gehad, heb haar vaak op fouten gewezen op grond van Bijbel. In mei 2010 ben ik op kamers gegaan, waar ik nog steeds woon. Ik heb sinds 2009 een lieve vriendin (Ger. Gem.) die mij in zeer veel dingen steunt (ben zelf HHK). Wij mogen nu samen weten dat wij kinderen van God zijn, wat ik elke dag als een wonder ervaar.  Tot nu toe heb ik weinig contact met moeder. Ik kijk niet positief terug op het verleden als ik kijk naar de contacten met haar.  Nu vraagt ze mij dat ik haar moeder, of ma noem, om aan het vijfde gebod gehoorzaam te zijn. Dat toont meer respect. Zij heeft nooit duidelijk voor mij gezorgd. Merendeel van mijn leven heb ik niet bij haar gewoond. Ik zie haar absoluut niet als mijn moeder. Nu wil ze dat ik haar moeder noem. Zelf meen ik dat ik haar niet verplicht ben moeder of ma te noemen, ondanks dat ik haar vergeven heb wat mij is tekortgedaan. Sta ik in mijn recht? Kan ik dit bijbels gezien verantwoorden? Ik weet zelf geen duidelijke bijbelse argumenten te vinden om haar ongelijk te geven. Maar gevoelsmatig geef ik haar volledig ongelijk. Wat moet ik doen?

Beste vragensteller,
 
Wat heb jij veel meegemaakt in je leven. Als ik het goed heb gelezen, ben je nu 20 of 21 jaar. Ik vind het heel mooi om te lezen: “Wij mogen nu samen weten dat wij kinderen van God zijn, wat ik elke dag als een wonder ervaar.” Dat is een wonder, zeker in de omstandigheden waarin je bent opgegroeid.
 
Nu is jouw vraag of jouw moeder jou op grond van het vijfde gebod kan verplichten haar moeder te noemen: een moeilijke vraag. Ik ben in mijn beantwoording mede te rade gegaan bij een boekje van ds. R. van Kooten “Eert uw vader en uw moeder” en vooral hoofdstuk 13 en 14. Van daaruit hoop ik dat ik je de weg van de Bijbel mag wijzen.
 
Jouw gevoel -zo geef je zelf aan- strijdt er tegen om degene die jou heeft gebaard, "moeder" te noemen. Jouw gevoel strijdt er tegen om haar erkennen als degene met het gezag en de eer van de moeder. En dat is heel begrijpelijk. Toch wijst de Bijbel wel deze weg. Daarom keurt de Bijbel het leed dat is aangedaan en alle zorg, waarin jouw moeder tekort geschoten is, niet goed. Daarmee zegt de Bijbel niet dat jouw moeder onbeperkt mag tekort schieten. Maar het gaat er in het vijfde gebod om dat de Heere Zijn gezag over jouw leven hier op aarde via jouw moeder wil uitoefenen, zoals God dat uitoefende via Kajafas en Pilatus in de tijd dat de Heere Jezus leefde. En over Christus’ houding te midden van alle onrecht zegt Petrus in 1 Petrus 2:22: "Die geen zonde gedaan heeft, en er is geen bedrog in Zijn mond gevonden; 23 Die, als Hij gescholden werd, niet wederschold, en als Hij leed, niet dreigde; maar gaf het over aan Dien, Die rechtvaardiglijk oordeelt;"
 
In dit gedeelte (1 Petrus 2:13-25) leert Petrus de christenen het gezag dat boven hen staat te eerbiedigen en respecteren. Dat is niet hetzelfde als willoos en gevoelloos alle onrecht ondergaan. Dat betekent dat we alle onrecht dat wij ervaren, overgeven in de handen van God, Die rechtvaardig zal oordelen. Deze weg is vernederend voor onszelf, maar toch heilzaam, omdat wij het onrecht dat ons is aangedaan, kwijtraken aan de genadetroon van God. Dan wil ik ook je een vraag stellen: kun je de gedachte verdragen dat God de tekortkomingen van jouw moeder zal straffen in het laatste oordeel? Ik vind het mooi dat je zegt dat je haar vergeven hebt, wat ze tekort gekomen is. Heb je dit ook tegen haar gezegd? Een voorzichtige vraag ook: ligt er niet een weg van verdere genezing door in ootmoed tegen jouw moeder te zeggen dat je het zo moeilijk vindt om haar moeder te noemen door wat in het verleden is gebeurd? Door tegen haar te zeggen dat je haar vergeven hebt en graag zou willen dat ze de overige dagen van haar leven een echte moeder voor jou is?

Daarin ligt naar mijn voorzichtige mening een weg, waarin je haar "moeder" kunt noemen. Dan gaat het er niet meer om wie in zijn recht staat, maar in de weg die de Heere via jouw moeder jou wijst. In de weg dat jij haar moeder noemt, mag je haar erop wijzen dat zij krachtens het vijfde gebod ook verplicht is een moeder voor jou te zijn. Maar haar falen ontneemt de Heere niet het recht om respect te eisen voor de gezagsdragers via welke Hij jou wil regeren: daar ligt de oplossing. Gehoorzaam en respecteer dus ten diepste niet je moeder, maar de Heere.
 
Misschien is dit een moeilijk antwoord. De weg is ten diepste altijd het gebed: als jij tegenover God jouw moeder met de naam "moeder" voor de troon der gebeden kan brengen, is dat de meest uitnemende weg om de moedernaam tegenover je moeder op je lippen te nemen. Zoek daarom via de Heere, via het gebed de houding van nederigheid en respect ook tegenover een moeder die in vele dingen tekort gekomen is.
 
Van harte God in die weg bevolen,
 
M. W. Muilwijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.W. Muilwijk

• Geboortedatum:
  23-12-1980
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Aalst
• Status:
  Actief

143 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven