Vraag
Aan een psycholoog/maatschappelijk werker/bemiddelaar. Sinds een paar jaar heb ik geen contact meer met mijn vader. Daar heb ik heel veel verdriet van. Ik kan er niet mee leven, maar hij heeft te kennen gegeven dat ik zijn dochter niet meer ben. Hij reageert ook niet op mijn post. Toch voel ik dat dit hoofdstuk niet is afgesloten en dat wil ik ook niet. Ik kan erg overstuur raken als ik hoor over vergeving en bijvoorbeeld programma's zie die gaan over ouder- en kindrelaties. Ik had altijd een goede band met mijn vader. Nu vraag ik me af wanneer je hulp kan zoeken om zoiets te verwerken. Is het daarvoor bij mij wel ernstig genoeg? Er zijn dagen dat ik er niet aan denk, maar als ik het tot me door laat dringen, ben ik intens verdrietig. Ook zag ik dat er gezinsbemiddelaars bestaan. Maar ik ben bang dat ik dat emotioneel echt niet aan kan. Wat adviseert u mij? Een psycholoog? Hoe kom je daar? Moet ik dan een bemiddelaar inschakelen? Hoe zit dat financieel? Volgens mij is dat heel duur.
Antwoord
Beste vragenstelster,
Nou, je bent wel op het goede adres bij een contextueel therapeut, want dat ben ik. Een contextueel therapeut is iemand die werkt en geschoold is als familietherapeut. Ik raad je dan ook aan om hulp te zoeken bij iemand die op dat terrein werkzaam is. Zij kunnen ook proberen om je vader te betrekken bij de gesprekken wanneer jij daaraan toe bent.Je kunt iemand zoeken in jouw regio op de website van de beroepsvereniging www. Vereniging van Contextueel Werkers.nl of op de site www.ikzoekchristelijkehulp.nl waar je ook gericht kunt zoeken op een contextuele hulpverlener. Voor de meeste gesprekken geldt dat je het door de verzekering (deels) vergoed krijgt. Dat hangt overigens mede af van je polis. Dit was even de zakelijke kant van je vraag.
Als ik je vraag lees dan weet ik natuurlijk niet wat de reden is voor de breuk tussen jou en je vader. Het raakt me hoe je beschrijft dat je altijd een goede band met hem had maar nu al een paar jaar geen contact! Er moet wel veel gebeurd zijn wil het zover komen. Maar weet je, van je kinderen of je ouders kun je niet ‘scheiden’. Het is de enige relatie die onverbrekelijk is; of je nu contact hebt of niet, je blijft zijn dochter en hij jouw vader! Het feit dat je zoveel verdriet hebt en het thema vergeving noemt geeft aan dat je stappen wilt zetten naar je vader toe en verlangt naar herstel. Dat is goed! Jouw verlangen is goed. Of het lukt om jullie relatie te herstellen, weet ik niet. Dat hangt er ook vanaf of jouw vader er ook aan toe is. Maar al zou het niet lukken dan nog doe je goed door jouw verdriet te verwerken! Een gebroken relatie werkt door in je andere relaties, zelfs al ben jij je daar niet van bewust. Zeker wanneer je zelf moeder bent of wordt maar ook in een relatie met een partner, werkt dit verdriet door. Het is dus van groot belang dat je ermee aan de slag gaat!
Ik wens je dan ook alle sterkte toe en ik hoop dat je een contextueel hulpverlener vindt die jou hierin kan helpen!
Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven
Dit artikel is beantwoord door
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven
- Geboortedatum:26-03-1966
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Lieve vraagstelster: begrijp ik goed dat je geen moeder meer hebt ? Ik hoop echt voor je dat het goed komt ! Ik vrees dat het de nodige inspanning zal kosten. Er kan veel gebeuren onder de toelating van God, maar daarmee keurt Hij het nog niet goed !
ik wil je niet ontmoedigen hoor, maar volgens mij is dat wat je op refoweb leest maar het topje van de ijsberg. Helaas.
Maak het goed vaders moeders voor als het niet meer kan.
Schep vrede van beiden kanten en accepteer elkaar zoals je bent.
Heel veel sterkte lieve meid. maar zoek hulp. meestal wordt een groot gedeelte vergoed. vraag even na bij je zorgverzekeraar dan weet je daarmee vast hoe of wat. veel sterkte. en ik hoop over een klein poosje te lezen dat er weer herstel is in jullie relatie. van harte toegewenst!!!
Ook mijn mening is, dat alles is uit te praten. Zonder dat kun je ook elkaar niet vergeven. Ook ligt net als bij jou alles aan mij, niet aan mijn man. Na twintig jaar huwelijk durven ze hem nog te zeggen, dat ze mij beter kennen dan hij, dat hij er ooit achter komt wie ik wel niet ben! Moet je weten dat ik gemiddeld 1 keer per jaar bij mijn ouders thuis kom...! Zij hebben een heel verwrongen beeld van mij, ik kan en mag nooit mijzelf zijn.
Ik blijf normaal doen, accepteer hen omdat ik weet dat zij ten diepste er niets aan kunnen doen. Ik kan mijn moeder nu "eren", mits ik haar zie als een persoon met een persoonlijkheidsstoornis. Als ik dat aspect uit het oog verlies en haar zie zoals ik een normaal denkend persoon zie, dan komt de opstand boven en worstel ik met heel veel gevoelens. Mijn vader schikt zich, anders heeft hij geen leven. Heel af en toe mag ik in zijn hart kijken, dat sluit hij meestal toe. Hij heeft ooit gezegd, als ik dat toelaat zal ik gaan huilen, niet meer ophouden en ben ik bang dat ik het niet meer aan kan. Ik hou van mijn vader, neem hem niks meer kwalijk, kan ook dit verdriet kwijt in mijn gebed. Mijn vader heeft hier "rust" over, hij weet dit, voelt de geestelijke band en dat houdt hem op de been. Hij zoekt zelf contact als mijn moeder weg is en hij even een poos alleen zit en ongestoord kan praten. Dat koester ik, ik ben en blijf toch zijn kind, dat voel ik.
Je stopt het eigenlijk diep weg, maar zo een vraag rakelt toch weer veel emotie op....!
Jij Rianne en jullie allemaal die dit ook doorleven, ook heel veel sterkte toegewenst in alles!
Ik wil geen bemoeial zijn over jouw priveleven maar toch wil ik wat zeggen; je schrijft zo vaak iets over je familie. Bedenk dat je familie dit ook allemaal kan lezen!
Maar maak je geen zorgen hoor, ze komen vast niet op refoweb, te werelds ;-)
eenmaal moet iedereen verantwoording afleggen van wat hij of zij gedaan heeft.
Dan kunnen we de kerkbanken plat gezeten hebben, maar dat alleen zal niet baten. verschrikkelijk. als een mens in eigen hart leert kijken door Genade komt hij daar Alles tegen en kan hij of zij buigen. eerder niet he. erg. Rinske het is goed als mensen zich hier kunnen uiten toch? misschien gebruikt men een schuilnaam en ziet de fam mooi niets, of men leest het en denkt dat is erggg, hey bij mij is dat oo kzo??? dat moet anders??!!! dat zou mooi zijn Rinske toch? Floddertje gelukkig dat je vader zo is en dat hij kracht kan putten uit het Geloof. wel moeilijk. voor jou voor hem. zwaar ook. maar als de Heere kracht geeft dan kan het. al blijft het een worsteling. ja ik kan hier qua eigen ouders niet inkomen ik heb schatten van ouders gehad alleen voor mij veel te jong gestorven. maar hierin heb ik ook Gods hulp zo vaak mogen ervaren. sterkte!!! ( ik zou je mailadres wel es willen hebben?) als je dat ook zou willen? grtjes!!!
Maar idd, je stikt er wel eens bijna in, ben blij dat ik af en toe hier iets kwijt kan. Zo nog een ander kan bemoedigen (of juist niet) schrale troost dat je de enige niet bent.
Rinske, ik begrijp je reactie richting Catherine. Ik hou me zo vaak bewust in om niet al te persoonlijk te worden. Toch zijn er zoveel dingen die ik ook herken en waarop ik dan best wel eens met iemand zou willen doorpraten.
@Rianne, je mag via Refoweb mijn emailadres opvragen. Ik zal een berichtje sturen dat ik er toestemming voor geef.
