Vraag
Ik heb een vraag en zit hier ontzettend mee. Ik weet mij geen raad. Ik lijd heel erg onder het (geen) contact (hebben) met mijn vader. Hij is altijd weg en heeft het druk met school en kerkenwerk. Als hij in mijn buurt is heb ik nóóit een persoonlijk gesprek met hem. Hierdoor is ook mijn beeld van God als Vader heel vertroebeld geworden. Ik heb de laatste tijd veel nachtmerries. Die gaan allemaal over mijn vader: ik hol hem achterna en roep dat ik zo graag wil dat hij naar mij luistert. Maar hij loopt dan door en ik word badend in het zweet wakker. Ik heb al zovaak geprobeerd dit bespreekbaar te maken met hem, maar hij weigert elk gesprek. Zelf heb ik hierdoor een tijdje psychologische hulp gehad. Ik weet niet wat het is. Pas belde ik naar huis en terwijl ik met mijn moeder aan de telefoon was kwam hij binnenlopen. Mijn moeder zei toen tegen hem dat ze mij aan de telefoon had. Mijn vader reageerde hier niet eens op. Het enige dat ik hem hoorde zeggen was dat hij naar de volgende vergadering moest. Ik voelde zoveel woede. Geen groet of iets voor mij. Ik voel me zo onbelangrijk en op de derde of vierde plaats staan. Mijn vader is ouderling in een behoudende GG, maar thuis is er géén contact. Het is zo erg dat ik zelfs de maaltijden mijd, omdat ik het negeren niet kan verdragen. Mijn moeder neemt het altijd voor hem op. Ik moet mij dan schamen als ik dit zo ervaar en papa is toch druk... Maar nóóit heb ik het gevoel dat er één keer naar mij is of wordt geluisterd. Eén keer heb ik het uitgekrijst: “luister dan schreeuwde ik”. Toen zei mijn moeder: je moet je schamen en je moet worden opgenomen. De dokter werd zelfs gebeld. De dokter was de man die wél naar me luisterde en me heel goed begreep. Ik kreeg toen hulp van het MA werk. Dat was de eerste plek waar ik het gevoel had dat naar mij geluisterd werd. De overige drie kinderen in het gezin gingen zich erg afzetten tegen mij. Er kwamen botsingen. Ik werd zo de zondebok in het gezin. Ik ben recent getrouwd, 33 jaar, en heb nu heel veel nachtmerries omdat ik steeds duidelijker zie wat ik gemist heb in bevestiging en emotionele aandacht. Ik wil mijn ouders graag vergeven en snak naar het gesprek erover. Waar ik vooral erg mee zit is dat ik bezoeken bijna niet aan kan, omdat ik dat negeren steeds ervaar. En dat zuigt al mijn energie weg. Maar ik zou er zo graag over willen praten, maar dan zegt mijn vader: nee we praten niet. Of: dan krijg ik het aan mijn hart. Wat moet ik doen? Ik mijd nu thuis maar ook dan krijg je verwijten van broer en zussen dat je te weinig contact zoekt. Maar als ik contact zoek, doe ik ook in hun ogen alles verkeerd. Kortom ik doe het nooit goed. Uit zelfbescherming trek ik mij dan terug. De vraag die ik wil stellen is: hoe zouden mijn dromen en nachtmerries nu komen? En is dat goed dat dat eruit komt? Of, moet ik er wat mee? Soms kan ik ook zo’n wrok voelen naar mijn vader, zo van: wel in de kerkenraadbank zitten, maar geen gesprek willen met je dochter. Maar ik denk ook weer dat hij dit mijdt omdat hij met zijn eigen emoties en gevoelens niet goed om kan gaan. Vroeger is ook nooit gevraagd wat je ergens van vond o.i.d. En er werden ook nooit dingen besproken in het gezin. Alles ging in een doofpot. Mijn moeder had veel woedeaanvallen. Dan gooide ze met alles wat ze voor handen kreeg naar mij. Als ik dan een uur later geroepen werd voor het eten, deed ze weer gewoon en werd er nergens over gesproken. In de hulp die ik kreeg moest ik stukje voor stukje dingen leren te benoemen en bij mijn gevoel te komen. Ze zeiden toen: je bent emotioneel volledig geblokkeerd. Maar nu droom ik dus wekelijks zulke nachtmerries dat mijn vader niet luistert. Met mijn moeder kan ik nu wel wat meer kletsen, als het maar niet persoonlijk wordt, want dan schakelt ze acuut over naar een ander onderwerp.
Antwoord
Het feit dat je door je vader genegeerd wordt, nooit een persoonlijk gesprek met hem hebt en dat je daar erg mee bezig bent, maakt dat je dromen en nachtmerries er over hebt. Je hebt het gevoel erg veel gemist te hebben en niet begrepen te zijn. Dat heeft veel invloed op je en staat je nog steeds in de weg. Dat wat je wenst zijn goede en normale verlangens van kinderen naar hun ouders. Je wilt graag een gesprek met je vader hierover. Maar de kans dat je vader verandert, is menselijkerwijs gesproken niet erg groot. Je vader kan of wil geen persoonlijk gesprek met je hebben en ook de gesprekken met je moeder blijven oppervlakkig.
Als je een verandering in de situatie wilt, denk ik dat je moet stoppen met datgene van je ouders te willen dat ze niet kunnen of willen geven, hoe moeilijk dat ook voor je is. Je blijft nu tegen een muur van onbegrip aanlopen, iedere keer weer opnieuw en dat frustreert. Je lijkt er alleen maar mee te bereiken dat je vader je ontwijkt, uit de weg gaat. Kun je gaan kijken wat je met je ouders wel kunt, wat ze jou wel kunnen geven? Mogelijk kun je dan wel iets van een relatie met ze opbouwen.
Waardering en aandacht is iets wat je van je ouders mag verlangen, evenals een gesprek met enige diepgang. Maar je kunt om je heen kijken naar anderen mensen in je omgeving, van wie je die waardering en aandacht wel krijgt. Dat kan je helpen om wat meer los te komen van je ouders, niet van hun te blijven verwachten wat ze niet kunnen geven.
Drs. Joke Ronner-Wattel
Dit artikel is beantwoord door
drs. J(oke) Ronner-Wattel
- Geboortedatum:26-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:-
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Joke Ronner is GZ-Psycholoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het kan zijn dat nu je beeld van God als Vader is verbokkeld. Maar David zegt in Psalm 27: Want mijn vader en moeder hebben mij verlaten, maar de Heere zal mij aannemen.
De Heere zegt in zijn Woord: Komt herwaart tot mij, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven. Al doen jouw ouders en met name jouw vader zo tegen jouw, God zal jouw nooit begeven of verlaten, Hij heeft altijd tijd voor jouw, en Hij wil altijd luisteren naar je moeite en verdriet. Hij roept je zelfs tot Hem, om jouw rust te geven!! Wat een wonder. Vertrouw dan daar op. Misschien is het dan ook makkelijker om afstand te nemen. Misschien, als je er aan toe bent, kun je het allemaal gewoon tegen je vader zeggen, of het in een brief schrijven. Al je gevoel en wrok. Het zal je denk ik erg opluchten.
Gods zegen in alles!
1. Klim is in de pen, maak eens de balans op en breng eens zaken in kaart (type het in een ms-word doc van +/- 4 pag.).
- Omschrijf eens in een apart hoofdstuk van echt 1 kantje (a4, dus je zal veel moeten passen en meten) wat het knellende verhaal met je vader is. Waar ervaar je gemis, waar raak je geërgerd over, wat is pijnlijk, wat maakt je radeloos en focus hierbij eens alleen op jou en je vader zonder anderen mensen in het verhaal te betrekken.
- Omschrijf jezelf eens wie je in het dagelijkse leven ben en wat je zou willen.
Let hier ook eens op wat voor 'resultaten' (balans opmaken) je allemaal in je leven verworven hebt en of dit ook overeenkomt met de talenten die je van je zelf kent. Beschrijf dit eens per leeftijdscateagorie: jeugd-jongerentijd tot aan nu. Probeer hierin eens aan te geven op welke momenten je, je vader nodig had en waar juist helemaal niet....
- Omschrijf eens wat voor toekomstige verwachtingen je met je vader hebt, hoe JOUWrelatie eruit ziet als alles rooskleurig is. Als alles "koek en ei"is. Is dit ook realistisch...
- Omschrijf je geestelijke leven eens in een apart hoofdstuk of kopje en zet hierbij eens uiteen hoe JIJ een relatie zou willen met je Hemelse vader, de Heere Jezus Christus en de Heilige Geest (dit hoeft niet realistisch te zijn, maar geef je behoefte eens weer)
- Omschrijf eens hoe hoe je toekomstige gezin eruit moet zien, wat jouw rol als vader is en hoe deze eruit gaat zien. Hoe ga jij dit doen..
2. Als je dit allemaal in kaart heb, Leg het dan helemaal eens neer voor je Hemelse vader. Hij kent je en weet wat je nodig hebt alleen is het verstandig dat JIJ de relatie met Hem ook goed aangaat. En wat is goed? Goed heeft te maken met verbinding.
Je kan misschien bidden zonder dat er echt verbinding is, Je kan zijn Zoon misschien nog niet aangenomen hebben als Heer in en van jou leven, je kan zonden hebben die de verbinding met Hem in de weg staan. Staat je Hart wel open of is het alleen maar vragen wanneer de nood hoog is.
Je hemelse vader is namelijk geen boeman, niet iemand die geen tijd voor je hebt, niet iemand die je laat barsten etc. Je hemelse vader heeft jou .......(naam) zo lief, dat hij tegen zijn eigen zoon zei, daal af naar de aarde en sterf voor de zonden van ......(naam). Zodat hij gered is van alle wereldse heerschappij en ellende. Want ik heb .....(naam) zo lief...
Door je relatie met je Hemelse vader kan het probleem met je natuurlijke vader helemaal in rook opgaan of verdampen. Ik zou niet verstelt staan, want ik weet dat Hij jou zo lief heeft...
Nogmaals, als je verder wil praten, kan je contact opnemen, veel zegen als je besluit om te schrijven en ik zal voor je bidden.
Ik begrijp je helemaal.
Ik zeg ook ronduit tegen je vader hier in de hoop dat hij het leest?
Vader, die zijn eigen huis niet wel regeert( en dat regeren moet je niet lezen als met strakke harde hand) nee zoals een vader. Die hoort helemaal geen ouderling te zijn. zolas u thuis bent? bent u een vloek vd kerk.
2 gezichten 2 levens. maar DE HEERE ZIET WEL HET HART VAN JOU VADER.
Dat hij het fout doet. ik zou willen zeggen zelf als moeder van getrouwde kinderen, ook een moeder met fouten en gebreken. maar vader je weet niet wat je mist. wat je laat liggen. een dochter die een eerlijk open liefdevol gesprek met je wilt, over hoe jullie samen een betere band kunnen krijgen, MOET U toch ALLES WAARD zijn????? doe het meteen!!! stel niet uit!!! het kan zo verrijkend zowaardevol zijn. UW kind wil het!!! U kind staat er voor open. wat geweldig. laat naast die andere dingen je gezin nr 1 zijn. inversteren in jullie opvoeding kan niet meer helaas. maar jullie leven nog. HERSTEL WAT NU NOG KAN. luister naar de schreeuw van uw lieve dochter ook als moeder. wees het met je man eens, in alle dingen die recht en billijk zijn, maar niet in dit dit is goed fout.
Dan in je dromen verwerk je het, ja ik denk ook dat dat juist goed is. want verwerken moet.
Inderdaad misschien als hij niet wilt praten kun je het in een brief zetten. er ligt wel geen intonatie in geen emotie, maar t kan een oplossing zijn? dan moet hij nog wel de tijd nemen om het te lezen. en als ik naar zijn levenswijze kijk, is dat er niet. oprechte belangstelling voor zijn gezin. maar t is het proberen waard.
Kun je niet met de predikant praten( die heeft geheimhouding) ambtsgeheim, vd gemeente van je ouders( ik weet niet of jij daar nog kerkt?) wat ze in de andere reactie zegt over Psalm 27 is waar. heel mooi. ook waardevol. maar jij blijft het voelen met je natuurlijke ouders hier op aarde. moeilijk.
Toch als laatste hoe moeilijk ook, als je alles geprobeert hebt en het uiteraard voor de Heere dagelijks neerlegt, Hij kan wonderen doen ook in het hart van je ouders, dat ze het gaan zien door de juiste bril.
probeer het wat los te laten. iets wat jij niet veranderen kan. hoe erg ook. het zal van tijd tot tijd opspelen, daar ben ik van overtuigt, maar ga voldoening zoeken in andere dingen. een vriendin misschien heb je die ook wel, waar je van hart tot hart mee kan spreken. dan kun je het delen en je begrepen voelen ook dat is fijn en belangrijk zodat je niet aan je zelf gaat twijfelen.
ik wens je veel sterkte! en ik hoop dat je ouders verstandiger gaan worden door een eerlijk open gesprek aan te gaan en te luisteren naar jou gedachten en gevoelens. sterkte liefs van ook een moeder van lieve dochters.
Ja ik ga helemaal mee met zonneschijn.
Je wacht onbewust je hele leven op erkenning van je ouders.
In dit geval vooral van je vader, maar zeker ook van je moeder broer en zussen die het ontkennen.
Het is zo verschrikkelijk moeilijk om dit in je leven te plaatsen.
Lieve vrouw je bent een prachtig mens, je broer en zussen leven er 'gevoelloos"overheen.
Datj is zo moeilijk, net of jij degene bent die moeilijk doet, maar jij hebt een gevoelsleven, jij durft het onder ogen te zien, hoe moeilijk ook je bent veel rijker.
Ik ga zo mee met zonneschijn.
De reactie van Adriano is eveneens heel waardevol.
Schijf het op
Je kunt ook een brief aan je vader schrijven, je hoeft met niet op te sturen maar je hebt het iig woorden gegeven en het staat op papier.
Ok je moeder die hierin een rol speelt, schrijf het op.
dat helpt.
Ik spreek uit ervaring!
lieve meis ik ga speciaal voor jou bidden.
lieve groetjes van Samanthi
gr
Met pijn in mijn hart en vol verbazing heb ik jouw brief gelezen. Wat moet dat zeer doen om zo genegeerd te worden. Wat heeft jouw vader het toch slecht begrepen wat christen-zijn en vader-zijn inhoud. God geeft ons het beste voorbeeld hoe een liefhebbende vader moet zijn (zoals ook in de gelijkenis van de verloren zoon): altijd met zijn armen openstaan, altijd een luisterend oor bieden. God zegt niet: Ik wil niet met je praten, ik wil geen gesprek met je... Hij is juist blij als mensen met hem willen praten (en dit doen we door te bidden). Ook als christen wordt je geleerd je naaste lief te hebben als jezelf, dit houdt ook in rekening te houden met iemands behoeftes en gevoelens. Wat is het grootste gebod voor christenen? Dat wij elkander liefhebben, zodat christus in ons zichtbaar wordt. Bij zo'n houding die je vader aanneemt wordt christus niet in hem zichtbaar. Hij wijst je steeds af. God wijst niemand af, die naar Hem roept. Misschien is het inderdaad een goed idee om dit met de predikant van de gemeente van je ouders te bespreken, zodat hij je vader op dit onchristelijke gedrag kan aanspreken, zodat je vader ook de kans krijgt om zijn schuld hierin in te zien en dit te belijden. Als lid van de kerkenraad mag toch van je verwacht worden dat je een bepaald inlevingsvermogen hebt als mensen met problemen bij je komen. Als hoofd van het gezin heeft een vader de verplichting goed voor zijn familie te zorgen, niet alleen in materieel opzicht, maar ook in geestelijk en emotioneel opzicht. Ik zou je willen adviseren om dit probleem aan God voor te leggen en Hem te vragen je vader in dit opzicht te helpen opener te worden.
Liefs Ankie
Met pijn in mijn hart en vol verbazing heb ik jouw brief gelezen. Wat moet dat zeer doen om zo genegeerd te worden. Wat heeft jouw vader het toch slecht begrepen wat christen-zijn en vader-zijn inhoud. God geeft ons het beste voorbeeld hoe een liefhebbende vader moet zijn (zoals ook in de gelijkenis van de verloren zoon): altijd met zijn armen openstaan, altijd een luisterend oor bieden. God zegt niet: Ik wil niet met je praten, ik wil geen gesprek met je... Hij is juist blij als mensen met hem willen praten (en dit doen we door te bidden). Ook als christen wordt je geleerd je naaste lief te hebben als jezelf, dit houdt ook in rekening te houden met iemands behoeftes en gevoelens. Wat is het grootste gebod voor christenen? Dat wij elkander liefhebben, zodat christus in ons zichtbaar wordt. Bij zo'n houding die je vader aanneemt wordt christus niet in hem zichtbaar. Hij wijst je steeds af. God wijst niemand af, die naar Hem roept. Misschien is het inderdaad een goed idee om dit met de predikant van de gemeente van je ouders te bespreken, zodat hij je vader op dit onchristelijke gedrag kan aanspreken, zodat je vader ook de kans krijgt om zijn schuld hierin in te zien en dit te belijden. Als lid van de kerkenraad mag toch van je verwacht worden dat je een bepaald inlevingsvermogen hebt als mensen met problemen bij je komen. Als hoofd van het gezin heeft een vader de verplichting goed voor zijn familie te zorgen, niet alleen in materieel opzicht, maar ook in geestelijk en emotioneel opzicht. Ik zou je willen adviseren om dit probleem aan God voor te leggen en Hem te vragen je vader in dit opzicht te helpen opener te worden.
Liefs Ankie
die ervaren het niet zoals zij, maar gaan weer juist mee in de positie van hun vader, vreemd!!
jammer dat er zoveel gebroken gezinnen zijn ook in onze refocultuur, van buiten is niets op te merken maar wanneer zoals dit verhaal naar buiten komt, bemerken we dat niemand beter dan de wereld.. wijsheid en God zegen toegewenst.
Ik zou je het advies willen geven om inderdaad afstand te nemen, hoe moeilijk het ook is.
Als laatste wil ik zeggen:
DIT LIGT ECHT NIET AAN JOU. Het is niet jouw schuld.
