Vraag
Beste Refoweb. Na heel lang twijfelen en veel onzekerheid stel ik toch mijn vraag hier op Refoweb. Ik heb gezocht in het archief naar vragen over dit onderwerp, maar het antwoord op mijn vragen zat er niet bij. Mijn man heeft me kort geleden verteld dat hij al lange tijd pornosites bezocht. Hij benoemde dit niet als een verslaving. Hij kon ook tijden (een aantal maanden of een half jaar) zonder. Maar soms gebeurde het wel één of twee keer per week. Hierbij bevredigde hij zichzelf. Uiteraard heeft mij tot op het bot gekwetst en gekrenkt. Hij was heel duidelijk in zijn mening dat het niet aan mij lag en dat geloof ik inmiddels ook. Ik heb met name op jullie site (op het forum en in de vragenrubriek) gezocht naar mensen die in dezelfde situatie verkeren. Het doet mij zoveel pijn dat mijn man op wie ik volledig vertrouwde en van wie ik ontzettend veel hield, dit heeft gedaan. Niet alleen de daad doet pijn, maar ook het feit dat hij het zoveel jaren (gedurende onze hele relatie) nooit aan mij heeft verteld, terwijl we ook over dit onderwerp veel samen gesproken hebben. Voor mijn gevoel ken ik hem nu niet meer, een deel van zijn leven heb ik gemist, was onbekend voor mij. Nu lees ik dat verschillende mensen de mening zijn toegedaan dat masturbatie geen probleem hoeft te zijn. Voor mij is het echter kwetsend. Onze relatie was levendig en was niet in een sleur geraakt. Stel ik mij dan aan dat ik het heel erg vind? Daarnaast zit ik ontzettend met mijn gevoelens in de knoop: ik ben verdrietig en gekwetst, teleurgesteld en onzeker. Maar ook boosheid komt zo af en toe de kop opsteken, terwijl ik dit eigenlijk niet wil. Boos zijn op mijn man die ik zo intens liefheb, is moeilijk. Daarnaast lijkt het wel of onze liefde na zijn bekentenis alleen maar sterker is geworden. Dit gevoel snap ik absoluut niet. Hij heeft mij zoveel pijn gedaan en zijn hele geheim houdt verband met onze (seksuele) relatie en toch genieten we van elkaar. Hoe kan dit? Allebei beseffen we dat wat God ons geeft in ons huwelijk een ontzettend groot geschenk is en dat hebben we ook echt zo ervaren. Maar hoe moeten we nu verder? Ik weet het niet meer. Zijn geheim is nu gedeeld; ik weet ervan. Hij geeft aan dat hij ook wel gedeeltelijk opgelucht is. Ik heb aangegeven dat ik blij ben dat hij het me verteld heeft, zodat we er nu samen aan kunnen werken. Maar er moet niet nog een keer een misstap volgen, want dan weet ik niet of ik nog zo zeker ben van onze relatie. Kunt u mij misschien enige aanreikingen geven over de wijze waarop ik hiermee om moet gaan, met alle gevoelens en met onze toekomst? Ik hoop snel een antwoord te krijgen, want ik weet op dit moment geen raad met mijzelf, met hem en met deze situatie!
Antwoord
Het is een schok om te horen dat de man, die je volledig vertrouwde, naast de relatie die hij met jou heeft, waarvan de seksuele relatie deel van uitmaakt, ook een andere seksuele relatie onderhield. Want zo moet je het zien. Je vraagt je af of je je aanstelt als je masturbatie als een probleem ziet. Dat denk ik zeker in dit geval niet. Want het gaat niet om zo maar een keer masturberen, het ging om bevrediging te zoeken bij andere vrouwen en dat met enige regelmaat.
Je schrijft dat je moeite hebt met alle verschillende emoties die het gedrag van je man opgeroepen heeft. Ik denk dat het normaal is dat na het uitkomen van een dergelijke gebeurtenis je een warboel van emoties ervaart. Waarom heb je er moeite mee boos te zijn? Boos zijn is een signaal dat iemand je onrecht heeft aangedaan. En je kunt nog wel van je man houden, maar heel boos zijn over zijn gedrag. Het houden van hoeft dan niet helemaal weg te zijn. Zeker niet als er ook heel veel mooie dingen in je huwelijk zijn, zoals je schrijft. Mijn advies is om je emoties toe te laten (binnen bepaalde normen natuurlijk) en ze ook uit te spreken naar je man. Hij moet beseffen hoe diep hij je gekwetst heeft. En die boosheid en andere emoties zijn niet zomaar verdwenen. Pas daarna kun je samen werken aan herstel van de relatie.
Je man moet ook beseffen dat hij je vertrouwen geschonden heeft. En dat dat vertrouwen ook niet zomaar weer terug is. Om het vertrouwen bij jou terug te winnen zal hij natuurlijk niet weer de fout in moeten gaan. Maar het zou ook heel goed gaan dat hij, als hij worstelt met de verleiding van pornografie, dit met jou deelt.Want hij noemt zichzelf dan wel niet verslaafd, maar is hem regelmatig niet gelukt die verleiding te weerstaan. En de kans is zeker aanwezig dat die verleiding wel weer eens terug komt. Door dat met jou te delen zal hij eerder je vertrouwen terugwinnen dan door te zeggen dat hij er nooit meer mee worstelt. Samen kun je dan kijken wat maakt dat die verleiding de kop weer opsteekt, wat hij er an kan doen en er samen voor bidden.
Drs. Joke Ronner-Wattel
Dit artikel is beantwoord door
drs. J(oke) Ronner-Wattel
- Geboortedatum:26-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:-
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Joke Ronner is GZ-Psycholoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vrij zijn of vrij komen van deze begeerte typeert bij uitstek een facet van een kind van God, typeert eveneens een persoon die een bruidsroeping heeft.
Gij hebt nog niet ten bloede toe gestreden in uw worsteling tegen de zonde, vermaant Paulus. Als er een terrein is waar werkelijk ten bloede toe gestreden moet worden is het wel hier.
Dat betekent voor de man dat hij o.a een meer dan 100% openheid moet hebben naar de vrouw ten aanzien van het gebeurde maar OOK wanneer hij weer in de verzoeking dreigt te komen. Daar waar twee strijden is de strijd lichter dan waar een (de man) de strijd moet oppakken.
Het aan jou melden van zijn verzoeking op dit gebied kan al een stevig remmende uitwerking hebben. Doch slechts op een voorwaarde: wanneer je man dit aan je meldt dan NOOIT boos of verontwaardigt reageren!!.
Waarom?
Allereerst om te voorkomen dat de melding van deze verzoeking weer achter gehouden wordt, maar vooral vanuit het besef dat een verslaafde ook slachtoffer van zichzelf is en absoluut niet zonder hulp op dit terrein kan. Aldus wanneer zijn gezindheid een 180 graden draai heeft gemaakt blijkt dat er niet een het slachtoffer is (de vrouw) van deze begeerte maar dat het er twee zijn.
Nu geld vooral dat de man én de vrouw elkaar in goede en slechte tijden sterk nodig hebben en dat je je aan deze verantwoordelijkheid niet mag onttrekken.
Gekwetstheid en boosheid zijn elementen waar de vrouw mee worstelt en waar zij door gebed, door krachtig te zijn en door een toegenomen realiteitszin de overwinning moet zien te behalen. De man van zijn kant zal ALLE (ik herhaal ALLE) mogelijkheden tot verleiding bewust dienen te ontlopen, zo min mogelijk alleen te zijn, filter op zijn computer te installeren, computer in de huiskamer te hebben, geen andere plaatsen op te zoeken waar een vrije toegang nog wel mogelijk is en de pc alleen te gebruiken wanneer iemand anders aanwezig is. Zeker in het begin een 24 uurs bewaking te accepteren en wat veel meer is een 24 uurs bewaking van harte te willen, vanwege zijn zwakheid op dit gebied.
Doch allereerst een gezamenlijk en gedurig gebed tot God, niet alleen ter vergeving maar vooral om de bijstand en de kracht van de Heilige Geest om tot overwinning te komen over deze verwoestende begeerte.
Wanneer de overwinning behaald is en deze begeerte in het vlees gedood is (doordat deze begeerte nooit meer gevoed is, en wat niet gevoed wordt gaat dood), kan en mag er weer een ontspanning komen die de rust geeft die in de vrijheid van Christus te vinden is.
Christus is niet alleen gekomen ter vergeving van onze zonden maar evenzeer om gebondenen in vrijheid te stellen.
Laat je als vrouw niet gaan als mocht blijken dat deze begeerte nog eenmaal zijn slachtoffer weet te vinden. Wanneer je overtuigd bent van de goede wil van de man red hem dan uit zijn nood door aan zijn zijde te staan. Bouw elkaars vertrouwen over en weer krachtig op en laat wantrouwen naar je man niet de overhand hebben. Hij moet zich bij jou geheel kunnen en durven bloot geven, zonder reprimandes of verwijten te moeten vrezen.
Dit bovenstaande geldt alleen dan wanneer je ziet dat hij de strijd om tot bloedens toe te strijden heeft opgepakt. Gezamenlijk met Gods hulp er doorkomen legt een bijna niet meer te verbrijzelen fundament voor de toekomst. De hemel zal zich verheugen en Satan zal verslagen zijn kaakslag in ontvangst moeten nemen.
wat een herkenning in je vraag en je emoties. Helaas heb ik het zelfde meegemaakt. Ook wij vonden elkaar in het verdriet en bracht het probleem ons naar elkaar toe. Maar wat voor ons ook zo bijzonder is geweest is dat we het bovenal bij God konden brengen.
Praktisch gezien hebben wij samen hele duidelijke afspraken gemaakt ik heb naar mijn man aangegeven dit niet nog een keer mee te willen/ kunnen maken. Ik heb veel emoties van me afgeschreven dit luchtte mij enorm op soms had ik het idee te stikken in mn emoties/ verdriet.
Mijn man heeft dit gelezen en het bracht ons nog dichter naar elkaar toe het verdriet en de onmacht die het bij mij teweeg heeft gebracht deed hem ook veel verdriet.
Mijn man is er zonder professionele hulp mee gestopt en regelmatig praten we er met elkaar over. Het gaat gelukkig goed maar het wantrouwen is nog wel steeds sluimerend aanwezig maar dat zal lang duren voordat het weg is.
Ik wens je veel sterkte toe en breng het bovenal in gebed bij de Heere!
Laat je als vrouw niet gaan als deze begeerte....red hem uit zijn nood, sta aan zijn zij...Bouw weer vertrouwen op... hij moet zich bij jouu geheel kunnen bloot geven, zonder reprimandes...geen verwijten...geen wanttrouwen...
Gekwetstheid en boosheid zijn elementen waar de vrouw mee worstelt en waar zij door gebed, door krachtig te zijn en door een toegenomen realiteitszin de overwinning moet zien te behalen.
Nou, doe het maar 'even' als vrouw hoor!!!
Wel eens bij stil gestaan dat een vrouw ook niet alles kan?
De vrouw moet dit en moet dat...alles om de man te helpen maar hij is heus de enige niet die geholpen moet worden.
Ik vind dat in de eerste plaats de aandacht naar de vrouw moet uitgaan, zij is alleen slachtoffer, hij ook dader!!!
Als iemand met zoiets komt denk dan eerst eens aan haar gevoelens ipv voor te schrijven dat ze meteen van alles en nog wat moet om haar man te helpen.
Je kan het als man wel leuk vertellen maar ik heb het idee dat je er geen benul van hebt wat het werkelijk aanricht bij een vrouw.
En sowieso, wat je niet hebt kan je ook niet meer geven dus misschien weet jij waar je vertrouwen vandaan moet toveren?
Sorry hoor, maar het moest me echt even van het hart.
iig houd vraagstelster nog van haar man.
Ik zou zeker zoals drs. Ronner zegt je emoties toelaten. Ze gaan echt niet weg door ze te negeren!!! En laat je niet opjagen door al dat moeten... Sterkte!
Ik stel voor om mijn bijdrage nog een te lezen en dan goed en vervolgens niet meer zo emotioneel te reageren.
Er zijn hele duidelijke richtlijnen voor de man aangegeven en pas dan voor de vrouw.
Voldoet de man daar niet aan, dan heeft de vrouw haar eigen redenen om te reageren zoals zij denkt dat die reacties dan moeten zijn.
Een heel schema, alleen zo werkt het niet natuurlijk.
Je bent geen machine die je kan programmeren, je kan jezelf niet afsluiten voor emoties en ook heb je normaal gesproken geen vertrouwen en liefde op voorraad en toveren kunnen we ook niet.
Nooit boos of verontwaardigd reageren als hij je zegt dat hij weer de fout is ingegaan. En wat dan als je wel boos en verontwaardigd bent? (o.a.)
Waar moet je heen met al die gevoelens? (drs Ronner zegt: emoties toelaten!!)
De vraag gaat hier even niet over een man maar over een vrouw die niet weet hoe ze met haar gevoelens om moet gaan.
Je voelt je als vrouw door zoiets al zo vertrapt, gekwetst, vernederd en minderwaardig.
En door al dat je moet dit en dat word er opnieuw geen rekening gehouden met je gevoelens (minder/waard dan die van de man?) De vrouw MOET niets, hij mag blij ALS ze weer vertrouwen...enz (vertrouwen en liefde kan je niet kopen nl. en ook niet maken)
Niet alles draait om een man. De eerste prioriteit is hier de gevoelens van de vrouw die dank zij de man heel erg gekwetst zijn.
Hoe het daarna verder moet is punt TWEE.
Hoe vaak? zeven maal? Nee, zeventig maal zeven maal, zegt Jezus. Want als wij onze broeder zijn misdaden niet vergeven, dan zal Mijn Vader ............zegt Jezus.
Makkelijk? Nee, zeker niet. Mogelijk? Ja, zeker wel. Bij God zijn alle dingen mogelijk. Als je ziet op het offer van de Heere Jezus en als je ziet wat Hij jou vergeven heeft.....................vergeef je dan niet van harte ???
Mag je man dan zomaar doorgaan met die dingen? Nee, zeker niet!
Maar áls hij doorgaat en jij blijft vergevingsgezind, dan zal God jouw gehoorzaamheid zegenen. En uiteindelijk heeft je man dan niet een probleem met jou, maar met God.
Die komt bij wijze van spreken nog eerder dan de bekentenis zelf.
Maar dat is het punt nou juist hé!
Voor je aan vergeven toe kan komen moet je wat met die gevoelens die dat in de weg staan en dat lukt je vaak niet dat is het probleem!
Daar kan je niet zomaar overheen walsen door meteen met 70 maal vergeven aan te komen.
Dan ben je bezig het paard achter de wagen te spannen.
En afgezien daarvan, voordat je iemand kan vergeven zal er ook om vergeving gevraagd moeten worden.
En als je idd vergeven hebt wil dat nog helemaal niet zeggen dat er weer vertrouwen en/of liefde is.
Dan is gehoorzaamheid aan God je enige motivatie.
Vergeven kun je alleen als er om gevraagd wordt? Dat is een misvatting. Vergeven doe je omdat God dat van je vraagt. Als de ander niet om vergeving vraagt, blijft die met z'n probleem (met God) zitten, maar als jij ongevraagd vergeeft, ben jij vrij van het kwaad. Én gehoorzaam aan God.
Enne.....zou dat als enige motivatie niet genoeg zijn?
Herstel van de relatie en van het vertrouwen, genezing en heling, wegnemen van pijn en verdriet, het zijn allemaal zegeningen die God wil geven als je gehoorzaam bent.
Niet andersom, dát is pas het paard achter de wagen spannen.
@Catherine, ze gebruiken je als vloermat, ze vegen hun voeten aan je af, zeg je. Ik bedoel het oprecht hoor, maar wat deden ze met Jezus? En wat deed Hij terug? Bidt jij ook weleens "maak mij Uw beeld gelijk?"
Enne....moet de ander voor jou door het stof? of heb je liever dat 'ie voor God in het stof komt?
Vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren.
Hoe vergeeft God? Als wij met berouw tot Hem komen om vergeving, Hij is vergevingsgezind!
Als wij niet tot Hem komen om vergeving vergeeft Hij de zonden NIET.
Wij moeten ook bereid zijn om te vergeven.
Maar dan moet iemand het wel willen hebben, je kan iemand niet iets geven wat hij niet wil hebben.
Als iemand echt vergeving wil hebben houd dat in dat hij er ook echt spijt van heeft, dat hoort nl. bij elkaar. Het één kan er niet zonder het ander zijn.
Als iemand niet om vergeving komt, is het je plicht bereid te zijn om te vergeven als hij er wel om komt. (vergevingsgezind te zijn)
En om zo te kunnen zijn moeten er geen andere gevoelens in de weg staan, en daar moet je niet overheen walsen want die zijn levenecht en levensgroot.
Die kan je uit jezelf echt niet overwinnen dus dat dient zeker serieus genomen te worden anders kom je aan vergeven nooit toe.
Wat betreft het terugkrijgen van vertrouwen, respect, liefde enzo, dat kan best dat God dat weer terug geeft maar het kan ook dat dat niet gebeurd.
Daar staan geen absolute beloften voor in de Bijbel.
Wij mensen horen wel zo te vergeven als God vergeeft maar het is net zo als met alles, we brengen er niet al te veel van terecht.
Zoek eens op google naar Neil T. Anderson en kijk eens wat hij over vergeving schrijft. Dat was voor mij nieuw toen ik het voor het eerst las, en het heeft mijn ogen geopend. En wat zeker zo belangrijk is: de ervaring in de praktijk leert dat het zo 'werkt'.
Vergeving schenken is een wilsbelsuit, geen gevoelskwestie.
Als een slachtoffer besluit om van harte te vergeven, tegen alle (begrijpelijke!!!!! en gekwetste !!!) gevoelens in, omdat hij of zij God gehoorzaam wil zijn, dan komt zo'n slachtoffer vrij en dan zegent God dat.
Of een dader erom vraagt of niet, dat doet niets terzake, tenminste niet voor je wilsbesluit. Ik ken voorbeelden van mensen die de keuze hebben gemaakt om, dwars tegen hun gevoelens in, daders (zelfs reeds overleden daders) te vergeven, en ze kwamen VRIJ!
Vrij van haat en wrokgevoelens, en van alle klachten en pesterijen van de duivel. Volkomen wandelend in de vrijheid van Christus, wandelend in het Licht van Zijn gunstrijk Aangezicht. En ze mochten een nieuw leven beginnen.
Maar ik zal het eens nakijken.
- 1
- 2
