Vraag
Ben ik erg slecht omdat ik niet evenveel van mijn kinderen houd? Iedereen gaat er altijd vanuit dat je ze allemaal even liefhebt, maar bij mij is dat niet zo. En ik weet ook niet hoe ik dat kan veranderen. Ik kan geen gevoelens ontwikkelen, maar ik zorg er wel voor dat ik het mijn kinderen niet laat merken. Hebben meer mensen hier last van, of ben ik de enige?
Antwoord
Beste ouder,
U vraagt zich af of u slecht bent omdat u niet evenveel van uw kinderen houdt. Voor mij zou ook een kernvraag zijn of het slecht is voor uw kind dat u niet evenveel van hem/haar houdt als van uw andere kind(eren). Ik kom zo direct op mijn vraag, maar eerst de uwe.
Het is bekend dat ouders niet voor elk kind dezelfde gevoelens (kunnen) hebben. U bent daar zeker niet de enige in. Het ene kind heeft een karakter waarbij hij/zij zich makkelijk voegt of gemakkelijk genegenheid toont, het andere niet. In het ene kind herken je over het algemeen meer positieve eigenschappen van jezelf of van anderen terwijl je in het andere kind negatieve eigenschappen herkent. Het kan voorkomen dat je kind je confronteert met eigen pijn. Door deze mogelijkheden te schetsen, er zijn er vast nog meer, geef ik al aan dat het niet zo eenvoudig ligt in de ouder-kindrelatie. Soms helpt het om te proberen te achterhalen waarom je dit verschil zo voelt. Vind u zichzelf een slechte ouder en wat is een slechte ouder dan precies? Ik denk dat het de moeite waard is om daar zelf iets langer over na te denken. Houden van is geen zwart-wit begrip. Het is niet een bepaald punt wat je bereikt. Je kunt wel gevoelens ontwikkelen door de eigenheid van je kind te gaan ontdekken. Zowel zijn positieve als negatieve eigenschappen. Het is van belang dat je ontspannen kunt kijken naar je eigen rol en niet verwachten dat je op elk moment dezelfde gevoelens voor al je kinderen hebt.
Ik vind dat elk kind het verdient dat zijn ouders van hem of haar houden. Het is van groot belang dat een kind zich geliefd voelt. Zo krijgt het kind vertrouwen in zichzelf en in de ander. Het kan schadelijk zijn voor kinderen als er sprake is van een slechte ouder-kindrelatie. Ik zeg daarmee niets over uw relatie met uw kinderen. In zijn algemeenheid geldt dat kinderen het vaak aanvoelen als een ander kind in het gezin bewust of onbewust voorgetrokken wordt. Er ontstaat dan vaak een strijd tussen de kinderen om aandacht en genoegdoening. Dit alles vraagt van u een actieve houding. Het is ook van belang om uw eventuele partner daarbij te betrekken. Hij kan u in dit proces ondersteunen en op lastige momenten datgene bieden waar u zelf op dat moment de ruimte niet voor hebt. Mocht u naar aanleiding hiervan nog verdere vragen hebben, dan hoor ik het graag!
Met vriendelijke groet,
Drs. Anja van der Marel
Dit artikel is beantwoord door
drs. A. Diepeveen- van der Marel
- Geboortedatum:19-10-1976
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie: Orthopedagoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik begrijp je zó goed, weet je wat ik altijd tegen de kinderen zeg als er weer eens iets voorvalt met ze en mij iemand attent maakte op het volgende.
Blijf je kinderen onvoorwaardelijk lief hebben (in eigen kracht gaat het niet lukken, maar we hoeven en kunnen het ook niet alleen doen!) en zeg dit ook herhaaldelijk tegen ze als er weer eens iets gebeurd. Maar zeg dat je het gedrag afkeurd, dus daarmee keur je je kind niet af!
Opvoeden blijft een bar moeilijk iets, vooral zolang je merkt dat ze Hem als Middelaar nog niet nodig hebben en het allemaal zelf wel kunnen.
Als de kinderen klein zijn, praat maar veel met ze over Jeshua. Als ze groot zijn, praat maar veel met Jeshua over je kinderen! Laten we maar kijken naar moeder Monica en Augustinus!
Vaak moet ik dan ook denken aan de vergevingsgezindheid van.......Hem! Daarmee alles maar goed praten enzovoort, nee want we willen toch ook niet zo zijn als Eli die zijn kinderen niet zuur aan zag!
