Vraag
Sinds een aantal weken loop ik stage op een kritieke afdeling in een academisch ziekenhuis. Ik heb het heel erg naar mijn zin en toch ook weer niet. De stage is zo verschrikkelijk intensief en zo heftig! Ik word er helemaal depressief van, terwijl ik dat nog nooit geweest ben. Ik heb de laatste 19 jaar alleen maar van mijn leven genoten en nu slaat het om. Ik heb vaak te maken met ernstig zieke kinderen, kindermishandeling en overlijdensgevallen. Er wordt niet over gepraat en ik zie daar ook geen ruimte voor. Sterven heeft voor collega's de betekenis van 'zacht rusten'. Als ik vertel dat ik geloof, dat er een eeuwigheid is na het leven en dat het voor eeuwig goed of voor eeuwig verdoemenis is, kijken ze me vaag aan. Dit doet me echt pijn. Ik zie zoveel gebeuren!
Antwoord
Beste vragensteller,
Toen ik jouw vraag (her)las kwam bij mij de vraag op: wat maakt het dat je depressief wordt? Is dat de intensiteit van jouw werk (stage) of is het dat je als christen bij je collega's geen aansluiting vindt met betrekking tot het eeuwig wel of wee van de kinderen waar je mee te maken hebt? Of is het zelfs een combinatie van deze twee waardoor je niet meer van het leven kunt genieten zoals voorheen?
Het is heel heftig om op een kritieke afdeling te werken in een ziekenhuis, je ziet dan inderdaad veel gebeuren; het lijden van kinderen door ziekte of door wat hen is aangedaan, het meemaken dat de ziekte bij hen zelfs leidt tot de dood. Dat kan diep ingrijpen, heel wat met je doen. Wat een gebrokenheid ook op dit gebied in deze wereld en in jouw directe werkomgeving.
Het is heel goed dat je nu, nu je nog maar enkele weken deze stage loopt, hier mee naar buiten komt. Hoewel je het ook heel erg naar je zin hebt op deze afdeling kun je je dan ook eerlijk de vraag stellen of dit wel de geschikte afdeling is voor jou, want het moet natuurlijk niet zo zijn dat je hier in vast gaat lopen. Gezien het feit dat je nu nog stage loopt is het denk ik heel verstandig om deze dingen eens te bespreken met je stage begeleider(ster). Enkele weken in dit werk bezig zijn is nog maar kort en kan er mogelijk ook mee te maken hebben dat het je zo enorm raakt, misschien dat op langere termijn dit wat minder wordt; hiermee bedoel ik niet dat je er onbewogen onder moet/zult worden, maar juist dat je uit liefde en met liefde deze kinderen zult kunnen blijven omringen zonder dat je zelf de levensvreugde kwijt raakt.
Hierbij is zeker ook het sterven van een kind of oudere zeer aangrijpend en ingrijpend. Het is voor jou geen 'zacht rusten' maar 'eeuwigheid', zoals God het ons leert: de mens gaat naar zijn of haar eeuwig huis. Dat velen hier anders over denken is helaas een feit en kan je veel pijn doen. Toch denk ik dat je als christen mag weten dat God jou in deze tijd heeft geplaatst en dat je als een kaarsje mag zijn brandend in de nacht. Dit kan onbegrip met zich mee brengen, misschien wel haat, maar laat het getuigenis van het zacht rusten op grond van het offer van de Heere Jezus Christus in Wie er alleen een rust overblijft voor het volk van God daardoor niet achterwege blijven; hoe kan de Heere het gebruiken om een kind of collega 'onrustig' te maken, het zal de eerste keer niet zijn en ook de laatste keer nog niet.
Natuurlijk is hier ook wijsheid voor nodig om op de juiste tijd en wijze over te spreken, laat het gebed daarvoor niet ontbreken, de Heere wil wijsheid geven en soms ongedachte wegen openen waardoor je met vrijmoedigheid mag/kan wijzen op wat Hij ons leert in Zijn Woord, dat een woord is voor alle mensen, ook voor zieke kinderen en voor collega's.
Ik wens je Gods zegen en veel wijsheid toe in jouw omstandigheden.
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik weet wat depressief zijn is, praat wel over wat je meemaakt, waak ervoor om niet dieper te zinken in je depressieve gedachten.
Kijk rond op internet wat depressief zijn inhoud, of, je jezelf erin herkent
en welke adviezen je worden gegeven, dat kan je echt helpen, als je inziet wat je hebt, vaak begrijpen mensen je niet, daarom is herkenning zo'n steun voor je, een ding waarschuw ik je voor, praat, praat, praat, verwzijg het niet, want dat maakt je alleen maar ellendiger, ik zweeg ook altijd met hetgeen ik meemaakte, ik wilde er niet over spreken, ik schaamde me voor mijn gevoelens en gedachten maar je moet het wel doen. De taak die je doet is ontzettend verdrietig werk, maar ook geen werk zonder doel, je mag er zijn voor al die kinderen, het is ook niet altijd makkelijk om te praten over de geestelijke dingen, maar laat dan maar in je praat gelaat en gewaad, je handel en wandel zien, waar je hart ligt, en geef je liefde maar voor dit werk, deze kinderen en mensen hebben jouw liefde en steun hard nodig! Ook de familie, maar pas op dat je er zelf niet onder leid, dan betekent het dat je het niet kan doen. Veel sterkte
Daarnaast kan het heel zinvol zijn om aansluiting te zoeken bij een van de vele beroepsorganisaties waarin christenen samen nadenken over hun rol en positie in de gezondheidszorg en alle dilemma's daarbij. Het overzicht van dergelijke christennetwerken vind je op de site www.bedrijfsgebed.nl .
Op wo. 27 en do. 28 okt. is er in Houten zelfs een speciaal congres voor alle christenen in de gezondheidszorg. Zie www.geloofinzorg.nl .
En op zo. 7 november zijn letterlijk alle kerken en gemeenten in Nederland uitgenodigd om stil te staan bij het thema 'christen-zijn op je werk'. Vraag jouw kerk ook om mee te doen! Info (o.a. preekschetsen) en opgave via www.christenzijnopjewerk.nl . Daar vind je ook info over de 4 ontmoetingsavonden die er komen in november, in Arnhem, Rotterdam, Heerlen en Enschede. Alle christenen in een werksituatie zijn daar welkom.
Maarten Pijnacker Hordijk
