Vraag
Wij hebben volwassen kinderen. De laatste tijd zijn zij erg veel met geloofszaken bezig. Natuurlijk ben ik hier blij mee, want hoeveel ouders zien hun kinderen juist de andere kant op gaan? Mijn zorg is echter dat ze hiermee steeds verder hun eigen weg gaan. Hun gesprekken en geloofszaken gaan voor alles en leiden mijns inziens soms zelfs tot opstand. Als ouders worden wij steeds door hen terecht gewezen en aangesproken op onze fouten, zonden, ongeloof, enzovoorts. Wij hebben eigenlijk geen recht van spreken. Willen wij hun samenkomsten die tot diep in de nacht duren wat begrenzen, dan wordt ons verweten dat we Gods zegen in de weg staan. Helaas neemt mijn man steeds meer afstand van het geloof en ik ben geen Avondmaalganger, dus veel reden voor hen om ons niet serieus te nemen en hun eigen geloofszaken boven alles te stellen. Ik besef dat ze jong zijn en vurig van geest, maar ik merk ook een zekere aversie tegen het gezag van ons als ouders en een neiging tot 'doorslaan'; het geloof gaat boven alles, andere dingen zijn niet zo belangrijk. Dat gebruiken ze naar mijn idee ook als excuus voor dingen die niet goed gaan. Ik kan hen geen kritiek geven, want dat maakt volgens mij meer kapot en ze vinden mijn argumenten niet aannemelijk, omdat ik niet gelovig genoeg ben. Wel probeer ik ze er op te wijzen dat er ook aardse verantwoordelijkheden in het leven zijn en dat het goed vervullen daarvan vruchten van het geloof zijn. Ik ben bang dat de boel gaat escaleren. Hoe kan ik hier wijs mee omgaan? Zegt u alstublieft niet alleen dat ik er veel om moet bidden. Dat is wel zo, maar dan weet ik nog niet hoe ik hier concreet mee om kan gaan. Ik wil er ook geen ambtsdragers bij betrekken, want dan ben ik bang dat ik de kous op de kop krijg, of niet serieus genomen word.
Antwoord
Beste schrijfster,
Niet gemakkelijk! De kinderen gaan niet in het gereformeerde spoor. Uw man "neemt afstand van het geloof", u gedenkt niet "de dood des HEEREN totdat Hij komt". U spreekt over de vrucht van het ware geloof. Maar (even persoonlijk): is de gang naar de Tafel des HEEREN geen geloofsvrucht? Hebben gelovigen niet, naar het bevel van de Heere Jezus Zelf, te eten en te drinken aan Zijn Tafel? Geven ze met hun gang er heen niet aan "het leven buiten zichzelf in Christus te zoeken"? Is het niet zo, dat de HEERE juist aan Zijn Tafel de (door Hem goede gedachte) voeding schenkt voor de wankele en aangevochten en moegestreden gelovige? Is het ook niet dit eten en drinken dat de Heilige Geest op Zijn Eigen wondere wijze gebruikt om de gelovige te doen "opwassen in de genade en de kennis van de Heere Jezus Christus"? Lees vooral ook zondag 28 en vraag en antwoord 79.
Overdenkt u deze dingen ernstig voor Gods Aangezicht. En wat uw man en kinderen betreft: betuigt de apostel Jacobus het niet: "Indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die mildelijk schenkt en niet verwijt." En schrijft Petrus niet iets over de houding van de gelovige vrouw ten opzichten van haar ongelovige man? 1 Petrus 3:1. Wanneer we zorg hebben over onze (volwassen) kinderen blijven er twee dingen over. De eerste is steeds weer op onze knieën voor hen. Het tweede is hen liefdevol en open te (blijven) benaderen. Zelf gaand in de weg welke de HEERE ons (naar onze overtuiging) wijst in Schrift en belijdenis. Achter Hem aan! Niet gemakkelijk, wel het beste deel.
Ik bid u de zegen des HEEREN toe,
Ds. J. Bos
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. Bos
- Geboortedatum:24-06-1948
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Naarden
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Maar dat is toch ook zo, al betekent dat natuurlijk niet dat we niet getrouw ons werk moeten doen.
Maar als ze zo met God en Zijn Woord bezig zijn mogen ze dat niet over het hoofd zien.
Mat.10:37 Wie vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mij niet waard; en wie zoon of dochter liefheeft boven Mij, is Mij niet waard.
En dat betekent weer niet dat we onze vader en moeder niet moeten eren en liefhebben maar dat God de eerste plaats moet hebben.
En als Hij de eerste plaats heeft wil je niet alleen horen, maar ook doen wat Hij zegt.
Mat.7:24 ieder die deze woorden van Mij hoort en ze doet ...
Voor uw kinderen lijkt me de volgende tekst belangrijk: Pred.8:5 .... Het hart van de wijze kent tijd en gelegenheid.
Als uw kinderen zich werkelijk met de Bijbel bezig houden en naar de wil van God willen leven zullen ze moeten leren dat God niet voor niets in de 10 geboden (van alle wetten en regels in de Bijbel staan er maar 10 in de Geboden, en dit is er een van!) gezegd heeft, dat een mens zijn vader en moeder eren moet. Eren betekent in deze context ook, respect hebben voor. Het past in dit kader voor een kind, ook een volwassen kind niet, zijn ouders de les te lezen en op hun fouten te wijzen, anders dan op een vriendelijke en respectvolle manier. Ook moeten uw kinderen u serieus nemen en zo goed het gaat ook uw regels in acht nemen. Natuurlijk moet het mogelijk zijn, bepaalde dingen te bespreken, maar uw inbreng kan niet worden afgedaan met het feit dat u niet gelovig genoeg bent. Het is hoogmoedig, als uw kinderen van mening zijn, dat zij dichter bij God leven dan u, en daarom niet naar u hoeven te luisteren.
Afhankelijk van hoe oud de kinderen zijn is het tijd ofwel het heft weer in eigen hand te nemen, ofwel erover na te denken of de kinderen, als ze werkelijk al volwassen zijn nog thuis willen of kunnen wonen.
Zoals gezegd, het hangt werkelijk van de leeftijd een rijpingsgraad van uw 'volwassen' kinderen af. Met 18 kan een kind weliswaar lichamelijk volwassen zijn, maar mist hij de levenservaring die u heeft. Aan de andere kant kan God ook onze (al of niet puberende) kinderen ook gebruiken om ons een spiegel voor te houden. Hun kritiek en hun enthousiasme kunnen ons ook leren dichter bij God te leven.
Gods zegen toegewenst, ook voor uw man,
DrJ
En terwijl de engelen waarschijnlijk feest vieren in de hemel om er gebeurd met uw kinderen, maakt u zich daar en tegen ernstige zorgen. En terwijl de engelen zich waarschijnlijk ernstige zorgen maken om de situatie van u en uw man hoopt u wellicht dat uw kinderen weer 'normaal' worden.
Het is een herkenbaar verhaal, en dat is ook de reden waarom ik e.a. scherp neerzet (vergeef me daarvoor). En uw kinderen zullen vast ook hun fouten hebben gemaakt. Maar daar waar geloof en ongeloof bij elkaar komt gaat het hoe dan ook botsen. Het gebod van het eren van vader en moeder gaat niet boven wat er in mat 10:37, luk 14:26 staat. Het is aan u (en ook uw kinderen) hoe u daarmee omgaat.
Ik heb het meegemaakt dat kinderen om soort gelijke redenen het huis uit werden gezet door hun ouders zonder dat de ouders zich ooit daadwerkelijk verdiept hadden in hun kroost. Verdiep u in uw kinderen, woon een aantal van hun avonden bij. Ga met ze mee naar hun gemeente als ze naar een andere gemeente gaan. Bid met ze. Verdiep u in het Bijbelse gemeenteleven (handelingen) en leg dat naast het uwe en naast dat van uw kinderen.
Jarenlang had ik geen enkel probleem met kerk of familie. Nooit heb ik mensen een traan zien laten omdat ik geloofde dat ik naar de hel ging. Totdat ik tot het geloof kwam. Toen brak de hel los. En toen heb ik ook mensen om me zien huilen.
Snap u? Zo krom kunnen wij 'christenen' in elkaar zitten. Ik zeg niet dat het bij u zo is, maar ga in ieder geval bij u zelf te rade.
Geloof in Jezus Christus en bekeer u! Dat lijkt mij hier de oplossing.
