Man was verliefd op een ander

Ik heb eigenlijk niemand tot wie ik me kan wenden. En het moet toch van mijn hart. Daarom schrijf ik mijn vraag hier maar op. Mijn man heeft mij opgebiecht verliefd te zijn (geweest) op iemand anders. De dame in kwestie ken ik, dus dat maakt het er niet makkelijker op. Ik was verbijsterd en geschokt te horen dat dit al zo lange tijd achter mijn rug om heeft gespeeld. Ik dacht juist dat het goed ging met onze relatie. Maar de reden waarom het zo goed ging was omdat hij zich had teruggetrokken en iets met iemand anders aan het opbouwen was. Hij heeft het contact inmiddels verbroken omdat zij ook getrouwd is en het aan haar man heeft verteld. Er is geen sprake geweest van seksuele toenadering, behalve dat zij elkaar gekust hebben en geknuffeld. Nu is het zo dat dit niet de eerste keer is dat ik dit meemaak. Ons huwelijk heeft een moeilijke start gehad. Wij hebben elkaar leren kennen op een moment dat wij beiden in een moeilijke privé-situatie zaten. Na verloop van tijd ben ik zwanger geraakt en moesten wij trouwen. Hier heb ik veel verdriet van gehad, maar we moesten toch verder. We hebben er voor gekozen onze verantwoordelijkheid hier in te nemen. Echter, het was dus geen huwelijk gebaseerd op innige liefde. Mijn man heeft voor het huwelijk al aangegeven niet monogaam te willen leven. Ik wist daarvan, maar had geen flauw idee wat dat voor mijn dagelijks leven met hem zou inhouden. Ik was naïef en dacht dat het wel over zou gaan omdat wij elkaar hadden. Nu een aantal jaren later zie ik dat ik dat helaas verkeerd heb ingeschat. Mijn man heeft wat mij betreft vele misstappen gezet op seksueel gebied tijdens ons huwelijk. Vooral de eerste tijd werd ik daar vreselijk boos en verdrietig over. Dit heeft geleid tot vele ruzies en spanningen. Zeker omdat ik ook net mijn eerste kindje kreeg. In die tijd was het vol moeilijkheden. Ik heb het hem steeds weer vergeven en wilde toch verder. Niet in het minst omdat ik zelf ook ontzettend veel grote fouten heb gemaakt naar hem toe. Ik ben vaak boos en liefdeloos geweest, waardoor ik hem juist alleen maar van me af heb geduwd. In alle opzichten tekort ben geschoten in mijn houding naar hem. Als vrouw heb ik me vaak waardeloos en onbelangrijk gevoeld. Andere vrouwen hadden blijkbaar iets wat ik niet had. Dus ik werd erg onzeker hiervan. Mijn man vond het echter allemaal onzin, want voor hem betekende het niets. Hij hield van mij en dat was genoeg. Iedere keer als er weer iets aan het licht kwam, werden mijn gevoelens steeds vlakker. Waar ik eerst intens kwaad werd, kon ik na verloop van tijd niet eens echte boosheid meer voelen. Ik wilde er niet eens een toestand meer van maken want ik zag die dagen van boosheid en wrok niet meer zitten. Ondanks alles houd ik van hem. Ik vind hem een mooi mens. Hij heeft vele goede eigenschappen. Alleen beheerst het niet-monogaam zijn voor een groot deel zijn leven. Want het brengt hem ook van God af. Dit heeft ook zijn invloed op ons gezin. Het bepaalt de opvoeding van je kinderen en je eigen levenshouding. Dit doet mij veel verdriet en hier hebben we ook al heel wat gesprekken over gehad. Hij wil echter geen leven leiden zoals God dat van ons vraagt. Hij gaat nog wel naar de kerk en daar ben ik dan blij om.

Nu hij heeft opgebiecht verliefd te zijn (of het echt over is, kan ik nog niet goed peilen), verbaas ik me over mijn eigen houding hierin. Ik ben verdrietig en voel me alsof ik verdwaasd over deze wereld loop. Ik kan niet begrijpen dat hij dingen heeft gedeeld met een andere vrouw, die binnen ons huwelijk horen. Dat hij naar haar verlangde en 's avonds thuiskwam bij ons alsof er niets aan de hand was. Ik voel me verraden. Ik voel me dom omdat ik hem steeds heb verteld hoeveel ik van hem hou, hoe trots ik op hem ben. Ook nu voel ik de neiging om het maar weg te poetsen en weer over te gaan tot de orde van de dag. Maar het is mijn verstand die alle alarmbellen aanzet en me vertelt dat dit zo niet meer kan. Dat ik voor ons gezin moet vechten en voor mezelf. Het voelt voor mij alsof alles een leugen is geweest. Ik dacht dat hij van mij hield, terwijl hij dat juist tegen een andere vrouw zei. Ik heb kleine dingetjes gemerkt, waar ik mijn vraagtekens bij had. Maar wilde hem ook de kans geven zich te bewijzen dat hij te vertrouwen is. Zeker gezien zijn verleden hierin. Dus ik heb het genegeerd en nu blijkt het waar te zijn geweest. Ik maak me zorgen over mezelf, of ik hierin wel juist heb gehandeld al die tijd. Door te vergeven en weer verder te gaan. Aangezien mijn man steeds zei dat het niets betekende voor hem, voelde ik me dwaas als ik steeds zou zeggen dat ik me wel erg verdrietig en gekwetst voelde. Dus begon ik ergens ook te geloven dat ik me voor moest houden dat hij van mij hield en bij ons thuis kwam. Maar het voelt niet goed.

Nu vraag ik me af of ik wel bij hem moet blijven. Ik voel me verantwoordelijk voor de kinderen want ik wil ze zo niet op laten groeien. Ik wil ze zo graag opvoeden naar wat ik heb beloofd bij hun doop. Maar op deze manier wordt dat erg lastig. En het is zo’n eenzame weg. Ik voel me verscheurd door de liefde voor mijn man en voor mijn kinderen. Ik heb hem verteld dat ik vind dat hij zelf moet kiezen. Of een leven zonder ons (dan kan hij leven zoals hij wil) of een leven met ons. Als hij kiest voor een leven met ons dan wil ik dat hij voor ons gaat en zijn dubbelleven opgeeft. Hij vindt echter dat ik dat niet van hem kan vragen omdat hij is zoals hij is. Hij is niet monogaam geboren en daar kan hij niets aan veranderen. Ik kan van hem niet verlangen monogaam te worden volgens hem, net zo min als hij van mij kan verlangen mijn monogaam-zijn te laten varen voor hem. Ik weet eerlijk niet wat ik daarmee aan moet. Ik wil hem alles geven om gelukkig te worden, maar dat kan ik hem niet geven. De afgelopen jaren ben ik zo van God afgegroeid door dit alles en dat wil ik niet meer. Daarom kan ik niet met mijn man meegaan in zijn leven hoeveel ik ook om hem geef. Maar hem verlaten vind ik ook heel moeilijk omdat ik weet dat hij dan ook niet gelukkig wordt. Ik heb mijn woord gegeven tijdens mijn trouwbelofte, dus in voor- en tegenspoed. Daarom wil ik niet opgeven. Maar ik ben ook onzeker wat ik hierin van mijn man mag en misschien zelfs moet verlangen. Moet ik hem toestaan zijn niet-monogaamzijn te beleven met anderen? Ik denk niet dat ik dat uiteindelijk volhoud. Het kost mij zoveel om mezelf een mooi en waardevol mens te blijven vinden. Ik ben eigenlijk ten einde raad. Het is een heel verhaal geworden. Maar het lucht wel op om het van me af te schrijven. Wat is het goede wat ik moet / kan doen voor mijn man, mijn kinderen en mezelf?

Laat ik beginnen met mijn waardering uit te spreken voor het feit dat je de zorgen en problemen die je in je huwelijk ontmoet onder ogen probeert te zien en het onder woorden hebt proberen te brengen. Je bent een eenzame weg gegaan in de afgelopen jaren, en het is goed dat je niet op dezelfde manier verdergaat.

Ik merk uit je schrijven hoezeer je vanaf het begin van je huwelijk hebt geprobeerd te aanvaarden in welke situatie je man je bracht. En je bent met hem meegegaan. Hoe moeilijk je het ook vond, je accepteerde toch maar dat hij met andere vrouwen dan jou omging. En je probeerde dan maar weer blij te zijn met het feit dat hij bij jullie thuiskwam en dat hij tegen je zei dat hij van je hield. En in je schrijven proef ik nog steeds de aarzeling om nu eindelijk bij de naam te noemen wat er in jullie huwelijk misgaat.

De woorden waarmee je verschillende keren beschrijft wat je man doet zijn, “dat hij niet monogaam leeft.” Volgens eigen zeggen kan hij dat niet. Zo is hij niet geboren. En zo wil hij niet leven. Dat klinkt erg verhullend en netjes.

Gods spreekt er in Zijn woord minder verhullend en netjes over. Hij noemt dit overspel en hoererij. Het ideaal dat God ons voorhoudt: is één man die met één vrouw in liefde en trouw het leven deelt, totdat de dood hen scheidt. Dat is zelfs het beeld dat hij gebruikt voor Zijn eigen relatie met ons. Hij vraagt nota bene van Israël om monogaam te leven: om er naast Hem geen anderen (=afgoden) op na te houden. Het feit dat in het Oude Testament verschillende situaties van polygamie voorkomen (de tijd van de aartsvaders en de koningen) maakt nog niet dat God dit ook aanvaardde. Uit alle ellende waarmee polygamie in de Bijbel steeds weer gepaard gaat kunnen we concluderen dat er geen zegen op rustte.

De bijbelse lijn is verder ook dat God de mens goed gemaakt heeft maar dat zij vele vonden gezocht hebben. Eén van die ‘vonden’ is om dingen die als zondig worden aangeduid goed te noemen. Een andere om een neiging tot zonde te betitelen als iets waar je niets aan kunt doen. De werkelijkheid is dat wij allemaal als zondaren geboren zijn en dat wij geneigd zijn om God en onze naaste te haten. Maar we worden wel geroepen om tegen de zonde te strijden, en God te vragen ons hart te bekeren. En het is dwaasheid om te aanvaarden dat iemand niet trouw in zijn huwelijk kan zijn. 

Een feit is, dat je wel ongeveer zover bent dat je het niet langer kunt opbrengen om deze situatie te blijven aanvaarden. Het heeft ook nogal wat met je gedaan dat je dit meerdere jaren zo hebt meegemaakt.

Je schrijft het zelf: “Als vrouw heb ik me vaak waardeloos en onbelangrijk gevoeld.” Dat gevoel heeft het doen en laten van je man je inderdaad gegeven, en het heeft je meer beschadigd dan je nu wellicht zelf helemaal kunt inschatten.

Je ervaart problemen bij het opvoeden van de kinderen. En naarmate die opgroeien en steeds meer erg krijgen in wat er allemaal gebeurt zullen die niet kleiner worden. Een vader die geen goed voorbeeld is in huwelijkstrouw is geen goede opvoeder en maakt brokken in de (onbewuste) principiële en godsdienstige vorming van zijn kinderen, hoeveel hij verder ook voor hen overheeft.

Verder ben je zelf van God afgegroeid door dit alles. Ik schat dat je te veel het idee hebt dat alles verkeerd gegaan is, niet alleen bij je man, maar ook bij jezelf. En dat je problemen hebt om de Bijbel echt tot je te nemen. En dat het met bidden niet wil.

Je bent momenteel op een beslissingspunt in jullie huwelijk. Daar heb je zelf al voorbereidingen in getroffen. Je hebt je man namelijk al verteld dat hij moet kiezen tussen een leven in trouw aan jou en je kinderen of een leven zonder jullie dat hem de vrijheid geeft om relaties met meerdere vrouwen aan te gaan. Al heeft hij dat tot hiertoe wat afgescheept, ik zou je aanraden om eraan vast te houden, dat je die keuze inderdaad van hem vraagt.

Je zult dat moeilijk vinden. Alles maar aanvaarden zoals je man het wil lijkt soms veel eenvoudiger. Maar dat aanvaarden heb je al een hele tijd gedaan en het is er niet beter door geworden.

Het beste zou het wezen als jullie samen huwelijkstherapie kunnen volgen (bij Eleos bijv.). Je man heeft dat in ieder geval nodig vanwege zijn onbijbelse en verwarde visie op het huwelijk. En jij zou het ook best kunnen gebruiken om duidelijker te krijgen wat je in je huwelijk mag vragen en verwachten en wat je kunt doen om weer tot een goed huwelijksleven te komen.

Eén ding wens ik jullie beiden in ieder geval toe: dat je samen mag onderkennen wat er allemaal is misgegaan. En dat je persoonlijk en met elkaar bij het kruis van Christus terecht komt. Daar mag je heel de last van je schuld en verdriet neerleggen. En Hij wil je genadig zijn. Wie weet wat er weer tussen jullie mag opbloeien als je man tot inkeer komt, als jij hem kunt blijven vergeven en aanvaarden en als jullie er dan helemaal voor elkaar kunnen zijn.

Veel sterkte toegebeden,
Ds. A. de Lange, Oldebroek

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

193 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven