Vraag
Mijn vriend en ik hebben anderhalf jaar verkering. Ik hou veel van hem maar heb al heel mijn verkeringstijd last van twijfels of ik wel genoeg van hem houd en dan weer of hij wel genoeg van mij houd. Ik ben erg onzeker, wat hier denk ik ook een rol in speelt. Wij hopen bijna te gaan verloven en na een half jaar te gaan trouwen. Dit zo snel omdat ik zwanger was, maar het is uitgelopen op een miskraam. De laatste tijd hebben we best veel conflicten, maar kunnen toch niet zonder elkaar. Ik voel me hier erg verdrietig over en ben erg aan het piekeren, zeker omdat de verloving en de bruiloft dichterbij komen en ik bijbels gezien door de miskraam niet meer terug kan. Eigenlijk is het een soort angst dat ik ergens aan vast zit terwijl ik nog niet weet of ik dat wel wil. Ik ben bang dat we niet bij elkaar passen omdat ik het gevoel heb dat ik qua intelligentie op een ander niveau zit dan hem. Op andere gebieden vullen we elkaar weer heel erg aan en we houden veel van elkaar. Toch kan ik door deze angst bijna niet van de voorbereidingen genieten. Als ik andere stellen zie ga ik ons met hen vergelijken of dat zij een betere relatie dan wij hebben. Ook als ik andere jongens zie vraag ik me steeds af of ik zij niet beter bij me passen. Ik probeer het steeds uit mijn hoofd te zetten, maar dat gaat niet. Weet u hoe ik hier mee om kan gaan?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Je houdt van je vriend. Daar begin je zelf je brief mee: een positief punt. Vervolgens beschrijf je een stukje geschiedenis van jullie verkeringstijd, als ik het zo even mag noemen. En dat is niet mis: jullie hebben "op het huwelijk vooruitgegrepen", al geleefd als man-en-vrouw. Daaruit voortvloeiend verwachtten jullie een kindje, dat niet voldragen reeds ter wereld kwam.
Ik heb ooit eens een preek gehoord waarin de dominee sprak over de seizoenen van het leven en de gevleugelde uitspraak deed: "je kunt geen vruchten plukken in de lente." En dat is precies wat jullie wel hebben gedaan: in de lente van de liefde is er een tijd van naar elkaar toegroeien, van ontluikende bloesem. Die ruimte hebben jullie je niet –of niet voldoende- gegund. Dat de ontstane zwangerschap in een miskraam is geëindigd is een verdriet, waardoor echter 'gedane zaken’ geen keer nemen, niet ongedaan gemaakt kunnen worden. Je belandt in een periode van waarschijnlijk deels opluchting om de niet meer zichtbare zwangerschap, maar –ik neem aan- toch ook van rouw en verdriet om niet geboren leven. Heftige gevoelens. Stop je die niet te snel weg? Naar mijn idee moeten jullie eerst hiermee in het reine komen, voordat je aan een in aller haast te sluiten huwelijk kunt gaan denken. Want dat roept weer andere –eveneens heftige- gevoelens op: onzekerheid, en angst voor het onbekende. Zijn jullie er wel aan toe om een huwelijk aan te gaan… zou je wel binnenkort al gaan trouwen als de baby zich niet had aangediend? Zolang je twijfelt moet je niet verder ‘hollen’, maar gas terug nemen en nadenken. Overhaast niets. Praat met elkaar, geef jezelf de gelegenheid om naar elkaar toe te groeien… want als je vindt dat je niet terug kunt, moet je vóóruit. Niet vanwege het niet-geboren-kindje, maar omdat jullie van elkaar houden… dat moet de basis zijn!
Hoe ga je nu verder? Niet het een of ander uit je hoofd zetten, maar juist door goed na te denken en door ál je gevoelens te analyseren. Praat veel met je vriend over alle dingen die je bezig houden. Wellicht begrijpt hij niet al je gevoelens, of redeneert hij rouw en verdriet weg… dat betekent niet dat ze er niet zijn (een miskraam is áltijd een ingrijpende gebeurtenis!). Ten tweede moet je de tijd nemen die je nodig hebt: stel de trouwdatum maar een poosje uit! Waarbij je je wel mag realiseren dat liefde en trouw bij elkaar horen: je hébt al gekozen, je mag verder met elkaar. Kijk daarbij niet teveel naar anderen: buurmans gras is altijd groener; je weet niet wat er binnen andere relaties speelt.
Leef je eigen leven, bespreek alles eerlijk met elkaar en eventueel met anderen (ouders, vrienden, (jeugd)ouderling).
Ik wens je, samen met je vriend, het allerbeste toe!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En inderdaad, je rouw om de miskraam verwerken voorrang geven aan je huwelijk lijkt mij heel erg wijs, het huwelijk is zo'n grote verandering in je leven dat het naast alle vreugde die het geeft ook veel energie kost om je aan dit nieuwe leven aan te passen.
Rouw verwerken vraagt ook enorm veel energie, dit wordt vaak onderschat.
Ik denk vaak aan een spreuk die een weduwe mij eens doorgaf: 'rouw kost tijd en rust, neem er alle tijd en rust ook voor'.
Dus niet zomaar 'even' stilstaan bij het verlies en weer 'doorhollen', want doorhollen kost tijd en energie en dan blijft de verwerking van het verlies ergens steken, is het niet af (áls je alles al kan verwerken...) en steekt het op een minder fijne manier de kop weer op op allerlei andere emotionele momenten, zoals bv. in je huwelijksleven.
Neem dus tijd en ga bewust 'aan de slag' met je rouw, praat er allereerst samen open en eerlijk en veel over, koop een goed boek over rouwverwerking (goed voor herkenning van je gevoelens, rouw doet zoveel meer met je lichaam en geest dan je zou verwachten) en neem desnoods een deskundige in de arm.
Voel jij je minder of juist meer intelligent dan je vriend? Dat was mij niet duidelijk. Wanneer je je de mindere voelt zal dat tijdens je hele huwelijk dwars blijven zitten. In alle beslissingen, in alle discussies..... je zult afhaken met het idee: Ïk weet het toch niet zo goed". Heel ongelijk dus.
Is het juist zo dat jij intellectueel op een hoger nivo zit, dan geeft dat ook problemen. Je zult je onbegrepen voelen, zult je eenzaam voelen en onbegrepen. Heel frustrerend.
Dit is moeilijk om toe te geven maar intelligentieverschil kan veel problemen geven. Het klinkt zo arrogant, als je maar van elkaar houdt enz enz. Maar in de praktijk blijkt het denknivo heel belangrijk.
Je noemt het even tussendoor maar zet het maar als punt op de te bespreken /door te denken hoofdagenda !
Gods wijsheid wens ik je toe
Veel sterkte vraagstelster! Overhaast inderdaad maar niks. Wil je met hem oud worden? WIl je met hem alle stormen van het leven en huwelijk doormaken? Wil je met hem samen God dienen? Dan is het toch goed?
liefs
