Het lukt niet op de werkvloer

Beste meneer/mevrouw. Vorig jaar heb ik mijn studie in de pedagogische richting mogen afronden. Ik ben 21 jaar en ben dus al ruim een jaar in het bezit van het diploma. Ik ben verder gaan studeren (deeltijd) ook richting de pedagogische kant, erg boeiend! Ruim een half jaar heb ik gewerkt in de psychiatrie, wat ik vervolgens opgegeven heb vanwege te heftige dingen op mijn leeftijd. Ik heb een wat 'simpeler' baan aangenomen binnen de gehandicaptenzorg. Erg mooi en heerlijk werk! Alleen zie ik er zo vaak tegenop om te moeten werken. Ik kan geen grenzen aangeven. Ik loop vaak tegen problemen met collega's aan. Ik stel me afhankelijk op, wil aardig gevonden worden. Ik ben hier vaak door van slag en loop daarom weleens huilend op het werk rond. Vaak denk ik: Ik ga lekker in de huishouding werken, heerlijk bij mensen thuis. Geen last van collegae of plannen die je op moet stellen. De andere kant is dat ik onder mijn niveau zal werken, alleen maar wegens weinig zelfvertrouwen. Ik wil leren waar mijn mogenlijkheden liggen. Ik wil meer zeflvertrouwen krijgen. Ik wil me niet meer verdrietig voelen. Werken is nu echt erg voor me. U zult zeggen: Dan ga je toch fulltime naar school? Ja, maar hier zal ik na twintig jaar studeren nog last van hebben. Ik weet niet meer zo goed wat ik moet en voel me ten diepste onbegrepen en eenzaam! Moet ik supervisie gaan volgen? Iets anders? Soms zou ik me maar al te graag ziek melden, voor langere tijd. Temeer omdat ik me een bang vogeltje voel, terwijl ik me best sociaal kan noemen. Dat lukt me alleen niet op de werkvloer. Ik hoop op een snel antwoord, want ik lijk er echt aan onderdoor te gaan! Bedankt alvast!

Je stelt geen vraag waar direct een duidelijk antwoord op gegeven kan worden. Er springen een paar dingen uit. Je bent intelligent, leergierig en lijkt ook een zekere ambitie te hebben om op je (intelligentie)niveau te werken. Er klinkt ook een zeker enthousiasme door, omdat je de indruk geeft dat graag zinvol werk wil doen. Ondanks dat je in je enthousiasme intussen behoorlijke teleurstellingen hebt moeten incasseren. Graag met mensen omgaan is ook duidelijk aanwezig, terwijl je tegelijkertijd moeite hebt met het trekken van grenzen.

Juist op dit punt ontstaan de vragen, waar je in je verhaal niet veel over zegt. Is dit iets dat er altijd al is geweest, of is het meer een voorbijgaande ontwikkeling in je persoonlijkheid? De overgang van studie naar werk kan behoorlijk ingrijpend zijn, zeker in het soort werk dat jij doet op jouw nog jonge leeftijd.

En wat zijn andere kenmerken van je persoon? Daar zeg je wel iets over, als je praat over afhankelijkheid en graag aardig gevonden willen worden. Maar dat zijn dingen die veel mensen hebben. Wie wil er nou niet aardig gevonden worden? Een vraag in dit verband is hoe sterk je eigen identiteit is. Weet je wat je vindt, wat je wilt en kun je dat naar voren brengen? Naarmate er sprake is van langdurige en overheersende somberheid, zelftwijfel en minderwaardigheid (ik denk dan aan meer dan drie maanden), is er meer reden om eens advies te vragen bij een hulpverlener.

Maar als het meer te maken heeft met het aanleren van vaardigheden in het omgaan met leed van anderen en het stellen van grenzen, lijkt me dat je meer hebt aan supervisie, intervisie of coaching. Dan gaat het vooral over het kunnen hanteren van de bekende combinatie van afstand bewaren en empathie tonen. Dat is allebei nodig, vaak in wisselende mate.

Het aanleren hiervan kan korter of langer duren. Als het te maken heeft met de ontwikkeling van de persoonlijkheid, kan het ook best zijn dat je nog wat jaren nodig hebt om sterker te worden voor het soort werk dat je nu doet. Neem dan die tijd, dat kan veel narigheid voorkomen. Er zijn mogelijk ook andere werkzaamheden die intellectueel gezien wel bij je passen, maar minder belastend zijn in sociaal-emotioneel opzicht.

Bespreek het eens met je leidinggevende. Die kent je wellicht wat beter en kan mogelijk een gericht advies geven en je tegelijk steunen in het omgaan hiermee. Dan stel je tegelijk kwetsbaar en sterk op. En je bent minder energie kwijt aan het mogelijk krampachtig omgaan met deze lastige situatie. Wijsheid en sterkte gewenst!

Jan van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven