Aan Petra van Bodegraven. Ik woon op mijzelf en merk dat als er iemand komt ik s...

Aan Petra van Bodegraven. Ik woon op mijzelf en merk dat als er iemand komt ik spanning voel. Volgens mij ben ik dan heel bang of de ander het wel gezellig met en bij mij vindt. Ik denk dat ik erg bang ben voor afwijzing. Ik merk zodra er iemand komt, die spanning. Ook als ik bij een ander wegga voel ik dit gevoel opkomen. Volgens mij is dat diezelfde angst: vond die ander het wel gezellig. Als ik zelf naar iemand toe ga heb ik die spanning minder. Ik merk ook dat ik het in één-op-één-contact meer voel dan in een groep. Bijvoorbeeld: ik ging met een groepsreis mee en in een groepje van bijvoorbeeld vier vond ik het gezellig maar wanneer ik met een persoon nog wat ging doen merkte ik die enorme spanning opkomen. Ik voel me dan ook heel verantwoordelijk om het gezellig voor die ander te maken, denk ik. Tegelijk ben ik ook heel bang dat ik dat niet kan. Bijvoorbeeld als ik down ben dan voel ik angst dat die ander dat merkt. Of dan denk ik dat ik niet gezellig kan zijn, die ander het niet gezellig bij me vindt, en ik die ander niets te bieden heb. Maar hoe kan ik hierin nu echt concreet verder komen? Ik voel me gekweld door die nare gevoelens over mijzelf. Ik voel dit ook naar mijn vriend. Als hij het weekend bij mij komt dan vind ik dit veel minder fijn dan als ik naar hem ga. Ik merk als ik me down en moe voel, dat ik bang ben dat ik niets te bieden heb en angst heb dat hij dit merkt. Ik voel me ook erg verantwoordelijk voor de sfeer en denk ten diepste dat hij het met een andere vrouw vast veel gezelliger en onspannender zal kunnen hebben dan met mij. Volgens mij komen deze gedachten voort uit een minderwaardigheidsgevoel en angst voor afwijzing. Maar hoe kan ik dit nu kwijtraken en ook geloven dat het met mij en bij mij erg gezellig is en leuk en waardevol en dat iemand graag bij mij wil zijn? Ik denk ook altijd dat ik dit niet waard ben omdat ik dit echt niet heb en kan bieden. Dit is zón rot gevoel. Ik voel me ook heel verantwoordelijk om elk weekend weer wat leuks te bedenken om te doen, maar ik vind dat mijn vriend hier ook taak heeft liggen. Hij komt nooit spontaan met een idee of een leuk voorstel. En dan heb ik steeds het gevoel: wat moeten we dit weekend nu weer gaan doen?

Beste vragenstelster,
 
Allereerst wil ik je bedanken voor je vertrouwen. Het is niet makkelijk om kwetsbaar te zijn. Je vraagt je af hoe je, heel concreet, verder kan komen zodat je minder tobt over alles. Dat kan ik me voorstellen want toen ik je email las vroeg ik me af of je wel kunt genieten van afspraken en contacten? Ik hoop van wel! Jouw verhaal zullen velen herkennen. Het is voor veel jonge mensen heel belangrijk wat anderen van je vinden. Het hoort ook bij de ontwikkeling van kind naar volwassene. Nu weet ik jouw leeftijd niet, maar uit je vraag blijkt wel hoe belangrijk het voor je is hoe anderen over je denken en hoe je overkomt.
 
Een vraag die bij me opkomt is hoe je zo onzeker bent geworden? Heeft het te maken met moeilijke dingen die je meegemaakt hebt? Ben je gekwetst door mensen waardoor je het vertrouwen kwijt bent? Heb je wellicht onvoldoende bevestiging gehad waardoor je onzekerheidsgevoelens bent gaan ontwikkelen? Wat is de oorzaak van je verantwoordelijkheidsgevoelens? Heb je veel zorg moeten geven waardoor je verantwoordelijkheidsgevoelens bent gaan verwarren met verantwoordelijk zijn? Het is wel van belang om dit goed te onderzoeken bij jezelf want wanneer jouw onzekerheid een diepere oorzaak kent is het misschien wel nodig dat je hulpverlening aangaat om je doel te kunnen bereiken!

Wat je beschrijft in je verhaal is dat je gekweld wordt door nare gevoelens over jezelf. Het stapelt zich op doordat je het in eigen ogen nooit goed lijkt te doen terwijl je zo je best doet! Dat is verdrietig. Je denkt allerlei (onbewuste) gedachten over hoe anderen jou zullen vinden en je veroordeelt jezelf bij voorbaat. Je lijkt zo bang te zijn dat anderen je afwijzen dat jij jezelf al afwijst voor dat iemand anders dat daadwerkelijk doet! Het lijkt een hardnekkig patroon te zijn want in je hele verhaal proef ik al je strijd om te veranderen hierin. Je zou gewoon willen genieten en dat is ook een goed verlangen! Maar hoe kun je hier nu mee omgaan?

In eerste instantie wil ik je toch aanraden om hulp te zoeken, juist omdat je al zolang zelf probeert om te veranderen. Dat wijst erop dat het om een hardnekkig patroon gaat met misschien een diepere oorzaak. Je kunt bij je huisarts informeren maar ook zelf op de website zoeken (bijvoorbeeld http://www.ikzoekchristelijkehulp.nl/) naar een goede hulpverlener die bij je past. Ik ben een beetje bang dat wanneer je met allerlei oplossingen probeert om het te redden, jouw onzekerheid en afhankelijkheid een onderliggend probleem blijft wat je in het leven zal blijven beïnvloeden.

Wel kun je proberen om jezelf met "helpende gedachten" te corrigeren. Wanneer je merkt dat je spanning opbouwt kun je zelf proberen om in gedachten, of door het op te schrijven, daar een andere gedachte tegenover te zetten. Bijvoorbeeld: "mijn vriend vind het vast wel fijn bij mij want hij wil graag bij me zijn" in plaats van "ik ben vast niet gezellig genoeg". Ook kun je jezelf leren om het aan de ander te vragen. Aan je vriend zou je kunnen vragen of hij er wel behoefte aan heeft om leuke dingen te doen. Misschien wil hij wel gewoon graag rustig bij je zijn en is dat voor hem genoeg. Jullie kunnen samen bespreken wat je verwachtingen zijn van een weekend samen en op zoek gaan naar een manier waarop jullie je beide prettig voelen.

Jouw verantwoordelijkheidsgevoel zorgt ervoor dat je in de loop van de tijd bent gaan denken dat je verantwoordelijk bent! Dat is natuurlijk niet zo. Je beschrijft dit zelf ook in je laatste stukje; je vriend is inderdaad net zo verantwoordelijk voor jullie contact als jij. Voor jou de uitdaging om aan te geven wat je zou willen. Hij kan het niet ruiken! Ook als je samen met iemand anders bent kun je jezelf aanleren om te vragen wat de ander wil en aangeven wat jij zou willen. Daardoor wordt je betrouwbaar voor jezelf en de ander! Ik wens je toe dat je leert te genieten en dat je leert vertrouwen op jezelf en de ander. Sterkte in alles!
 
Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven