Vraag
Ik zit met een geweldig dilemma. Ik ben tien jaar getrouwd en heb een keer seksueel contact gehad met een vreemde vrouw. Een tijd lang heb ik gedacht: "als dit niet uitkomt dan heb ik geluk en hoef ik niets te vertellen." Inmiddels is dit vijf jaar geleden en nu voel ik het heel heel anders. Ik worstel heel erg met de gedachten hoe het nu zit met vergeving van mijn zonden. Moet ik eerst schoon schip maken bij mijn vrouw voordat ik überhaupt vergeving kan verwachten van God? In de Bijbel lees ik dat er maar één onvergeeflijke zonde is, namelijk de zonde tegen de Heilige Geest. Mijn vrouw weet hier niet van en ik wil haar geen pijn doen door het haar te vertellen. Ik ben zelfs bang dat ze dit psychisch niet aan kan. Mag ik God vergeving vragen? Dat heb ik wel gedaan, maar ik voel geen vrede in mijn hart, hoewel ik gebroken heb met deze zonde. Het gaat mij niet om de angst dat ze het zal weten (ik zie er natuurlijk tegenop) maar dat zij onder mijn bekentenis psychisch erg lijden zal. Dat krijgt ze er dan nog eens overheen. Kortom: mag ik dit tussen God en mij laten, vanwege de reden die ik aangeef? Hoe zit het dan met schuldvergeving? Ik worstel veel met bekering.
Antwoord
Beste vriend,
Ik denk dat datgene wat je schrijft heel ingrijpend is, zowel voor jou, maar vooral voor je vrouw. Uit je vraag maak ik op dat je met een vreemde vrouw seksueel contact hebt gehad toen je vijf jaar getrouwd was. Dat wil ronduit zeggen dat je je vrouw bedrogen hebt door overspel en je weet zelf hoe ernstig dat in de Bijbel genomen wordt. Door de profeten wordt het dikwijls als beeld gebruikt als het volk Israël afvallig was van de Heere. De liefde was dan in het geding. Lees ook maar eens wat Spreuken 7 daarvan zegt. En Jezus heeft zelfs gezegd dat het (in dit geval voor je vrouw) een reden kan zijn om (in dit geval) je man te verlaten (Matth.5:32). Gelukkig is er ook de mogelijkheid van berouw, terugkeer en vergeving en die weg heb jij te gaan.
Je vraagt of je dit overspel aan je vrouw moet belijden of dat je het haar beter kan sparen, omdat je haar geen pijn wilt doen. Je bent zelfs bang, schrijf je, dat, als je het haar vertelt, ze dat psychisch niet aankan en dat je haar onder je bekentenis erg zal zien lijden. Kun je het dan niet beter verzwijgen en het alleen -dat heb je trouwens al gedaan- belijden tegenover God en Hem om vergeving vragen?
Laat ik meteen maar zeggen: Nee, dat is niet de weg. De enige weg, hoe moeilijk dat voor je vrouw (en voor jou) ook is, is het haar belijden, haar vergeving te vragen en haar beloven en dat ook daadwerkelijk betonen dat zoiets nooit meer voor zal komen. Je zegt dat je bang bent dat ze jouw bekentenis psychisch niet aankan. Dat is aan de ene kant mooi van je. Je begrijpt hoe ingrijpend datgene dat er gebeurd is, voor je vrouw is. Maar aan de andere kant: is dat niet heimelijk een uitvlucht van je? Zou het, als ze het niet aan kan, niet veel juister zijn dat jij haar dan heel begripvol opvangt en alles probeert te doen om hindernissen of remmingen bij haar weg te nemen en dat het weer helemaal goed komt.
Nu zeg je dat je in de Bijbel leest dat er maar één onvergeeflijke zonde is, namelijk de zonde tegen de Heilige Geest. Daar heb je gelijk in. Jezus zelf heeft dat gezegd (Matth.12:31-32). Maar is de zonde tegen de Heilige Geest onder andere juist niet dat je je tegen beter weten in verzet tegen wat de Heilige Geest van je vraagt en bij je wil bewerken, namelijk dat je je zonden belijdt? Alleen in de weg die Heilige Geest wil dat we gaan is vergeving te verwachten, en dan zelfs van alle zonden (vers 31). Dus: belijden, hoe eerder hoe beter. Het is de weg die Jakobus ons wijst (5:16; lees daar vers 15-b bij), en Johannes (1 Joh.1:9), waarbij je moet bedenken dat het woord ‘belijden’ altijd betekent: openlijk belijden, in dit geval tegen je vrouw.
Nu komt misschien de vraag bij je op hoe je dat moet doen. Doe je dat ineens, dat je het haar op een bepaald moment zegt? Dat kan. De vraag is alleen: wat is het goede moment? En: hoe zal haar reactie zijn als ze zoiets plotseling van je hoort? En hoe is dan jouw reactie weer dààrop? Ik kan dat natuurlijk niet inschatten. De vraag is of jij dat zelf kunt inschatten.
Misschien is het het beste dat je het per brief doet. Je kunt dan je woorden goed overdenken. Ik denk dat, als je dat doet, je die brief het beste persoonlijk aan haar kunt geven, bijv. met de woorden: wil je die lezen, ik ben om ... uur weer thuis. Je kunt je dan biddend op haar (en je eigen reactie voorbereiden, en zij ook). Hoe zal als je thuiskomt haar reactie zijn: verdrietig? (heel begrijpelijk), boos? (moet je kunnen begrijpen), zal ze verwijten maken? (verdedig je niet; laat de verwijten over je komen), zal ze meer willen weten? (Wie was het? Hoe kwam het? Heeft zij je verleid of andersom: verleidde jij haar, ging je naar haar toe? Vertel het haar eerlijk). Zou ze willen dat jullie samen naar de dominee gaan? Dat lijkt me niet direct wijs, maar het kan, hoewel ik denk dat het beter tussen jullie beiden kan blijven.
En dan is er het vervolg: zal er een verkoeling tussen jullie zijn (ook seksueel)? Heb er oog voor dat dat kan gebeuren en dat zij tijd nodig heeft om het te verwerken, zelfs als jij denkt dat het door haar verwerkt ís. Denk niet: ze moet vergeven. Dat kan bijbels gezien wel zo zijn, maar dat kun jij van haar niet eisen, want dat is iets dat helemaal van haar zelf moet komen en ook dat heeft, denk ik, tijd nodig. Die tijd moet jij haar gunnen. Je zult natuurlijk niet met verhalen moeten komen zoals: in de Bijbel komt het ook voor (David en Bathséba, Simson, anderen). Die verhalen staan er namelijk om ons te waarschuwen, niet om ons er achter te verschuilen. Het kan ook zijn dat ze in het vervolg, zeker in de begintijd, (een beetje) argwanend is. Of dat ze gauw jaloers is als je een leuk meisje of leuke vrouw ziet. Heb daar oog voor en doe extra je best te laten merken dat zij voor jou de enige is en blijft, misschien ook door kleine extra attenties.
En er is nóg iets: we leven in een tijd van, op dit gebied, heel veel verleiding. Stel je erop in dat er een tijd kan komen van seksuele gewenning tussen jullie beiden of van wat verkoeling in de relatie. Als je bijv. 40 of 50 jaar bent gaan de dingen anders dan toen je 20 of 30 jaar was. Oefen je daar goed in. Zorg ook dat er geen extra verleidingen je huis (en je hart) binnenkomen. Neem bijv. (misschien heb je dat al) beschermd internet en, als dat mogelijk is, niet meer mogelijkheden dan 2 of 3 TV-zenders. Je zult zien: Samen een rein leven geeft vrede in je hart, een vrede die je, zoals je schrijft, nu mist.
(Het kan ook zijn, dat je de seksuele verhouding met die vrouw had vóórdat je getrouwd was. Ik maakte dat uit je vraag niet helemaal op. Dan liggen verschillende dingen iets anders. Toch: belijdt elkaar de misdaden.)
Beste vriend, de weg die vóór je ligt, is niet de gemakkelijkste weg. Maar naar mijn overtuiging wel de weg waarin zegen verwacht mag worden. Het kan je leven (en dat van je vrouw) ook verdiepen. En dan hebben jullie samen winst. Heeft je vrouw eventueel behoefte om mij t.z.t. via Refoweb te mailen, dan sta ik daar voor open. God zegene je, beste vriend, in de weg die je hebt te gaan.
Ds. H. Veldhuizen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
EmeritusDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het is dan alleen geen geheim meer.
Nu weet jij er alleen van en als je niets zegt moet je die last alleen dragen, maar je hebt hem ook zonder haar op je genomen.
Als het Bijbels gezien mag dan vind ik dat je moet doen wat het beste is voor je vrouw.
Gerard, Bedankt voor je uitgebreide en Bijbels onderbouwde reactie.
Ik bedoelde inderdaad Zacheus (ik schaam me) ;).
Je schreef ook: "Ik denk dat het huichelachtig van een mens is te denken dat hij of zij open en eerlijk is. Ieder mens heeft zijn geheimen, waar hij of zij zich voor schaamt, gedachten, neigingen, wat dan ook. Het enige verschil is, dat vele mensen deze zaken niet zo ernstig nemen. Het licht wordt onder de korenmaat gezet en deze dingen worden huichelachtig verborgen, vergeten en op de duur ontkend als het hart verhard is. Of het wordt gerelativeerd met een menselijke maatstaf."
Gerard, ik weet niet waar je het vandaan haalt maar ik mag toch hopen dat in een Christelijk huwelijk dat niet zo is. In ieder geval niet zo hoort te zijn! Ik vind de eerste zin van dit stukje daarom een hele rare uitspraak.
Als de vraagsteller besluit het niet te vertellen, bedenk dan dat als je vrouw heel oud word en het dan alsnog te weten komt.... hoe zal dat zijn voor haar? Al die jaren 'beduvelt'? Of moet ik dat dan anders zien?
Werkelijk waar, ik kan er met mijn verstand niet bij dat je als man en vrouw van alles op de hoogte bent van elkaar maar van het meest intieme niet.... goed, ik zal wel heel anders in elkaar zitten en dan geld er alleen nog maar één ding: Neem alle beslissingen in geloof, dan wil God het zegenen. Want al wat uit het geloof niet is is zonde. Vraagsteller, je zal je vrouw het beste kennen en het beste weten wat goed is voor haar, op God na dan natuurlijk.
Heel veel sterkte en Zegen toegewenst!
De zonden aan een mens belijden is noodzakelijk als die persoon er weet van heeft en er nog last van ondervindt. Maar jouw vrouw heeft er geen weet van en ook geen last van dat je die zonde hebt begaan. Jullie kunnen het als man en vrouw goed met elkaar vinden. Zeker als je denkt dat je vrouw het psychisch niet aan kan is het niet verstandig die zonde te belijden. Je huwelijk kan behoorlijk ontwricht raken, want het vertrouwen bij haar is weg. En bij onenigheid zal ze je ontrouw inpeperen.
Zonden belijden aan mensen is niet altijd noodzakelijk. Als we elke zondige gedachte tegen een persoon begaan aan die persoon zouden belijden zou het toch een zooitje worden.
Elke dag zondigen we met onze gedachten ook tegen onze huisgenoten. Maar we gaan toch ook niet al die zondige gedachten en overleggingen aan hen opbiechten? Het huis zou te klein zijn. Huisgenoten hebben geen weet van deze gedachten en dat moeten we maar zo laten.
Wel moeten we in ons gebed de zonden in ieder geval aan God belijden. Hij ziet immers wel alle dingen. Jou w is niet in de openbaarheid gekomen. God heeft het nog genadig willen verhoeden dat je openlijk te schande bent gekomen. en dat je huwelijksleven ontwricht is geraakt.
Tenslotte, bij het belijden van zonden is het ook niet verstandig te veel in details te treden. Roomse priesters vroegen bij de biecht vrouwen heel gedetailleerd of ze bepaalde seksuele zonden hadden gedaan. Zulke biechtpraktijken leiden natuurlijk tot ontsporingen.
Ik wens je veel wijsheid toe..
Mensen werpen vaak stenen, maar dan zijn we Farizeeërs. Jezus schrijft in het stof en zegt: Ga heen en zondig niet meer (Joh. 8). Nu je dat letterlijk, wat die zonde betreft, hebt gedaan, is dat goed. Hij veroordeelt je niet om een zonde, wel de zonde zelf. Hij nodigt je om met die zonde belast en eronder vermoeid, tot Hem te komen en Hij zal u rust geven (Matth. 11:28).
Wat het tweede betreft: Je vrouw weet het niet. Als je het zou vertellen, zou je haar er meer schade en kwaad mee doen dan goed en ook jullie relatie. Dat is juist zondigen tegen het zesde gebod; je zou haar nu met je woorden onteren, kwetsen, doden (zondag 40). In dat geval is het beter voor je te houden en je doet het dan juist uit liefde. Je neemt het zelf op je het alleen te dragen, wat al moeilijk genoeg is. En als je voor jezelf maar weet dat je het nooit meer wilt doen en dat de relatie met haar goed is. En als je ermee breekt, kan herstel van de eigen relatie er komen. Verborgen zonden moeten in het verborgen voor God beleden worden. David viel ook in die zonde, ik geloof niet dat hij het openlijk moest vertellen. Het was verborgen (2 Sam. 12:12); ook al straft God hem later openlijk, maar het volk wist dat niet. En hij beleed het aan God, niet aan de mensen (Ps. 32:4,5). Het gaat om zonde tegen God en tegen jezelf (1 Cor. 6:18).
Bovendien ken ik de situatie van toen niet; het kan zijn dat je vrouw psychisch niet in staat was (is) om een gezond sexueel leven met je te hebben. Dat kan er toe geleid hebben dat je te ver ging (1 Kor. 7: 1-6). Dat kan ook voor jullie zwaar zijn. Daarmee is het echter niet goed te praten.
We lezen ook dat er sprake kan zijn van heimelijke zonden (Ps. 90:8; Spr. 11:13 en 20:19)
En die mogen we van een nader niet openbaren (Spr. 25:9). Maar van onszelf dan wel? Geldt hier ook niet dat de naaste en onszelf op een lijn staan, naar het gebod? Zie daarvoor nog eens het tweede gedeelte van Spr. 11:13: “die getrouw is van geest, bedekt de zaak”. Matthew Henry zegt daarbij treffend: “dat die getrouw is aan het belang van zijn vriend, bedekt iedere zaak, die, zo zij ontdekt werd, ten nadeele van zijn naaste zou zijn. Lees ook nog Spr. 25:10: Opdat degene die het hoort, u niet smade, want uw kwaad gerucht zou niet afgekeerd worden. En als we het nu eens van een andere kant bekijken: Stel dat iemand het wist, wat u gedaan hebt, die zou dit alleen met u mogen bespreken, maar nooit tegen uw vrouw mogen zeggen. Het gaat de zondaar alleen aan.
Omgekeerd hoeft u het mijns inziens dan ook niet te zeggen. Heeft u er geen vrede mee, zoek dan hulp bij een deskundig hulpverlener. Als uw vrouw misschien een hulpverlener heeft, bespreek het dan onder vier ogen met hem. Hij weet beter of uw vrouw het aan zal kunnen en wat u het best kunt doen. Hopelijk heb je hier wat aan, want het is een zeer moeilijke situatie voor u. God helpe u.
- 1
- 2
