Moeilijk psalmen te zingen

Er was een tijd dat mijn leven vrij zorgeloos was. De laatste jaren is er echter veel gebeurd. Er zijn perioden geweest dat ik het niet eens kon zijn met de weg die God met mij ging. Nu is die opstand gelukkig gebroken, maar ik vind het ontzettend moeilijk om in de kerk psalmen te zingen die door de gemeente uit volle borst worden gezongen, zoals bijvoorbeeld Psalm 42: "En mijn hart wat mij moog treffen, tot de God mijns levens heffen." Of zoals Luther: "Delf vrouw en kinderen het graf..." Ik weet dat de kans groot is dat ik tijdens een volgende beproeving niet volg, zonder vragen. Ik voel me zo'n huichelaar als ik dat soort psalmen zing. Moet ik dan maar mijn mond houden? Hoe kan ik dat ooit oprecht doen?

Beste vraagsteller,

Eerlijk gezegd ben ik wel blij iemand te treffen die blijkbaar goed beseft wat hij/zij zingt - niet alles kan altijd uit volle borst gezongen worden. Soms vereist het karakter van de Psalm dat er als het ware ingehouden gezongen wordt. En soms is er zo veel in je leven dat het moeilijk is om bepaalde psalmen voluit mee te zingen.

Nu noem je twee voorbeelden, die wat mij betreft wel verschillend zijn. Van Psalm 42 ben ik geneigd te zeggen dat deze juist gedicht lijkt te zijn voor mensen in nood; de aangehaalde regel uit deze psalm (en andere regels) hebben niets triomfalistisch, alsof je de strijd te boven bent; integendeel: er wordt diep doorleefd vanuit de moeite en de strijd gezongen. Het zogenaamde Lutherlied is wel van een andere categorie. De bekende Nederlandse vertaling is wel wat al te triomf-achtig, wat nog wordt versterkt door de marsachtige melodie waarop deze meestal wordt gezongen. Bovendien zijn in de vertaling bepaalde aspecten overdreven; vergelijk bijvoorbeeld met het Duitse origineel. De moeite kan ik me dus wel voorstellen.

Tot zo ver het zingen. Uiteindelijk gaat deze vraag nog wel wat dieper, denk ik; namelijk over de vraag hoe je omgaat met ervaringen van teleurstelling, ook over jezelf, uit het verleden. Je kunt jezelf zó hebben leren kennen, dat je het moeilijk vindt om vol vertrouwen de toekomst tegemoet te zien en te zingen. Maar geldt juist dan niet dat we het mogen én moeten verwachten van de levende God? Juist Psalm 42 kan dan richting geven: de dichter spreekt zelfs zichzelf aan: "wat buigt gij u neder, o mijn ziel, en zijt onrustig in mij? Hoop op God." Al moet je dan ook zeggen dat je bang bent voor waar je zelf toe in staat bent, laat dat je des te meer brengen bij de God die vasthoudt. Of, in de taal van de Psalm: verhef je hart, wat je ook treffen kan, tot de God van het leven!

Met vriendelijke groet,
Ds. A. Huijgen
 

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Huijgen

• Geboortedatum:
  16-11-1978
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Genemuiden-Zwartsluis
• Status:
  Inactief

50 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven