Vraag
In een tijdschrift dat zich richt op de behoudende kant van de kerk van onze Heere Jezus Christus las ik dat de christelijke kerk wereldwijd groeit. Dat ga ik zeker niet ontkennen, maar het klonk als een blijde boodschap. Dat is het ook, begrijp me goed. Maar wat ik dus niet snap, is dat de groei vooral zit in de evangelische hoek en de krimp in de behoudene kant. Dan doel ik op Nederland, maar ook op de VS. De Aziatische en Afrikaanse kerken laten zich gelukkig niet makkelijk in een hokje plaatsen. Maar dat is toch iets om over na te denken. De kerk aan de reformatorische kant zal zich toch moeten afvragen of ze op dit pad verder moeten. Of sla ik nu de plank volledig mis en stoot ik hiermee veel mensen voor het hoofd? Uiteraard is dat niet mijn bedoeling.
Antwoord
Er wordt in deze vraag een belangrijke kwestie aangeroerd. De vraagsteller hoeft dus niet bang te zijn dat hij/zij de plank volledig mist. Er worden, naar mijn besef, ook geen mensen voor het hoofd gestoten.
Het is overigens heel bijzonder dat iemand zo voorzichtig een vraag stelt. Het gebeurt maar al te vaak dat een vraag al een ‘ingebakken antwoord’ heeft en aan de ander wordt opgedrongen.
Wat de zaak zelf betreft: het is onmiskenbaar dat de christelijke kerk in andere werelddelen, vooral in Azië en Afrika, groeit. In tegenstelling tot de situatie in Europa en Noord-Amerika. Deze ontwikkeling is inderdaad iets om over na te denken. Het kan niet zo zijn dat we de gewoonten en gebruiken van de ‘groeikerken’ overnemen als een middel om ook hier toe te passen als medicijn tegen de leegloop. Je kunt de dingen uit de ene cultuur niet zomaar overbrengen naar de andere.
Welke weg mag dan wel wijs heten? Ik heb het antwoord niet paraat, maar ik duid wel een richting aan. In de eerste plaats zullen wij in onze kerken een open en eerlijk gesprek met elkaar moeten aangaan over de wjize en mate van betrokkenheid. Niet alleen in de kerkenraad, maar gemeentebreed. De jongeren hebben in deze ontmoeting een voorname plaats. Het is te hopen dat kritische opmerkingen een open oor vinden, ook bij hen die een andere mening zijn toegedaan. Het gebeurt maar al te vaak dat men, in plaats van oprecht te luisteren, in de verdediging schiet, waardoor de ander bepaald niet gestimuleerd wordt om zich echt uit te spreken. Nog een gewichtig punt: eeuwen lang zijn mensen uit onze landen naar elders gegaan om het evangelie te verkondigen in woord en daad. Wellicht zal nu ook een omgekeerde weg bewandeld moeten worden: mensen uit Azië en Afrika komen naar ons toe om ons een helpende hand te bieden.
Mogen we al doende succes verwachten? Ik heb moeite met dat woord ‘succes’. Zegen is iets anders. Daarop mogen wij hopen, daarvoor mogen wij bidden en werken. Nogmaals: mijn opmerkingen geven een richting aan en pretenderen niet een antwoord te geven op schrijnende punten.
Ds. G. W. Marchal
Dit artikel is beantwoord door
dr. G. W. Marchal
- Geboortedatum:13-09-1943
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Welsum (33%)
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
De behoudende kant heeft nogal eens een voorwaardelijk evangelie.
Hoe voorwaardelijker er wordt gepreekt des te minder leven is er in de gemeenten. Duidelijk ook te zien met de bediening van het H.A.
Echt, ik ben vaak bang dat de Heere de kandelaar wegneemt vanwege ons eigen evangelie. (en niet in de eerste plaats vanwege onkerkelijkheid)
Opb.2:5 Gedenk dan, waarvan gij uitgevallen zijt, en bekeer u, en doe de eerste werken; en zo niet, Ik zal u haastelijk bij komen, en zal uw kandelaar van zijn plaats weren, indien gij u niet bekeert.
Bidt God of Hij de bedekking (voorwaarden) wil wegnemen zodat het weer een vrij, voor ieder toegankelijk evangelie wordt.
(sorry hoor, jullie denken misschien wel: daar heb je haar weer met d'r stokpaardje, maar ik blijf het zeggen.)
B.V. Daystar and God channel zenden de gehele dag het Evangelie uit.
Deze zenders zijn min of meer Evangelisch. Wil het reformatorisch gedachtegoed ook haar weg over deze aardbol vinden dan zal er meer moeten gebeuren dan alleen maar klagen over de afval binnen de kerken en hopen dat God daar een keer in zal brengen.
Hier wordt dan geen of nauwelijks verantwoordelijkheid genomen en men laat het geschieden.
Een moeilijkheid is dan wel dat er van moderne technieken gebruik gemaakt zal moeten worden: studio's, camera's, satellieten, satellietschotels en televisie.
Gezien de terughoudendheid van de gereformeerde gezindte m.b.t. dit soort apparatuur (uitvindingen van de duivel?) zal men er niet happig op zijn deze middelen te gaan gebruiken. Daarmede een wereldwijde mogelijkheid tot verkondiging van de reformatorische visie wordt door ons/hen aan zichzelf ontnomen.
Schijnbaar zijn eerder ingenomen stellingen m.b.t. technologie op dit gebied zo verankerd in het denken van de gereformeerde gezindte dat de mogelijkheden van deze technologische middelen (bewust?) niet worden gezien.3
