Het gewicht van een sneeuwvlok

Beste mevrouw Van Dijk. Hartelijk bedankt voor uw leerzaam antwoord op de vraag over het beoordelen op iemands uiterlijk. Ik vind het een waardevol antwoord. Ik houd er nog wel wat vragen aan over. Als ik het goed begrijp moet ik dus denken: wat kan ik voor jou betekenen? Ik ben bang dat ik dat niet kan, want ik ben zelf psychisch niet erg sterk, dus dan kan ik anderen toch niet helpen? Ik heb juist hulp van anderen nodig. Hoe moet dat dan? Heel mooi dat u ons Jezus' voorbeeld voorspiegelt. Maar hoe kan ik precies genieten van de mensen die God op mijn weg plaatst? Ik zie zoveel dingen waar ik moeite mee heb. Wat kan ik dan concreet het beste denken over die ander? Wat ziet u dan bijvoorbeeld allemaal in het hart van anderen waar u zo ongelooflijk van geniet? Hoe kan ik nu concreet leren om lief te hebben? Ik zou graag gevende liefde willen hebben voor anderen en niet voor slechts enkelen. Het zou fijn zijn als u deze vragen nog wilt beantwoorden.

Beste,

Mooi dat je de vrijheid neemt om nog wat verduidelijking te vragen ten aanzien van mijn eerdere antwoord over mensen beoordelen op hun uiterlijk. Je kunt op verschillende manieren naar je medemensen kijken. Je kunt dat doen in oordelende en veroordelende zin. Zo van: je voldoet wel of niet aan mijn criteria dus daarom kan ik wel of niet verder met je. Dat is de manier waarop je mensen langs een meetlat legt en die volgens mij bepaald niet christelijk is. Het is in elk geval niet de manier waarop Jezus mensen benaderde.

Een andere manier is, dat je naar mensen kijkt en hen vervolgens beoordeelt of je wat aan ze zult kunnen hebben. Of ze nuttig voor jezelf kunnen zijn. Dat is een behoorlijk egocentrische manier. Je beziet of je mensen zult kunnen gebruiken, of ze nuttig zijn voor je eigen doelstellingen. Je benadert hen als het ware met het uitgangspunt: ik heb je nodig. Ook deze manier leer ik niet in de Bijbel.

Toen ik in mijn vorige antwoord schreef dat je mensen tegemoet mag treden vanuit de houding: wat kan ik voor je betekenen?, bedoel ik niet dat je een soort hulpverlener voor iemand moet zijn, maar dat de grondhouding die van gevende liefde mag zijn. Dat leer ik wél van de Heere Jezus.

Ook al ben je zelf psychisch niet zo sterk, toch kun je ongelooflijk veel voor anderen betekenen, door een opgewekt woord, een bemoedigende zin, een hartelijk kaartje, een gebed, enzovoort. Als je met gevende liefde in het leven staat kun je ook ontspannen zijn en proberen de mooie dingen te ontdekken die God in andere mensen gelegd heeft. Natuurlijk zijn wij als mensen misvormd door zonde, maar dat is niet het laatste woord. Mensen zijn ook geschapen naar het beeld van God en ik mag proberen dat achtergebleven beeld van Hem te zoeken in anderen.

Je vraagt waarvan ik geniet in mensen. Tja, dat is zo breed. Maar laat ik eens wat opnoemen. Zojuist kwam een collega even binnen om zorgen te delen over een student. Verbondenheid ervaar ik dan. Terwijl ik dit tik zit een student prachtig piano te spelen. Ik kan ervan genieten als iemand al neuriënd langs komt met een geestelijk lied op het hart en de tong. Ik geniet van oorspronkelijkheid in mensen, van gave karaktertrekken, van ontvankelijkheid voor het Woord van God, van een groep studenten die geestelijke liederen zingt, van humor en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dadelijk ga ik een college geven over het mens-zijn van Jezus en wat wij daar van kunnen leren. Dan geniet ik van een groep cursisten die graag daarover willen leren en die ernaar verlangen om meer van de Heere Jezus in hun leven te ontvangen en door te geven. Naast alle gebrokenheid is het leven ook zó mooi!

De kunst is de zegeningen in je eigen leven te zien en te tellen (daar word je een dankbaar mens van!), maar ook die in het leven van anderen (daar word je een rijk mens van).

Laat ik dit alles illustreren met het volgende verhaal. “Zeg, hoeveel weegt een sneeuwvlok?” vroeg een mees aan een wilde duif. “Minder dan niks”, gaf die ten antwoord. “Dan moet ik je een merkwaardig verhaal vertellen”, zei de mees. “Ik zat op de tak van een den, dicht bij de stam, toen het begon te sneeuwen. Niet hevig, met stormgeweld, nee, als in een droom, zonder geluid of gewicht. Daar ik niets beters te doen had, begon ik de sneeuwvlokken te tellen die op de twijgen en naalden van mijn tak vielen en daaraan bleven hangen. Op de kop af drie miljoen zevenhonderd eenenveertigduizend negenhonderd éénenvijftig waren het er. Toen de drie miljoen zevenhonderd eenenveertig duizend negenhonderd twééënvijftigste vlok omlaag kwam –minder dan niks, zoals je zegt– brak de tak af.” Daarop vloog de mees weg. De duif, sedert de dagen van Noach gespecialiseerd in dit soort vragen, zei na enig nadenken bij zichzelf: “Misschien ontbreekt er nog maar één stem van één enkele mens om de vrede in de wereld te verwerkelijken.”

Prachtig hè? Zoals elke sneeuwvlok, doet elk mens ertoe. Ook al kan een mens wat minderwaardig over zichzelf denken (en sommigen hebben daar ook wel eens last van), het doet geen enkel recht aan Gods werkelijkheid. Zo denkt Hij niet over Zijn schepselen. Daarnaast hebben mensen (en kinderen van God zeker!) elkaar nodig. Niet alleen om samen met alle heiligen te vatten hoe groot de breedte en de lengte en de diepte van de liefde van Christus is, maar ook om samen verschil uit te maken in de wereld om ons heen. Elk kind van God heeft de roeping om licht en zout te zijn op de plaatsen waar God hem of haar stelt. Ik hoop dat jij niets liever wilt!  Eén stem van één enkel mens kan alle verschil uitmaken! Alle geroepenen samen nog meer!     
 
Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

208 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven