Vraag
Wordt er bij ons in de reformatorische kerken niet teveel nadruk gelegd op het Kruis? Het is toch juist het graf waar Jezus uit opgestaan is? Het klinkt misschien oneerbiedig, maar sterven kan en moet toch iedereen, maar opstaan uit de dood is toch het geweldige wonder?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Het is goed om hierover na te denken. Het houdt me zelf ook wel eens bezig. Stellen we het kruis niet teveel centraal? Nu weet je misschien dat er in Jeruzalem een bijzondere kerk is, op de plek waar men vermoedt dat de kruisheuvel en het graf van Jezus moet zijn geweest. Wij noemen die kerk: de heilige grafkerk. Maar de oosters orthodoxen noemen hem: de opstandingkerk.
Vanouds is in de westerse kerk meer het lijden en sterven van Christus benadrukt en in de oosterse kerk de opstanding van Christus. Maar heeft de oosterse kerk het dan beter begrepen waar het om gaat dan wij? Ik vraag het me toch af. Paulus zegt niet voor niets dat hij niets anders willen weten dan Jezus Christus, en die gekruisigd. Dat staat in 1 Korinthe 2:2. Dat wil niet zeggen dat hij de opstanding niet belangrijk vindt. Want in hetzelfde Bijbelboek vind je ook 1 Kor. 15, het bekende opstandinghoofdstuk. Ook al komt hij krachtig op voor de opstanding van Christus, toch predikt hij met name de gekruisigde Christus. Dat blijkt ook uit Galaten 6:14. Daar zegt Paulus dat hij niet anders wil dan roemen in het kruis van Christus.
Ik denk dat je het zo moet zien: door de zonde is de dood in deze wereld gekomen, en tevens ook alle ellende die bij de zonde en de dood behoort. Door Christus moest de schuld van de zonde verzoend worden. Op die wijze heeft Hij het leven aangebracht. Het lijden en sterven van Christus is dus wel heel cruciaal. Dat is tegelijk ook het grootste wonder. Zijn sterven is heel anders dan ons sterven. Hij deed het voor ons. Dat moet dan ook steeds weer breed uitgemeten worden.
In de diverse evangeliën zie je trouwens ook dat aan de lijdensweg en het lijden van Christus de meeste aandacht besteed wordt.
Hartelijke groet,
Ds. W. G. Hulsman
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W.G. Hulsman
- Geboortedatum:08-11-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Barneveld
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik herken me sterk in de vraagsteller en ik ben blij dat ds. Hulsman zich ook in de vraag herkent. Persoonlijk heb ik een iets andere conclusie getrokken, namelijk dat de opstanding voor mij het ankerpunt van mijn geloof is. Het kruis is ook belangrijk, daar heeft Christus het mogelijk gemaakt voor de mensen om verzoend te zijn met God. Maar zonder de opstanding zou het kruis niets betekenen. Pasen is voor mij meer het centrale punt dan Goede Vrijdag.
Ben je met en omweg gegaan :-) ik bedoel je moet wel een keer in je leven aanvaarden dat Jezus daarvoor jouw gehangen hebt, (bedoel geen elle lange zondekennis) maar dankbaar zijn voor het kruis wat HIJ droeg in jouw plaats! Neem aan dat dat wel in je leven gebeurt is.
Heb je ook niets met Gal.2:20 Ik ben met Christus gekruisigd; en niet meer ik leef, maar Christus leeft in mij....
Als je niet met Hem gekruisigd bent kun je ook niet met Hem opstaan.
Als je Jezus aanvaard/aanneemt dan sterf je met Hem en dan: Rom.6:4 Wij zijn dan met Hem begraven door de doop in de dood, opdat evenals Christus uit de doden is opgewekt tot de heerlijkheid van de Vader, zo ook wij in een nieuw leven zouden wandelen.
Dat je het niet zo goed concreet voor kan stellen maakt niet uit, maar het hoort er wel bij hoor.
Natuurlijk is de opstanding geweldig maar het kruis ook want daar heeft Hij niet alleen de zonden gedragen maar ook de zondige natuur.
En ik vind het heerlijk te weten dat de nieuwe mens niet meer zondigt, dus als de gelovige in zonde valt dan mogen we weten: Rom.7:17 Nu ben ik het echter niet meer die dit teweegbreng, maar de zonde die in mij woont. (uiteraard niet bedoeld om licht over de zonden te denken) en Rom6:11 Zo dient ook u uzelf te rekenen als dood voor de zonde, maar levend voor God in Christus Jezus, onze Heere.
Dat alles omdat we weten mogen dat we met Hem gekruisigd zijn, en daar ben ik bijzonder dankbaar voor elke dag weer, niet om erbij stil te blijven staan maar juist om verder te kunnen gaan met Hem in het nieuwe leven.
1 Kor.2:2 want ik had mij voorgenomen niets anders onder u te weten dan Jezus Christus, en Die gekruisigd.
Daarbij vind ik dat de vraagsteller echt een punt heeft door te vragen of de verhouding kruis - opstanding niet wat uit balans is. Ik denk dat dat zo is.
Je hebt elk nodig om verder te kunnen komen. (met de nadruk op verder!)
Echter de verwardheid en de theorieën beginnen te ontstaan als de cruciale vragen gewoon niet duidelijk worden (be)afge-handelt. n.l:
- Bent U nu een kind van God?
- Als U binnen een seconde dood gaat, gaat u dan naar de Hemel?
Misschien raakt dit u, maar het juist deze confrontatie waarbij het verhaal stil blijft staan
De gebruikelijke dienst zal opeens op pauze komen te staan.
Tja en nu…..iedereen kijkt elkaar aan, ben jij een kind, ben jij er een, en jij en jij
Preken zijn er om mensen geestelijk tot nut te zijnen niet verstandelijk. Hierdoor kan de H.Geest steeds meer (breder of dieper) Zijn Woord aan u kan verduidelijken. Zodat u kunt groeien.
- het kruis => daar is geleden, daar zijn alle zonden gedragen =>daar mag u uw zonden brengen
- dood=> daar heeft Christus afgerekend met satan=> aanklacht en geestelijke strijd
- de opstanding => door de Vader is Hij opgestaan, en door de overwinning bestaat er nu volkomen vrijheid. Het beloofde antwoordt op de zondeval. Door zijn bloed is de weg naar God open! En daar mag u beginnen met wandelen onder leiding van de H.Geest.
Als bekeerde komt het kruis ook ‘dagelijks’ op uw pad, om alles zo uit uw eigen leven (het blijft een persoonlijke! reis) bij het kruis te kunnen brengen. Om er direct afstand van te doen.
Dus alleen maar preken over een ellendige confronterende fase lijkt mij ook niet echt logisch. In management begrippen zou je denken, waar bestaan de tussentijdse evaluaties dan uit? Wat zijn de vorderingen... of waarom blijven we hangen. (logica)
Uit de evangeliën kan ik niet opmaken dat er periodes zijn dat mensen voor een bekering in een soort tijdspad/traject belande. Ter overdenking, ter afwachting, of ter wat dan ook.
Misschien denk je nu, wat een antwoordt!
maar uw vraag is ook zo mooi
Het geeft juist weer dat er weinig besef en ruimte is voor een fase van opstanding
Want in een fase van opstanding bestaat er geen wettisch gedoe meer. Geen geklaag, geen ellende trajecten, geen krampachtigheid of bang om iets fout te doen.
Doordat de H. Geest in je werkt, wil je elke dag allen maar meer van God. Je hebt zo'n geestelijke honger dat je elke dag wel in de kerk wil zitten. Dat je alle in en outs wil weten, je geestelijk wil vullen, Zijn Liefde wil voelen. Zijn leiding wil ervaren.
Je zingt het uit, Je schreeuwt het uit. Hallelujah Koning Jezus
Het opstaan uit de dood wordt hierdoor zo'n geweldig wonder. Maar het is wel de H.Geest die dan inspireert en waardoor de atmosfeer definitief zal veranderen.
