(...) Heel hartelijk dank voor de tijd die u genomen heeft voor de beantwoording...

Aan ds. Vergunst, n.a.v. uw laatste antwoord. Heel hartelijk dank voor de tijd die u genomen heeft voor de beantwoording. Ik zal proberen kort iets meer te laten zien van wat mij dan zo sterk en diep heeft bemoedigd in die preek. Al jaren worstel ik met de vraag of ik datgene wat ik hoor preken “wat Gods volk kent”, ken in mijn eigen hart. Soms eens sterk bemoedigd en soms ook heel erg diep ontmoedigd. Zo komt er nooit vastheid. Met name het gedeelte dat Gods volk hun zonde en ellendestaat voor Gods Heilig aangezicht kent en hoe ze dat kennen, is voor mij altijd weer diep, zeer diep ontmoedigd naar huis gaan, op mijzelf terug geworpen worden, het nooit weten, het altijd twijfelen en vrezen dat ik dat niet ken, niet echt ken, niet genoeg ken, want dan moet ik namelijk mijzelf toetsen en daar rijzen voor mij de grote problemen. In die preek die ik hoorde leek het wel of al die bezwaren en tobberijen daarover van me af werden genomen. Het ging alleen over Hem en wie Hij wil zijn voor zondaren en ik hoefde niets meer. Zón enorme diepe bevrijding en vreugde ervoer ik. Ik zei: Heere dit wil ik elke zondag wel horen, dit heb ik nodig. Ik ervoer dat ik aan de hand werd genomen en bij de Heere mocht komen, ik mocht komen zoals ik was. Dit was ook bij een Ger. Gem.-dominee. Mijn eigen dominee preekt echter heel anders; dat is zo verwarrend voor me. Daardoor heeft zich een diepe moedeloosheid van mij meester gemaakt. En nu kwam daar zón diepe vreugde. Hier ging het alleen over wie Hij wilde zijn en dat ik niets hoef mee te brengen, niets hoef te weten, dat Hij alles doet, dat ik mag komen zoals ik ben. In mijn beleving een geheel  andere preek. Daarom was ik zo blij. Een diep heimwee is in me achter gebleven. Begrijpt u dit? Ik hoop het.

Beste vriend,

Bedankt voor de toelichting over wat in de preek echt aansloeg. De blijdschap die jij ervoer was doordat jij hoorde van de ontzaggelijk hoop die er is in Zijn Persoon en Zijn werk. Nu begrijp ik ook beter waarom die dienst zo speciaal voor je was. De zaligheid, de hoop is alleen in Christus. Ik begrijp je heimwee. Maar weet je wat nu zo fijn is. Die Heere Jezus die leeft en zoals jij hoorde in die preek dat je naar Hem toe mag komen zonder iets, zoals je bent, heb je dat dan ook gedaan? Of is het alleen maar bij "horen" gebleven?

Maar hoe kon het dan ineens weer weg zijn de volgende dag? Misschien omdat jij toen weer naar je zelf keek en zal hoe mis het van binnen is, en dat je "dit niet kent en dat niet weet en zus niet ervaren heb."

Zodra wij weer in onszelf gaan zoeken om te zien of er toch wel een "grond voor hoop" is, dan wordt het gelijk weer donker. We zijn net zoals Martha bij het graf van Lazarus. Wat een lichtstraal zal het geweest zijn toen ze hoorde dat de Heere Jezus was gekomen. Ze ging er gelijk heen terwijl Maria nog thuis bleef. Ze zal gehold hebben. Maar toch, geen hoop omdat ze dacht het is nu te laat. Lazarus is al vier dagen dood; er is totaal geen hoop als ze naar dat graf keek. Maar dan spreekt de Heere dat Lazarus weer van de dood zal opstaan. Ja, dat zal wel, bij de wederopstanding. Na dat antwoord spreekt de Heere Jezus de woorden in John 11:25-26. Zoek het zelf even op. Het is alsof Hij tegen haar zegt, "Martha, stop nu eens om naar dat graf te kijken. Daar is inderdaad geen hoop vanuit dat graf. Daar heerst te dood als meester. De enige uitkomst voor dat graf en voor Lazarus is in Mij. Ik ben de opstanding en het leven. Martha, kijk nu eens naar Mij en laat dat graf en die dode broer van je in Mijn handen." Herken je Martha misschien in jezelf. Voor een moment is er hoop omdat je hoorde van de gewilligheid, de liefde, de volledigheid, de volheid van de Heere Jezus Christus. Het was als een licht in de duisternis van je hart. Maar misschien die dag er na zat jij weer naar dat hart te kijken en zag daar allerlei zonden zo machtig als de dood Lazarus vasthield. Het wordt altijd donker als we naar het donker kijken en vooral als we met onze rug naar het Licht gaan staan! En dat doen wij net als Martha. Die zondag draaide de Heere jou oog weg van jezelf, naar het Licht, het Leven, de Hoop, de Gerechtigheid Gods en je ziel verkwikte er onder. Maar de volgende... draaide je net als Martha misschien weer die ogen naar het graf van je eigen hart?

Vraag dan maar dagelijks, "Heere, leer mij op U te zien; telkens, altijd, dag en nacht. Leer mij U kennen in de kracht van de opstanding, in de zoetheid van Uw offer op het kruis. Heere, trek mij weg van het zoeken in mijn eigen hart of dat ik dit wel genoeg en dat wel genoeg heb of ervaar. Leer mij op U te vertrouwen en mij nederig aan U toe te vertrouwen. Immers, U bent de Zaligmaker gekomen om zondaren zalig te maken. En dat ben ik, door en door; hopeloos verloren."

Veel sterkte,
Ds. A. T. Vergunst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.T. Vergunst

• Geboortedatum:
  22-09-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Carterton (Nieuw-Zeeland)
• Status:
  Actief

164 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven