Getuigen met levenswandel

Kort geleden ben ik (opnieuw) geworteld in de Heere. Ik had Hem verlaten, maar nu mag ik weer bij en met Hem leven. Dit geeft zoveel vreugde en vrede. Ik wil graag anderen vertellen over de Heere, vooral mensen die Hem nog niet kennen en Hem niet hebben aangenomen. Ik vind het zo erg om te zien dat ze op de brede weg richting het verderf leven. Nu las ik pas dat je niet zozeer moet getuigen met woorden als je pas tot geloof bent gekomen, maar het met je daden en levenswandel moet laten zien. Maar ik ben een mens die zo naar de zonde neigt. Ik probeer het met mijn levenswandel te laten zien, maar ik heb zoveel zonden die anderen ook kunnen zien. Ik strijd er tegen, maar het blijft moeilijk. Hoe kan ik nu echt met mijn levenswandel getuigen, terwijl ik mijn karakter en persoonlijkheid niet echt mee heb? Ik blijf namelijk erg kritisch. Nog een vraag. Was het echt verkeerd dat ik getuigde met woorden in plaats van met daden? Moet ik voortaan voorlopig maar met daden getuigen, zodat men ziet dat het echt is wat ik daarna met woorden hoop te vertellen? Aan de ene kant vind ik het heel fijn om anderen over God en de weg tot Hem te vertellen, maar aan de andere kant vind ik het ook heel moeilijk. Daarom vertel ik vaak niet wat zíj moeten doen, maar hoe het in míjn leven ging, wat míj blokkeerde om tot God te gaan, wat ík moest leren geloven, hoe God in míjn leven satan het zwijgen oplegde, nadat ik er vurig om bad. Ik vind dat bescheidener dan om de ander te vertellen: nu moet je zo doen, nu moet je maar dit geloven. Maar komt het niet heel arrogant en op mezelf gericht over als ik steeds vertel over hoe ík duidelijkheid kreeg op mijn vragen en hoe ík geloofszekerheid kreeg? Kan ik niet beter tegen de ander zeggen wat hij/zij moet geloven en bidden om bijvoorbeeld geloofszekerheid te krijgen? Ook merk ik dat ik probeer de ander te overtuigen. Je moet getuigen in plaats van overtuigen. Hoe kom ik van die vurige passie om te overtuigen af? Of is dat niet verkeerd? Het zijn best een aantal vragen, maar hopelijk wilt u ze stuk voor stuk beantwoorden. Alvast hartelijk dank!

Beste jongere,
 
Dank voor je brief. Je schrijft: "Nu las ik pas dat je niet zozeer moet getuigen met woorden als je pas tot geloof bent gekomen, maar het met je daden en levenswandel moet laten zien." Dat kan zo zijn, maar dan geldt dat niet alleen voor degenen die pas tot geloof gekomen zijn. Het geldt dan voor jong en oud; voor klein en groot. Wat hebben zij en wij veel liefde nodig, ootmoed, bewogenheid en gunning.
 
Je zegt dat je je karakter en persoonlijkheid niet echt mee hebt. Dat kun je de ander ook vertellen. Dat komt dikwijls heel goed over, als je zegt dat je zelf (ook) erg naar de zonde neigt. En dat je veel tekortkomingen hebt en ertegen zoekt te strijden. Je schrijft dat je erg kritisch bent. Dat is mogelijk. Het gevaar is, erg kritisch te zijn naar anderen en veel minder kritisch naar jezelf. Verbazend veel mensen vallen in deze strik.
 
“Was het echt verkeerd dat ik getuigde met woorden in plaats van met daden...” Dat hoeft niet verkeerd te zijn. Al moeten we ons eigen leven er zeker bij houden. De praktijk erbij houden. De hand moet bij mij in eigen boezem.
 
“Moet ik voortaan voorlopig maar met daden getuigen, zodat men ziet dat het echt is, wat ik daarna met woorden hoop te vertellen...” Het mag beide. Ik denk wel dat veel meer op je leven gelet wordt, dan naar je woorden geluisterd.

“Komt het niet heel arrogant... over...” Het is goed dat je oog krijgt voor dit gevaar.
 
“Kan ik niet beter tegen de ander zeggen wat hij moet geloven en...” Ik ben geneigd deze vraag ontkennend te beantwoorden. Laat de medelander en jij en ik intensief bezig zijn, werkzaam zijn met het Woord. Dat is de weg, zowel om tot bekering te komen, als om verder geleid te worden. Om meer kennis van de Heere Jezus Christus te krijgen. Het Woord zal het doen, zei Luther terecht. De Heere belooft dat Zijn Woord nooit leeg terug zal keren. Het zal doen wat Hem behaagt.
 
“Hoe kom ik van die vurige passie om te overtuigen af...” Vraag maar om veel liefde en ootmoed. Hoeveel liefde is er niet nodig om iemand te zeggen dat hij onbekeerd is. Daar is heel veel liefde voor nodig, begrijp je. Zoek het allerbelangrijkste te zeggen en in bewogenheid.

Ik hoop dat ik de goede antwoorden gegeven heb. Je vragen zijn moeilijk genoeg. Van harte de nabijheid van de Heere toegewenst.
 
Ds. H. van der Ham

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. van der Ham

• Geboortedatum:
  25-05-1955
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Driebergen-Rijssenburg
• Status:
  Actief

102 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven