Vraag
Binnen enkele maanden na de geboorte van mijn eerste kindje ben ik weer zwanger. Nu is het zo dat we geen voorbehoedsmiddelen gebruikten, alhoewel ik sterk het gevoel had een nieuwe zwangerschap niet aan te kunnen. Redenen hiervoor waren een moeilijke eerste zwangerschap, maar ook het streven en verlangen om mijn kindje zoveel mogelijk aandacht en liefde te geven, waarvan ik dacht (denk) dat ik dit bij een tweede minder kan doen. Simpelweg omdat mijn aandacht verdeeld moet worden. Zelf ben ik in mijn jeugd behoorlijk (echte) aandacht tekort gekomen. Ik denk dat mijn houding een reactie op mijn jeugd is. Maar goed, we waren misschien wat naief, want ik ben dus toch zwanger geworden. De eerste weken vond ik het moeilijk om er blij mee te zijn. Nu mijn hormonen tot bedaren zijn gekomen en ik alles eens van een afstandje bekijk, voel ik toch weer dankbaarheid en het wonder van het leven. Maar, en dat is dus mijn vraag, ik durf niet concreet aan het leven in mij te denken als aan een kindje dat recht heeft op mijn liefde. Mijn eerste kindje vertroetelde ik al toen ze nog in de baarmoeder zat. Vaak zat ik met mijn handen op mijn buik en voelde ik zoveel liefde! Maar ik heb het gevoel dit nu niet te mogen, omdat ik dan mijn eerste kindje te kort doe. Terwijl ik het opschrijf, voel ik de absurditeit. Maar het is wel werkelijk mijn probleem! Hoe moet ik hier nu mee om gaan, want beide kindjes hebben toch recht op mijn liefde? Hoe kan hier op een 'gezondere' manier mee om gaan? En is dit herkenbaar voor andere ouders?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Sorry dat het antwoord wat langer op zich liet wachten, maar mijn eigen eindexamen is daar debet aan. Hierbij alsnog een poging om wat gedachten op papier te zetten.
Het is op zich begrijpelijk dat je zo kort na de eerste moest wennen aan het idee om al zo gauw een tweede kindje te krijgen. Mooi dat je bent gaan inzien dat ook dit leven een wonder is van de Heere. Hij 'borduurt' elke nieuwe mens op een heel wonderbaarlijke wijze. Onnavolgbaar. Daar is onze bewondering altijd weer veel te klein voor.
Het lijkt mij daarnaast in jouw geval goed om te beseffen dat een vrouw zalig is in het kinderen baren. Elk nieuw mensenleven wordt voor de eeuwigheid geschapen. Dat legt een grote verantwoordelijkheid bij ons, maar gelukkig hebben wij niets zelf in de hand en zal God Zelf voor Zijn eer zorgen. Het lijkt mij ook goed om je aandacht nu vast te verdelen. De Heere weet wel wat Hij doet en ook je tweede kindje verdient het om de aandacht te krijgen die hij/zij nodig heeft. Nu al, in de baarmoeder.
Ik zie het trouwens als een dubbele zegen dat je dit tweede kind verwacht. Mij komt het voor dat de aandacht die je voor je eerste kind hebt, mogelijk zo sterk is dat het ook ongezond kan zijn. Ik begrijp dat dit een reactie op je eigen jeugd kan zijn en dat is goed in te denken. Maar waak er voor dat dit niet doorslaat naar de andere kant. Een zekere nuchterheid in dezen kan erg heilzaam zijn voor je kind(eren). Jij hebt terecht je verantwoordelijkheid, maar wij hoeven gelukkig niet meer te doen dan te 'zaaien'. Het is God Die de wasdom geeft. Wasdom voor het natuurlijke leven en voor het geestelijke leven. Wij moeten doen wat onze hand vindt om te doen, maar meer wordt van ons niet gevraagd. En de liefde die jij voor je kind(eren) krijgt, is een gekregen liefde, die je voor 100 procent mag doorgeven aan je kinderen. En dan krijgt elk kind 100 procent liefde. Tijd en aandacht moet je dan verdelen, maar ook dat is een zegen. Anders kon het wel eens te veel worden. Veel liefde en wijsheid gewenst.
Met vriendelijke groeten,
J. M. Strijbis
Dit artikel is beantwoord door
J.M. Strijbis
- Geboortedatum:16-06-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Gouda
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Docent(opleider) Driestar Hogeschool
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Aan de andere kant: Als je zometeen ook het gevoel hebt een nieuwe zwangerschap niet aan te kunnen: Dan zul je toch ECHT iets moeten doen om niet zwanger te worden. Of je nu voorbehoedsmiddelen gebruikt of in je vruchtbare periode geen seks hebt, het is allebei plannen en even geen kinderen willen....
Omdat je je eerste kindje niet tekort wil doen, koester je je tweede kindje nog niet....
Doe dit wel, anders doe je dit tweede kindje tekort! Dat kindje kan er ook niks aan doen, dat het zo snel na het eerste kindje komt! Probeer ze allebei lief te hebben en te koesteren, daar heeft iedereen baat bij!
Na het wennen aan dit nog onverwachte, wordt dit ook een gewenst kindje. Twee kinderen aandacht geven en verdelen is moeilijker, maar met hulp van God en anderen komt dit ook goed!
Het allerbeste ermee!
Heb zelf 2 jonge kinderen, en vroeg me ook wel eens af of ik van de tweede net zoveel zou kunnen houden als van de eerste. Voor je gevoel moet je liefde zich splitsen, zodat ze allebei de helft krijgen. Maar niets is minder waar. Vanaf het moment dat je het kindje in je armen hebt, Verdubbeld je liefde! Automatisch, daar hoef je helemaal niets voor te doen. Als je zo'n klein, weerloos schepseltje ziet, helemaal afhankelijk van de ouders, dan kun je niet anders dan het liefhebben en koesteren. Je hebt het zelf negen maanden gedragen, het heeft jou liefde nodig! Zet je open voor je gevoelens voor dit kind, koester en liefkoos het nu al, en laat je eerste kindje daarin meegenieten! Samen met de handen op de buik van mama, samen uitzien naar een broertje of zusje...Probeer er van te genieten!!!
Een herkenbaar probleem. Wij kregen de eerste twee ook kort op elkaar en zelfs de derde ook nog (terwijl dit niet onze bedoeling was...). Ik kan je verzekeren dat je er niet over in hoeft te zitten of je van je tweede kindje zult kunnen houden. Dat kun je, absoluut. Daar ben je moeder voor. Geef jezelf de kans te wennen aan je nieuwe zwangerschap, en dat mag best even duren.
Natuurlijk wordt het zoeken naar het verdelen van de aandacht, maar als een kind even moet wachten op je aandacht wil dat niet zeggen dat je minder van hem of haar houdt!
Sterkte ermee!
Ik denk dat het niet voor niks is dat je 9 mnd zwanger bent. Die maanden heb je ook nodig om je psychisch voor te bereiden op de komst van je kindje.
Ben geen psycholoog maar als je zo bewust bezig bent met je kinderen genoeg liefde te willen geven en te gunnen dan ben ik niet zo bang dat ze dat bij jou tekort zullen komen.
