Tegenspoed en tegenslag in verkering

Aan een dominee van de HHK. De Heere vraagt van ons dat wij onze ouders eren, de minste zijn, de naaste liefhebben als onszelf, zelfs vijanden. Ik heb sinds 1,5 jaar verkering met een jongen. Ik kom uit de HHK en hij uit de OGGiN. Hij werkt in een familiebedrijf. Zijn vader heeft vorig jaar eerst een herseninfarct gehad en bijna een half jaar later een hartinfarct. Sindsdien is zijn vader niet in staat om het bedrijf te runnen, maar wil dit niet toegeven. Mijn vriend wil niet verder in het bedrijf, omdat de bedrijfsvoering niet goed in elkaar steekt. Zijn vader kan het allemaal niet regelen en wil het niet helemaal uit handen geven. Hij heeft een broer die geen verkering heeft, jaloers is op hem, die alles wat mijn vriend zegt onderuit haalt, omdat wat hij zegt alleen goed is. Dan een moeder die de administratie bijhoudt, maar door een druk en groot gezin hier vaak niet aan toekomt en zomaar zonder overleg het salaris van m'n vriend stop zet. Verder krijgt mijn vriend thuis (en dus ook onder het werk) opmerkingen dat onze verkering vast uit raakt, dat ik de baas over m'n vriend speel (dit is echt niet het geval), ik vreemd ben en uit een andere plaats kom en van een ‘lichtere’ kerk ben. Mijn vriend wil een andere baan omdat hij dit allemaal moe is, maar dit mag niet van z'n ouders. Mijn vriend kan niet met z'n ouders praten. Hij heeft dit vaak geprobeerd, maar zijn ouders lopen onder het praten weg of halen bijbelteksten aan en praten niet meer over. Zijn ouders verklaren hem voor gek. Mijn vriend voelt zich depressief en weet nu niet wat hij moet doen. Hij heeft het steeds over een eind maken aan z'n leven. De Bijbel zegt immers dat je de minste moet zijn? Je moet je ouders toch eren? Moet je dan vertrouwen hebben en hopen dat het ooit nog eens goed komt? Wat is de beste manier om hiermee om te gaan in het licht van Gods Woord? Wat eist de Heere van ons? Hoe kan ik het beste mijn vriend daarin helpen? Ik heb het gevoel dat bidden niet helpt. Dit is al vanaf vorig jaar aan de gang en het lijkt steeds erger te worden. Wat is Gods doel en weg hierin? In onze verkering hebben we nog geen periode gehad waarin we konden genieten van het samen zijn op een goede manier. Ik ben ook vanaf het begin van onze verkering ziek geweest. Waarom wij zoveel tegenspoed en tegenslag? Zijn we dan niet voor elkaar bestemd? Waarom hebben anderen dit niet?

Beste vragenstelster,

Wat een complex verhaal! Dat is mijn eerste reactie als ik het geheel op me in laat werken. Het liefst zou ik je adviseren er met iemand over te spreken, hetzij een predikant, ambtsdrager of een ander vertrouwenspersoon. Het gevaar is namelijk aanwezig dat ik vanwege de complexiteit van het probleem je niet goed begrijp. Bovendien vind ik de problematiek dusdanig ernstig –je vriend heeft zelfs suïcidale gedachten– dat jullie dit niet voor jezelf mogen houden! Intussen probeer ik toch een antwoord te geven.

Er is sprake van een grote kloof tussen de ouders van je vriend, jouw vriend en jij. Uit jouw verhaal blijkt overduidelijk dat de ouders en de verdere familieleden van je vriend niet blij zijn met jou. Eén van de redenen is dat jij tot een ander kerkverband behoort. Gesprekken met de ouders van je vriend lopen op niets uit. Ik kan me goed voorstellen dat dat frustreert en zelfs leidt tot wanhopige gedachten.

Het gebod je ouders te eren is bijbels. Dat staat voorop! Hoe moeilijk het ook is, jouw vriend heeft je ouders te gehoorzamen. Dat is de lijn van de Schrift en opdracht van de Heere. Ook al heb je te maken met egoïstische, harde, ontrouwe ouders. Dat wil niet zeggen dat de Heere aan de kant van die ouders staat! De HEERE staat aan de zijde van iemand die Hem vreest. Als ik de brieven van Paulus en Petrus op me in laat werken dan blijkt dat zij dienstknechten die gebukt gaan onder het lot van een keiharde meester niet adviseren kwaad met kwaad te vergelden, maar het voorbeeld van Christus te volgen. Geen bedrog werd in Zijn mond gevonden. Hij schold niet terug. Hij heeft ons een voorbeeld nagelaten, opdat wij Zijn voetstappen zouden drukken, hoe moeilijk ook. Christus gaf alles over aan Hem Die rechtvaardig oordeelt. Het onrecht legde Hij in de handen van Zijn Vader. Hij verdroeg de smaad en de pijn. Dat is het bijbelse principe.

Moeten jullie dan over je heen laten lopen en alles lijdelijk laten gebeuren? Nee. Ik heb de indruk dat je ouders zelfs misbruik maken van hun macht door je vriend geestelijk te vernederen. Dat mag niet! De Bijbel roept ons wel op tot ootmoed en nederigheid in gezagsverhouding, maar nergens lezen wij dat je je moet laten beschadigen. En dat gebeurt nu wel. Ik vraag me echter af of de ouders van je vriend dat inzien. Mijn advies zou zijn om op enige wijze aan te geven hoe erg het voor je vriend en voor jou is. Gesprekken stokken echter, zo schrijf je. Juist daarom zou het goed zijn als er een vertrouwenspersoon, een mediator, aan te pas zou komen. Hij zou wellicht het initiatief kunnen nemen om een gesprek te arrangeren met je ouders.

Een andere optie zou zijn dat je vriend uit huis gaat en (tijdelijk) op zichzelf gaat wonen. Dit om niet nog meer beschadigd te worden. Want dit is zeker: er moet wel wat veranderen!

Na alles geschreven te hebben nog een advies: laat deze moeilijke situatie geen reden zijn om de verkering uit te maken. Neem liever in goed overleg wat meer afstand van elkaar, zodat jullie beiden tijd hebben om aan jezelf te werken. Probeer de problemen met de ouders van je vriend en het ziekzijn los te koppelen van jullie verkering.

Ik wens jullie heel veel sterkte en volharding in deze situatie. Weet dat de HEERE deze verdrietige situatie niet goedkeurt.

Ds. A. A. F. van de Weg, Soest

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.A.F. van de Weg

• Geboortedatum:
  09-03-1984
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Inactief

31 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven