Gevoelens voor atheïstische jongen

Een half jaar geleden heb ik een jongen ontmoet via internet, met wie ik op msn veel contact heb (gehad). Hij bleek in dezelfde stad als ik te studeren en te wonen. Hij heeft veel meegemaakt qua privéomstandigheden. We hadden hele goede gesprekken waarin we allerei dingen bespraken. Zowel persoonlijke problemen als gezellige onderwerpen. De band was zo goed dat we op gegeven moment dagelijks met elkaar spraken. Hij is alleen atheïst en ik ben christelijk. Dat wisten we van elkaar, maar daar zijn we niet zoveel op ingegaan, omdat hij er niet altijd over wilde praten. In een discussie over een bepaald onderwerp is de bom ineens gebarsten. Hij had niet gedacht dat ik zo vast zou houden aan de Bijbel en het Woord van God als leidraad in mijn leven zie. Hij denkt er anders over. Vanaf dat moment weten we beiden dat het toekomstperspectief weg is, want we wilden gaan afspreken met elkaar. Ik heb hem nu duidelijk gemaakt dat ik ook niet zoveel meer met hem op msn wil praten, omdat dit alleen maar verwarrend is. Ik wil als het ware een knop omzetten en hem proberen te vergeten, want we hadden gevoelens voor elkaar. Toch lukt dit me niet. Ik denk aan hem, constant. Ik zeg tegen mezelf dat het onzin is, omdat ik hem eigenlijk niet persoonlijk ken. Maar ik mis onze gesprekken zo erg. Moet ik niet juist het contact aanhouden, zodat hij misschien via mij meer over het Woord van God te weten komt? Maar dat is een egoïstische gedachte, want dat is niet de hoofdreden dat ik 'm nog graag wil spreken. En wat als we wel met elkaar door blijven praten en hij tot geloof komt? Ik weet dat we God boven alles moeten kiezen en daarom ben ik gestopt. God zal me dan ook leiden op de weg die ik moet gaan, maar waarom doet het zo zeer? Is het dan wel juist hoe ik heb gehandeld? Vriendelijke groet.

Beste vraagstelster,

Ontwikkelingen in de relationele sfeer liggen altijd erg gevoelig. Je pijn om het verbroken contact geeft aan dat er iets van een persoonlijke band tussen jullie gegroeid was. Dan valt het heel zwaar om zo iemand los te laten. Te meer als je bewogen bent om iemands geestelijk welzijn. Maar die pijn is geen bewijs dat je een verkeerde beslissing hebt genomen.

Integendeel, ik vind dat je heel juist en dapper gehandeld hebt. Als hij niet bereid is met jou de kant van kerk en geloof op te gaan, dan is het contact verbreken het beste. Verkering en huwelijk zijn door God niet bedoeld als evangelisatiemiddel. In jullie geval was het geloof duidelijk een breekpunt. Je hebt eerlijk je eigen motieven onder ogen willen zien en kwam tot de ontdekking dat niet de hoop op zijn verandering hèt motief zou zijn om door te gaan, maar dat het onderliggende motief de persoonlijke genegenheid (verliefdheid?) was. Zou die verliefdheid er niet tussen zitten, dan zou je contact kunnen blijven houden. Want het zou natuurlijk heerlijk zijn als die jongeman die nu nog zonder God en zonder hoop in de wereld leeft, via jou de Heere zou leren kennen. Maar in deze situatie blijft alleen het gebed voor hem over.

Het is goed dat je  gestopt ben met het contact. Ik denk dat je pijn veel groter zou worden als je zou doorgaan en later alsnog het contact zou moeten verbreken.  Vraag de Heere of hij de pijn wil laten wegslijten. Je belijdt dat God het is die je  leidt op de weg die je gaan moet. Dan zal Hij je ook troosten. Soms moeten  we ter wille van het Koninkrijk iets doen tegen onze gevoelens (tegen ons vlees) in. Maar de ervaring is dat de Heerde dat later dubbel en dwars vergoedt. Vertrouw er op dat Hij ook deze moeilijke ervaring voor je doet meewerken ten goede. Hij schenke je op het gebed een lieve en gelovige levenspartner.

“Maak mij bekend de weg die ik te gaan heb…Uw goede Geest geleide mij in een effen land” (Ps. 143: 8m en 10b).

Hartelijke groet,
Ds. A. van Vuuren

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. van Vuuren

• Geboortedatum:
  02-11-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Capelle a/d IJssel
• Status:
  Actief

131 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven