Meeleven met vriendin
C. M. Chr. Rots - de Weger | 1 reactie | 27-03-2010| 12:30
Vraag
Refoweb, zou iemand die ervaring heeft met het overlijden van een zeer geliefd familielid deze vraag kunnen beantwoorden? Ik (22) heb verkering met een evenoud meisje. Zij heeft al jaren iets heel ergs te verwerken, waar iemand in feite alleen over mee kan praten als hij of zij het zelf heeft meegemaakt. Haar broertje is op jonge leeftijd door een ziekte overleden en haar zusje door een ongeval. Soms kan ze er zo verdrietig om zijn, ook als we bij hun graf staan. Het lukt mij gewoon niet om er compleet voor haar te zijn. We bidden vaak samen, dan gaat het al iets beter met haar. Ik heb zelf een vorm van autisme (PDD-NOS) en ik vind het gewoon erg moeilijk om me op die momenten in haar in te leven. Zij is voor mij in alle omstandigheden compleet en door haar stabiliteit, vaardigheden en talenten leidt mijn autisme nooit tot enig probleem. Zij kan er extreem goed mee omgaan. Maar ik voel me richting haar dan hopeloos. Ik las net weer dat het in een relatie om geven en nemen draait, maar het lukt me op dat moment gewoon niet. Hoe moet ik hier mee omgaan? Ik weet het soms niet meer.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Laat haar deze ‘noodkreet’ lezen. Als ik het goed inschat, is dat al meeleven genoeg voor dit moment.
En verder: laten zien dat je er bent, ook al heb je niet direct woorden tot je beschikking is al zó belangrijk. Erken haar verdriet. Leg je arm om haar schouder als je bij het graf staat… zoiets. Als zij bij jou haar verdriet kwijt kan, mag huilen en steeds weer praten over haar broertje en/of zusje, zijn jullie beiden op de goede weg! Haar verdriet is jouw verdriet, zij het dat jíj het op een andere (jouw eigen) wijze (mee)beleeft. Dát is géven. Dat is er zijn. Dáárdoor bouw je samen aan een gelukkige relatie!
Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
