Nare dingen in gezin

Al een tijdje loop ik met een grote vraag. Is God eigenlijk wel liefde? Je leest het wel in de Bijbel, maar het is zo moeilijk te geloven. In ons gezin gebeuren zoveel nare dingen en ik kan dan niet meer zeggen dat God liefde is. Ik heb een verstandelijk gehandicapte broer en die is jarenlang seksueel misbruikt door een man uit onze gemeente. We weten dit nu ongeveer twee jaar, maar er is nog steeds geen verbetering terwijl er zoveel voor hem gebeden wordt. Hij heeft vaak zelfmoordneigingen. Als ik dat dan zie, dan kan ik niet meer geloven dat God liefde is. Waarom staat hij dit allemaal toe?

Als ik zie hoe bijvoorbeeld mijn vader steeds maar blijft bidden en steeds maar op God blijft vertrouwen en er gebeurt maar niets, dan kan ik niet meer bidden. Is God pas tevreden als ons hele gezin kapot is?

En dan nog een vraag. Als mijn broer nu echt zelfmoord pleegt. Kan God hem dan vergeven? Je kunt dan niet meer om vergeving vragen.

Iemand stelt de volgende vraag: “Al een tijdje loop ik met een grote vraag. Is God eigenlijk wel liefde?” Een vraag die duizenden en miljoenen voor hem/haar hebben gesteld en nog stellen. Hoe komt het dat mensen deze vraag stellen? Het kan zijn uit nieuwsgierigheid. Men heeft gehoord of gelezen van allerlei leed; men heeft gehoord of gelezen dat God almachtig is. En dus komt de vraag op: kan een almachtige God wel liefdevol zijn, wanneer zoveel leed gebeurt? Het kan ook zijn dat mensen onbegrijpelijk veel en schrijnend leed zelf meemaken. Als je dan bent opgevoed met de boodschap van de Bijbel dat God liefde is, vraag je je af: hoe kan het dan dat ik dit vreselijke moet meemaken?

Eerst over dat leed en Gods liefde. Het probleem is dat wij God willen begrijpen. En dat lukt niet. Ons begrip is te beperkt. Nu kunnen we met dit gegeven twee kanten op: óf we buigen ootmoedig ons hoofd en blijven vasthouden aan de waarheid dat God liefde is, al begrijpen we er niets, NIETS van; óf we volgen ons verstand en betwijfelen het dat God liefde is en na korte tijd ontkennen we het zelfs. Door genade leer je het eerste, namelijk zonder te begrijpen tóch aanvaarden: God is liefde.

Maar ik kan heel goed begrijpen dat je de neiging hebt om het tweede te doen: betwijfelen of God wel liefde is en zelfs ontkennen dat Hij liefde is. Zeker als je van tamelijk nabij dit in-trieste meemaakt, zoals de vraagsteller schrijft. Moderne theologen proberen op een andere manier uit het probleem te komen. Ze houden vast dat God liefde is, maar ze betwijfelen of God wel zo machtig is om al dat leed en al die rampen en al die vreselijke misdaden te voorkomen. Zou God wel almachtig zijn? Is God niet een machteloze Toeschouwer, Die best wel graag dat leed wilde voorkomen en best wel graag de dingen anders ziet worden, maar er Zelf ook niets aan doen kan?

De predikanten van de Reformatie (en mannen als Augustinus) hebben de oplossing van dit grote probleem op een andere manier gevonden. Zij hebben oog gekregen voor de zonde, die ónze schuld is; voor Gods wijsheid, die al ons verstand te boven gaat; en voor Gods vrijmacht of soevereiniteit, wat betekent dat God mag doen wat Hij wil.

Nu ligt ons vooral dat laatste helemaal niet zo. Wij vinden eigenlijk dat het heelal maar één middelpunt zou moeten hebben en dat ben IK. We zouden maar wat graag willen dat God met ons zou overleggen, wat Hij wel of niet in ons leven laat gebeuren. Ja, dat Hij eerst onze goedkeuring over Zijn plannen zou vragen ... Zo vrijmachtig vinden wij onszelf; zo soeverein achten wij onszelf. Wij willen beslissen wat wel en niet moet gebeuren; en God moet goed naar ons luisteren om ons te helpen. Ben ik te scherp?

Niettemin erken ik ten volle dat de persoonlijke ervaring van al het leed, bijzonder smartelijk en onbegrijpelijk kan zijn. Juist vorige week heb ik daarover een stukje geschreven in “Om Sions wil”, naar aanleiding van precies dezelfde vraag, maar van een andere persoon in een andere omstandigheid. Ik zal een gedeelte daaruit overnemen:"... Let op: God wil alleen het goede! Of wij Gods doen ook zien als goed, is een ander ding. Maar we zijn er onwrikbaar zeker van dat (hoe onbegrijpelijk een gebeurtenis vol leed ook moge zijn) het wijs, goed en rechtvaardig is, wat God doet. Wat zegt de Bijbel nu over de verhouding van God tot allerlei leed en ramp? Dat het niet buiten Hem omgaat. Een voorbeeld is Job. God geeft aan satan toestemming om Job te kwellen. En de gelóvige Job, ongeschokt in zijn overtuiging dat God alles bestuurt én dat God alles goed doet, belijdt aan de avond van de zwartste dag in zijn leven: "De HEERE heeft gegeven, en de HEERE heeft genomen; de Naam des HEEREN zij geloofd!" Begrijpt Job de verhouding tussen God en zijn leed? Nee, maar het geloof hoeft niet alles te begrijpen! Het geloof aanvaardt. Wat aanvaardt het geloof? Dat God goed is, dat Hij machtig is, dat Hij wijs is. God heeft een goede bedoeling met het leed dat Hij over Job laat komen. Job kent Gods bedoeling niet. Het is een donkere en lange weg, voordat hij het leert. Misschien begrijpt hij het aan het einde van de weg nog niet goed. Het ongeloof heeft vast nog wel tegenwerpingen. Niettemin, als Job zijn duizend en één vragen stelt en er niet één antwoord op krijgt, maar oog in oog wordt gebracht met Gods grootheid en majesteit ..., is het antwoord dat Job, de lijdende, zwaar beproefde en niets begrijpende Job, geeft: “Zie, ik ben te gering; wat zou ik U antwoorden? Ik leg mijn hand op mijn mond. Eenmaal heb ik gesproken, maar ik zal niet antwoorden; of tweemaal, maar ik zal niet voortvaren.”

En tenslotte lezen we: “Toen antwoordde Job de HEERE en zei: Ik weet dat Gij alles vermoogt en dat geen van Uw gedachten kan afgesneden worden. Wie is hij, zegt Gij, die de raad verbergt zonder wetenschap? Zo heb ik dan verhaald, wat ik niet verstond; dingen die voor mij te wonderbaar waren, die ik niet wist. Met het gehoor van mijn oor heb ik U gehoord; maar nu ziet mijn oog U. Daarom verfoei ik mij en ik heb berouw in stof en as.” Brenge God ons allen op die plaats! Dan buigen we. Dan aanbidden we. Dan hebben we vrede met God en dus ook vrede met ons lot. Zo zover het artikel in “Om Sions Wil”.

Verder betreffende zelfmoord. Het leven is van God en wij hebben geen recht het te nemen. Moord en doodslag zijn en blijven zondig. Zelfmoord ook. Betekent dit nu dat iemand die bekeerd is dus geen zelfmoord zal plegen; en dat iemand die zelfmoord pleegt dus geen kind van God kan zijn geweest?

In een catechismusverklaring van mr. Justus Vermeer las ik bij de uitleg van het zesde gebod, hierover onder andere het volgende: “Het zou kunnen zijn dat iemand de Heere teder heeft gevreesd, maar dat hij door de onnaspeurlijk wijze wegen Gods in zulke verschrikkelijke aanvechtingen van satan valt en zo tot deze afschuwelijke daad komt, nadat hij de Heere menigmaal uit een gevoel van eigen machteloosheid en van satans macht, heeft gebeden. Zo iemand zou in Gods ogen genade kunnen vinden door te schuilen in Jezus Christus, Die dood is geweest en weder levend is geworden; en dus waarachtig berouw kunnen hebben eer zijn ziel het lichaam verlaat. Afgezien nog daarvan dat een christen menigmaal vergeving zoekt voor een zonde, waarin hij mogelijk zou kunnen vallen; en hij deze vergeving ook verkrijgt.” Wat is het allemaal TRIEST. Hier past uiteindelijk een zwijgen en smeken: 'O God, ontferm U toch!

Ds. W. Pieters

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. Pieters

• Geboortedatum:
  27-06-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Elspeet
• Status:
  Actief

259 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven