Vraag
Mijn vrouw en ik zijn al jaren lid van een kerkelijke gemeente, ergens in het midden van het land. Enkele jaren geleden is er een andere predikant gekomen. Met zijn komst brak voor ons gezin een moeilijke tijd aan. We ervaren weinig troost, het heil is alleen voor Gods volk en hij roept steeds meer vragen op die maar zeer sporadisch worden beantwoord. We hebben dit moeilijke punt al meerdere keren tijdens huisbezoeken ter sprake gebracht, ook hebben we in alle openheid met de predikant gesproken. Maar er verandert niets. De laatste twee jaar kan mijn vrouw het niet meer opbrengen om twee keer per zondag met me mee te gaan, ze raakt ervan in de put. Momenteel bezoekt ze elke zondagavond een andere reformatorische gemeente, waar ze meer voeding krijgt. Hoe moet ik hiermee omgaan? Weggaan lijkt geen optie; ik ben namelijk organist. Aan de andere kant merk ik hoe mijn vrouw hieronder lijdt en ze ziet het emotioneel vaak niet meer zitten. Ik kan het zo goed begrijpen. Ook voor onze vijf kinderen is dit natuurlijk niet goed. En veel gemeenteleden ervaren hetzelfde. Wat is nu wijsheid? We willen zo graag Jezus volgen, maar we weten niet hoe...
Antwoord
Geachte vriend,
Je vraag heeft me geraakt en toont de gebrokenheid van het leven, maar ook in het bijzonder van ons kerkelijke leven. Wat kan dat een pijn en verdriet met zich meebrengen.
Laat ik in de eerste plaats dit mogen zeggen: Ik heb er veel waardering voor dat jullie de moeiten die wordt ervaren met de prediking op huisbezoek en met de predikant hebben besproken. Dat is de rechte weg. Helaas moeten we in onze dagen constateren dat mensen meer met elkaar spreken over de gebreken die zij menen op te merken in de prediking dan met de predikant zelf. Ik ga er daarbij wel vanuit dat jullie de ervaren nood in de eerste plaatst bij de Heere hebben gebracht. Hij is het tot Wie we ons met al onze vragen mogen wenden en Hij alleen kan daadwerkelijke verandering brengen.
Verder wil ik graag ingaan op je laatste opmerking: “We willen zo graag Jezus volgen”. Hierover heeft de Heere Jezus Zelf gezegd: “Toen zeide Jezus tot Zijn discipelen: Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelven, en neme zijn kruis op en volge Mij“ (Matth. 16:24). Onze kanttekeningen maken hierbij de leerzame opmerking: “Zichzelf verloochenen is van zijn eigen verstand, wil en genegenheden afgaan en die aan Gods Woord en wil onderwerpen.”
In uw situatie, die zo echt niet mag en kan voortduren zijn er twee mogelijkheden. In de eerste plaats dat uw vrouw opnieuw twee keer opgaat onder prediking in de gemeente waar ze haar ja-woord heeft gegeven. We moeten goed beseffen dat we een dienaar van de Heere gekregen hebben. Hij zendt Zijn knechten wanneer en waarheen Hij wil. We mogen ons alleen onttrekken aan een prediking, wanneer zij spreekt in strijd met de Heilige Schrift en de Belijdenis. Hoe moeilijk het ook bij tijden kan zijn om onder een prediking op te gaan, die niet evenwichtig is en waarin aan bepaalde zaken geen of nauwelijks aandacht wordt geschonken, we mogen daar niet onder weglopen. Dat vraagt zelfverloochening en lijden aan de kerk. Maar zou de Heere niet kunnen spreken, door een enkel woord. Zei de hoofdman uit Kapernaüm niet: “Spreek slechts één woord en Uw knecht zal gezond zijn?” Hij weet Zijn kinderen ook te onderhouden in magere tijden. Alleen wanneer de prediking on-Schriftuurlijk is, wanneer de drie stukken “ellende, verlossing en dankbaarheid” niet meer op een bijbelse wijze tot hun recht komen, dan kan het moment aanbreken, dat we de gemeente moeten gaan verlaten. Maar dan blijft toch daarbij ook gelden, dat de Heere ons daarin de weg moet wijzen. Laten we toch benauwd zijn voor eigen gekozen wegen.
Mocht het vanwege de gebrokenheid van dit leven, voor uw vrouw een onmogelijkheid zijn om twee maal op te gaan naar de eigen gemeente, dan is het uw taak om uzelf te verloochenen en uw organistschap op te geven. Het is noodzakelijk voor de eenheid in het gezin en de opvoeding van de kinderen dat u samen naar één gemeente gaat, waar het Woord zuiver bediend wordt. Ik schreef al, deze situatie mag niet langer voortduren en het is het aan u, als hoofd van het gezin, de taak om hier geestelijk leiding te geven.
U zult samen biddend tot een beslissing moeten komen. Daarbij heeft de Heere het beloofd: “En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden” (Jakobus 1:5). Die wijsheid wil ik jullie van harte toebidden.
Met broedergroet en Gode bevolen,
Ds. A. A. Egas
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A.A. Egas
- Geboortedatum:30-05-1957
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Damwoude
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
De beroepingscommissie zal toch wel een profiel opgesteld hebben waaraan de toekomstige predikant moet voldoen.
Een van zijn taken is de aanwezigen/gelovigen de heerlijkheid van Christus te tonen in reletie tot de natuurlijke zondigheid van de mens.
De prediking zal o.a. moeten inhouden het afleggen van de oude mens en het aandoen van de nieuwe mens die naar de wil van God geschapen is. En dat kan betrekking hebben op alle aanwezigen in de kerk.
Wanneer de predikant niet de volle waarheid in/van Christus verkondigt, ligt hier een eerste verantwoordelijkheid bij de kerkenraad die hem hierop dient aan te spreken.
De prediking dient ernstig te zijn maar nooit ontbloot van opbouw en bemoediging op basis waarvan de gelovigen Christus al heerlijker en heerlijker gaan zien. De enig uitweg uit de mens naar God toe.
Troost en heil wordt door het gepredikte evangelie gebracht voor ALLEN. Wie uiteindelijk tot Gods volk zullen behoren is Gods zaak en daar moet de predikant ver van weg blijven.
Dat is zijn verantwoordelijkheid niet. Doet hij dit toch dan begeeft hij zich buiten zijn bevoegdheden en doet het woord van God geweld aan.
Ik zie niet zozeer in waarom het overgaan naar een andere reformatorische gemeente zo problematisch zou moeten zijn, zeker nu dit jullie gezin in moeilijkheden brengt.
De liefde van Christus brengt tezamen en zal nooit leiden tot onderlinge strijd en moeilijkheden wanneer allen in het gezin zich willen buigen onder het woord van God.
Het feit dat je organist bent is IN DIT VERBAND een bijkomstigheid. De onderlinge vrede en vrijheid van Christus moet in deze leidend zijn, niet het organist zijn.
Paulus geeft aan dat naarmate we ouder worden we bemerken dat het lichaam minder en minder mee kan, maar dat de inwendige mens iedere dag vernieuwd wordt.
Deze vernieuwing en groei in alle wijsheid en verstand (zoals door Paulus ook genoemd) dient de meetlat te zijn waarlangs we ons leven leggen en de groei van het geestelijk huis in ons zelf bemerken en daar voortdurend dankbaar voor zijn.
Zoek altijd die gemeente waar de persoonlijke groei in Christus het meest duidelijk wordt ervaren. Voorwaarde is uiteraard een trouwe verborgen wandel in/met Christus.
Zeker als je er zelfs depressief door raakt ! Dan klopt er toch iets niet. Maar om nu te gaan relishoppen, zeker met een gezin, lijkt mij geen goede zaak. Je geeft het voorbeeld aan de kinderen, dat ook zij elders mogen gaan rondkijken. je gezin valt zodoende dan ws uit elkaar op zondag !
Jij als man bent priester van je gezin en als zodanig verantwoordelijk voor de geestelijke (op)voeding van je vrowu en kinderen. Al sjouw vrouw geestelijk armoede leidt, ondervoedt wordt, dan is dat JOUW verantwoording.
God zal je vragen: Waarom heb je MIJN dochter (wat ik hoop dat ze is) laten verhongeren?
