Vraag
Over liefde is ontzettend veel geschreven. Wat je vooral tegenkomt is dat echte liefde niet alleen een gevoel is, maar deels ook een keuze en dat trouw en zelfverloochening een rol spelen. Ik denk ook dat één mens niet per defenitie bij één ander mens hoort, maar dat er meerdere combinaties mogelijk zijn. Al wil ik hier niet uit het oog verliezen dat God alles bestuurt. Nu mag ik dankbaar zijn voor mijn huwelijk, de kinderen en mijn man waar ik van heb leren houden, een proces wat elke dag doorgaat. Toch kan ik niet verklaren hoe het komt dat wanneer ik de persoon tegenkom, waarvan ik geloof dat ik voor hem echte liefde heb gekend, dat me toch nog zo'n schok geeft, dat er een soort van verdriet of gemis omhoog komt. Kun je maar voor één persoon echte liefde kennen? Wat ik voor die persoon gevoeld heb, of wat er nog steeds is, was niet zomaar een verliefdheid, want het is er na zoveel jaren nog steeds. Kan het niet goed omschrijven en hierbij ben ik me er van bewust dat liefde niet alleen een gevoel is. Natuurlijk heb ik met hem niet veel op kunnen bouwen, dus weet ik ook niet wat er van geworden zou zijn. Met mijn man heb ik zoveel meer achter de rug. Toch lijkt het alsof die liefde dan niet zo diep gaat als dat andere wat ik gekend heb. En daar voel ik me tegenover hem wel schuldig over. Hoe moet ik dit zien? Is het enkel een verleiding om me van mijn huwelijk, van mijn man af te trekken? Of is het gewoon het pak(je) wat ik in dit leven krijg om te dragen, omdat ik niet zozeer Gods aangezicht, Zijn weg heb gezocht toen ik met mijn man moest trouwen?
Antwoord
Beste vriendin,
Allereerst mijn excuses voor de late reactie. Door drukte is deze vraag wat langer blijven liggen dan ik gewend ben.
Dank voor je vraag, er gaat waarschijnlijk heel wat door je heen. Als ik je vraag goed lees, heb je een redelijk stabiel huwelijk, maar af en toe kom je een ex van je tegen bij wie je hart nog eens overslaat, net als vroeger. En je vraagt hoe je hiermee kan omgaan.
Ooit heb ik een soortgelijk verhaal gelezen waarbij een man aan zijn vrouw opbiechtte een beetje verliefd te zijn op iemand die hij elke morgen in de trein tegenkwam. Eigenlijk wilde hij het niet, maar het gebeurde gewoon. Zijn vrouw reageerde heel nuchter: "neem voortaan een trein eerder of later."
Ik denk dat dit een goede reactie is. Aan de ene kant er niet te zwaar aan tillen, aan de andere kant zeker niet toegeven aan die gevoelens. God heeft ons naast gevoelens ook een dosis nuchter verstand gegeven. Wellicht kan jezelf al wel bedenken dat een leven met je ex in plaats van een leven met uw man niet alleen maar rozengeur en maneschijn had gebracht.
Bij je ex voel je een stuk spanning, en dat is een prettig gevoel, het maakt je nieuwsgierig. Aan het krijgen van dat gevoel kan je niets doen, een het toegeven aan dat gevoel wel. Dat moet dus niet!! En overigens dat gevoel is geen liefde, op zijn hoogst verliefdheid...
Kijk gewoon eens nuchter naar je man, je gezin, dat wil je toch niet op het spel zetten? Je hebt bij je ex een soort van verliefdheid gekend, een gevoel, dat je bij je man minder hebt. Maar zoals je zelf al schrijft, liefde is geen gevoel, maar een daad. God roept ons in de Bijbel op om lief te hebben, Hij roept ons niet op om een gevoel te creëren, want dat kunnen we niet. Hij roept ons op om met daden lief te hebben. Hoe moet je dit alles zien, verleiding? Dat kan. Geef er zeker niet aan toe!
Is het een straf van God omdat jullie moesten trouwen (lees ik dat goed...)? Daar spreekt iets van een Godsbeeld uit, wat niet het mijne is. God is een vergevend God en ook als jullie op je huwelijk vooruitgegrepen hebben, dan nog is en was het Zijn plan om jullie bij elkaar te krijgen als man en vrouw en dan is het ook nu Zijn bedoeling dat jullie elkaar trouw zullen blijven. Tot de dood ons scheidt! Augustinus zei, bidt maar: God geef wat U van mij vraagt en vraag dan wat U geeft!
Als je denkt dat je man het aan kan, bespreek het eens met hem, dat kan misschien enorm helpen. Overigens zou het kunnen dat hij het niet aan kan, ik neem aan dat je je man zelf het beste kent....
Hartelijke groeten,
Michel van Heijningen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M. (Michel) van Heijningen
- Geboortedatum:08-06-1976
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Alblasserdam
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dat herken ik wel, leren houden is heel anders dan van iemand spontaan houden.
De hormonen gieren dan door je keel, je kunt dan de hele wereld aan.
Toch is het verstandig om bij je man te blijven, de ellende als je met je buurman naar bed gaat, ik moet er niet over denken.
Degene/Dingen die je mist idealiseer je makkelijk. Als .... dan was alles veel beter! Of het getrouwd zijn met die andere man beter was geworden is een grote vraag! Een vraag waar je geen antwoord op krijgt. Maar uiteindelijk is het antwoord daarop niet eens van belang. Je moet trouw zijn aan de man waarmee je getrouwd bent. En... van scheiden komt alleen maar narigheid, je kunt het verleden niet wissen. Op ontrouw kan ook geen zegen op rusten, op trouw wel! Dat het soms moeilijk kan zijn, begrijp ik. Als je nog schuldig voelt over bepaalde dingen en denkt dat die tussen God en jou in staan, belijdt deze dingen dan en vraag om vergeving. God wil onze zonden vergeven, zie 1 Joh. 1 : 9. Bid ook om meer liefde voor je eigen man en dat de gevoelens tegenover die ander minder worden. Sterkte!
