Bevindingen belangrijk

Gelukkig mag ik weten dat ik vrijgekocht ben door het bloed van mijn Zaligmaker. Toch twijfel ik er wel eens/geregeld aan. Ik weet dat de feiten in de Bijbel en het geloof daarin de basis moeten zijn in plaats van gevoelens/bevindingen, maar toch vind ik de gevoelens/bevindingen belangrijk. Immers, als ik de dingen recht bevind/ervaar, dan is mijn geloof immers ook juist, want het geloof brengt goede vruchten voort. Dus ik probeer bij elke preek bijvoorbeeld te kijken of ik aan de kenmerken die genoemd worden voldoe, want stel je voor dat er dingen in mijn leven ontbreken, dan heb ik vast niet mijn huis op de rots Christus gebouwd, maar het mezelf ingebeeld, begrijpt u? Nu merk ik dat er dingen zijn die ik niet heb: Ik heb geen grote droefheid over mijn zonden, geen tranen als berouw. Ik wil wel de zonde uit mijn leven wegdoen en me voeden met Gods woord, maar ik mis dat hele diepe, ernstige berouw wat ik vroeger wel had als kind. Ben ik zo hard geworden dan? Of zou het door medicijnen, onder andere antidepressiva, komen? Moet ik daar dan maar mee stoppen? Maar wat als ik dan nog niet zo'n diep berouw heb? In de Bijbel staat: "Laat uw lachen veranderd worden in treuren/verdriet. Weent over uw ellendige staat." Gisteren wist ik met mijn verstand dat ik verkeerd had gedaan naar mijn naaste toe. Ik heb het beleden, omdat ik wist dat dit moest om de vrede met God terug te krijgen. Maar ik heb niet getreurd en geweend. Toen die zonde in mijn gedachten kwam en ik het overdacht, beleed ik het God en ging gelijk naar die naaste. Toen ik het God beleed, wist ik direct dat het vergeven was. Ik had dus niet dagen last van die zonde. Moet dit wel? Mag ik wel gelijk geloven dat mijn zonden vergeven zijn als ik ze belijd? Of belijd ik ze pas oprecht als ik erbij ween en treur? Ik belijd het, omdat ik weet dat het zonde is en ik me er onrustig onder voel. Ik wil dan weer Gods vredige gemeenschap ervaren en dicht bij Hem leven. Is dit een goede basis?

Beste vragensteller,
 
Wanneer we vrijgekocht zijn door het bloed van de Heere Jezus Christus dan zal ons leven ook moeten zijn in de navolging van Hem, dat kan en mag niet uitblijven. Dat is ook een bevel: brengt dan vruchten voort der bekering waardig! Wanneer wij in het geloof mogen weten dat Gods liefde geopenbaard in Jezus ons deel is dan zal daar wederliefde zijn en in de vruchten van het geloof openbaar komen.
 
We belijden met de Catechismus over de waarachtige bekering dat deze bestaat in het afsterven van de oude mens en in de opstanding van de nieuwe. Het zondige, onheilige in ons leven moet meer en meer worden uitgebannen en we moeten er naar staan om naar de wil van God in alle goede werken te leven.
 
Hoe erg is het dan ook wanneer wij uit zwakheid in zonde vallen, ook al hoeven we aan de genade van God niet te twijfelen. We moeten er ook niet in blijven liggen, en zo is het een goede zaak dat je met God en je naaste zoekt in het reine te komen. De zonde maakt scheiding tussen God en je ziel, dat is in het paradijs te zien, en het is een scheiding die alleen weggenomen kan wezen in het bloed van de Heere Jezus dat reinigt van alle zonden. Ook als we ons vrijgekocht weten kan er weer zo'n scheiding zijn, namelijk (zoals je schrijft) dat de vrede van God gemist wordt en je er zo onrustig van wordt; gelukkig zou ik zo zeggen dat je er onrustig van wordt en niet gerust met de zonde, je overblijvende zwakheid, door kunt leven, en er geen andere weg voor je overblijft dan direct naar God toe te gaan, zoals ook David deed: "Mijn zonde maakte ik U bekend, en mijn ongerechtigheid bedekte ik niet. Ik zei: ik zal belijdenis van mijn overtreding doen voor de HEERE; en Gij vergaf de ongerechtigheid van mijn zonde." En die vergeving is er alleen in en door de Vredevorst Jezus Christus, zodat de vrede met God weer mag leven in het hart door het geloof.
 
Nu schrijf je dat je geen grote droefheid over je zonden hebt, geen tranen van berouw, geen diep ernstig berouw, geen dagen last van je zonden, waardoor je je afvraagt: is dan mijn belijden wel oprecht? Hierbij noem je ook de tekst uit Jakobus 4: 9. Wat de tekst betreft (kort) voelde men zich in de gemeente geestelijk voldaan en tevreden ondanks de misstanden die er waren, en dat moest veranderen, vandaar dat Jakobus daabij ook zegt: "Vernedert u voor de Heere".
 
In jouw schrijven merk ik geen voldaanheid en tevredenheid en is de situatie dus heel anders dan in genoemde tekst (geschiedenis). Hierbij wil ik ook opmerken dat de Bijbel geen beschrijving geeft of voorwaarde stelt over hoeveel tranen je moet hebben alvorens te weten of je oprecht belijdt, ook niet over de diepte van het berouw of hoeveel dagen je last moet hebben van je zonden. Dit zouden wij wel aan elkaar kunnen voorschrijven, maar dat is niet bijbels. Hoeveel tranen en hoeveel dagen van berouw had de moordenaar aan het kruis of de verloren zoon of de geloofshelden uit Hebreeën 11? Ik lees het niet. Dit betekent niet dat er geen tranen of dagen van berouw kunnen zijn eer je tot de geloofserkenning komt van de vergeving van je zonden. Oprecht belijden is echter niet afhankelijk van deze zaken en als je het daar in zoekt kom je nooit tot de geloofszekerheid van de vergeving van je zonden, want die ligt er alleen in het bloed, in het offer van Christus Jezus.
 
Kun je niet buiten Hem? Zijn de zonden je ernst? Leg je je zo voor Hem neer? Stort je zo je hart voor Hem uit? Dan mag je geloven dat Hij in alle ernst zegt, omdat Hij dat ook in Zijn Woord voor jou neerlegt vanuit Zijn hart: "Wie zijn/haar zonden belijdt en laat die zal ze vergeven worden".
 
Met hartelijke groet,
Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

138 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven