Vraag
Ik weet niet meer hoe ik verder moet. Het word me te veel. Ik wantrouw mensen. Voor mijn omgeving lijkt alles goed met me. Ik werd echter misbruikt en verkracht door mijn stiefopa. Hij ging zo intens diep en vernederend ver. Ik krijg zo'n diepe angst als ik hem zie. Hij confronteert me nog steeds met het gebeurde, door de dreigende blik in zijn ogen. Het is immers 'ons geheimpje'. Ik kreeg een jaar na het misbruik een eetstoornis door mijn schuldgevoel. Nu heb ik die eetstoornis nog steeds. Ik had en heb een grote afkeer van lichamelijk contact en van mannen. Thuis is er veel spanning en klopt ook niet alles. Ik krijg herbelevingen van het gebeurde en de herinneringen zijn zo diep en intens. Wat moet ik doen?!
Antwoord
Je moet hulp zoeken bij anderen. Heb je dat al gedaan? Je leeft nog in angst voor je stiefopa. Dat moet weg. Omdat ik je situatie niet ken, kan ik je weinig concretere adviezen geven. Maar een feit is dat jij zover moet komen dat deze ervaring verleden wordt en dat je weet wat je moet doen wanneer iemand nog ooit zo iets bij je probeert te doen. En dat je een manier vindt om met deze opa, die zich schandelijk heeft misdragen, om moet gaan.
Dat zijn geen dingen die je alleen hoeft te doen. Daar kunnen anderen je bij helpen. Door naar je te luisteren en met je mee te denken. Als je vertrouwde personen in je eigen omgeving hebt, dan raad ik je aan om iemand te kiezen om in vertrouwen te nemen. Daarnaast vind ik dat in principe de huisarts de aangewezen persoon is om hulp aan te vragen in jouw geval. Ook zijn er op school vertrouwenspersonen, voor wie het de taak is om leerlingen te helpen met persoonlijke problemen. En dan merken jullie wel of je hier genoeg aan hebt, of dat je gespecialiseerdere hulp nodig hebt. En dit hoe eerder hoe beter!
Ik hoop dat je, door dit geheim te verbreken, weer moed krijgt om vertrouwelijk te zijn met anderen, meer van anderen te verdragen en je gevoel voor je eigen lichaam weer terug krijgt. Dat ook de herinneringen hanteerbaar worden. Je kunt hier absoluut verder mee komen. Maar je hebt er anderen bij nodig. Goed dat je hier je vraag gesteld hebt. Ik hoop dat ik je heb gestimuleerd om jezelf van dit geheim te ontdoen.
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
17 reacties
Hanna
20-02-2010
/ 17:24
Een waardevol antwoord!
Dapper dat je je vraag gesteld hebt hier!
ga er aub echt mee naar iemand toe, want dit red je niet alleen!
Heel veel sterkte, ik hoop dat je het eenmaal een plekje zal kunnen geven,
en dat je leven weer waarde zal krijgen!
Ik weet dat woorden je niet kunnen helpen, maar onhou dat er Eén is,
die je altijd wilt horen en bij je wil zijn.
Gods onmisbare hulp toegewenst!!!
Ik zal voor je bidden!
Psalm 42 vers 5 berijmd:
Maar de Heer ZAL uitkomst geven!
Dapper dat je je vraag gesteld hebt hier!
ga er aub echt mee naar iemand toe, want dit red je niet alleen!
Heel veel sterkte, ik hoop dat je het eenmaal een plekje zal kunnen geven,
en dat je leven weer waarde zal krijgen!
Ik weet dat woorden je niet kunnen helpen, maar onhou dat er Eén is,
die je altijd wilt horen en bij je wil zijn.
Gods onmisbare hulp toegewenst!!!
Ik zal voor je bidden!
Psalm 42 vers 5 berijmd:
Maar de Heer ZAL uitkomst geven!
Nen
21-02-2010
/ 21:21
Lieve meid,
wat ontzettend naar en gemeen wat er met je gebeurd is!
Laat je leven er niet door kapot maken, je bent ZOVEEL meer waard dan de vogels en daar zorgt God ook voor.
Ik wens je echt heel veel sterkte om hieruit omhoog te komen, het is mogelijk bij God die jou zo waardevol vindt en je wil helen en helpen!
wat ontzettend naar en gemeen wat er met je gebeurd is!
Laat je leven er niet door kapot maken, je bent ZOVEEL meer waard dan de vogels en daar zorgt God ook voor.
Ik wens je echt heel veel sterkte om hieruit omhoog te komen, het is mogelijk bij God die jou zo waardevol vindt en je wil helen en helpen!
mickeyrabbit
22-02-2010
/ 09:27
Lieve meid,
Wat is het moeilijk... dat alles wat je hebt meegemaakt, maar ook nog steeds meemaakt. Het verleden doet pijn, maar het heden (die eetstoornis) maakt je ook kapot en ongelukkig. En het stomme ervan: met die eetstoornis verneder en verlaag je jezelf nog meer, terwijl JIJ dat niet verdiend hebt.. Maar ik begrijp je wel hoor.. ik heb zelf ook een eetstoornis gehad en kamp er nog steeds mee. En dat had ook te maken met gebeurtenissen in mijn verleden, waardoor ik enorm negatief zelfbeeld en walging over mezelf ontwikkelde. Ik vind het nog steeds moeilijk mezelf als uniek, goed en waardevol te zien. Dat God het van mij verlangt en er lust in heeft als ik goed en met liefde voor mezelf zorg en naar mezelf kijk. Ondanks het verleden!
Wat ik je mee wil geven: zoek hulp, volg een goede therapie (bij voorkeur christelijk. Mijn ervaring met reguliere hulp is dat het wel goed is qua therapie, maar dan je er niets kunt met de plaats die het geloof in je leven heeft, terwijl dat ook zeker van belang is).
Het zal niet makkelijk zijn, want ook die eetstoornis zal aan je trekken, maar het is het wel waard. Door zo'n therapie leer je het verleden te verwerken, te plaatsen en ondanks dat te léven! Ook leer je weer van jezelf te houden, jezelf als uniek schepsel van God te zien en goed voor jezelf te zorgen. Omdat je vind dat je dat waard bent. Nu walg je nog van jezelf, van al het lichamelijke en van uiterlijke schoonheid/je lichaam, maar het kan ook anders, echt!
En geloof in Hem.. zelfs in alle nood, wil en zal Hij volkomen uitkomst geven!
Gods zegen en sterkte voor de toekomst!
Wat is het moeilijk... dat alles wat je hebt meegemaakt, maar ook nog steeds meemaakt. Het verleden doet pijn, maar het heden (die eetstoornis) maakt je ook kapot en ongelukkig. En het stomme ervan: met die eetstoornis verneder en verlaag je jezelf nog meer, terwijl JIJ dat niet verdiend hebt.. Maar ik begrijp je wel hoor.. ik heb zelf ook een eetstoornis gehad en kamp er nog steeds mee. En dat had ook te maken met gebeurtenissen in mijn verleden, waardoor ik enorm negatief zelfbeeld en walging over mezelf ontwikkelde. Ik vind het nog steeds moeilijk mezelf als uniek, goed en waardevol te zien. Dat God het van mij verlangt en er lust in heeft als ik goed en met liefde voor mezelf zorg en naar mezelf kijk. Ondanks het verleden!
Wat ik je mee wil geven: zoek hulp, volg een goede therapie (bij voorkeur christelijk. Mijn ervaring met reguliere hulp is dat het wel goed is qua therapie, maar dan je er niets kunt met de plaats die het geloof in je leven heeft, terwijl dat ook zeker van belang is).
Het zal niet makkelijk zijn, want ook die eetstoornis zal aan je trekken, maar het is het wel waard. Door zo'n therapie leer je het verleden te verwerken, te plaatsen en ondanks dat te léven! Ook leer je weer van jezelf te houden, jezelf als uniek schepsel van God te zien en goed voor jezelf te zorgen. Omdat je vind dat je dat waard bent. Nu walg je nog van jezelf, van al het lichamelijke en van uiterlijke schoonheid/je lichaam, maar het kan ook anders, echt!
En geloof in Hem.. zelfs in alle nood, wil en zal Hij volkomen uitkomst geven!
Gods zegen en sterkte voor de toekomst!
An
22-02-2010
/ 11:05
Lieve mensen,
Ik ben het die deze vraag gesteld heb. Het was een hele opgave, maar wel een overwinning. Bedankt voor jullie lieve, lieve reacties. Dat jullie me nog een lieve meid willen noemen na alles wat er gebeurd is.
Waarom heb ik het niet tegengehouden? Ik voel me echt vies, vernederd en heb een groot schaamtegevoel en schuldgevoel. Ik vind het moeilijk open tegen mensen te zijn. Het is een stuk van m'n leven wat ik probeer weg te stoppen.
Zodra ik er iets over hoor of een woord hoor wat ermee te maken heeft sla ik dicht. Ik heb het diep weggestopt om nooit meer aan die confronterende momenten hoeven te denken. Dit kan niet.. Soms droom ik zo ontzettend heftig dat ik echt een tijd van slag ben.
Sommige dingen kunnen er zo sterk aan herinneren.
Ik MOET regelmatig nog mee logeren bij hun. Dat is echt erg en ik sta dan ook vreselijk veel angsten uit. In de omgeving waar alles gebeurd is en waar ik zoveel herinneringen heb.
Ik kan en wil het eigenlijk zelf dragen, ook al weet ik dat ik het niet vol hou.
Maar de volgende dingen houden me tegen het te vertellen:
- Ik ben niet de ideale dochter van m'n vader. Dan wil ik ook niet komen met mijn verhaal.
- De dader is geliefd in de familie. Ze zullen met niet geloven, dat weet ik.
Snappen jullie mijn probleem..?
Ik ben het die deze vraag gesteld heb. Het was een hele opgave, maar wel een overwinning. Bedankt voor jullie lieve, lieve reacties. Dat jullie me nog een lieve meid willen noemen na alles wat er gebeurd is.
Waarom heb ik het niet tegengehouden? Ik voel me echt vies, vernederd en heb een groot schaamtegevoel en schuldgevoel. Ik vind het moeilijk open tegen mensen te zijn. Het is een stuk van m'n leven wat ik probeer weg te stoppen.
Zodra ik er iets over hoor of een woord hoor wat ermee te maken heeft sla ik dicht. Ik heb het diep weggestopt om nooit meer aan die confronterende momenten hoeven te denken. Dit kan niet.. Soms droom ik zo ontzettend heftig dat ik echt een tijd van slag ben.
Sommige dingen kunnen er zo sterk aan herinneren.
Ik MOET regelmatig nog mee logeren bij hun. Dat is echt erg en ik sta dan ook vreselijk veel angsten uit. In de omgeving waar alles gebeurd is en waar ik zoveel herinneringen heb.
Ik kan en wil het eigenlijk zelf dragen, ook al weet ik dat ik het niet vol hou.
Maar de volgende dingen houden me tegen het te vertellen:
- Ik ben niet de ideale dochter van m'n vader. Dan wil ik ook niet komen met mijn verhaal.
- De dader is geliefd in de familie. Ze zullen met niet geloven, dat weet ik.
Snappen jullie mijn probleem..?
joelie
22-02-2010
/ 12:27
Lieve An,
Heel veel sterkte met alles! Bedenk goed dat de dader fout zit en niet jij! Kom voor jezelf op (waar je al mee begonnen bent door deze vraag te stellen).
Laat het er niet bij zitten, maar ga vooral door met hulp zoeken.
Ga hem nu niet in bescherming nemen, omdat hij zo gewaardeerd wordt door de familie. Of omdat je bang bent dat je ze je niet serieus nemen.
Kom voor jezelf op!
Gods zegen!
Heel veel sterkte met alles! Bedenk goed dat de dader fout zit en niet jij! Kom voor jezelf op (waar je al mee begonnen bent door deze vraag te stellen).
Laat het er niet bij zitten, maar ga vooral door met hulp zoeken.
Ga hem nu niet in bescherming nemen, omdat hij zo gewaardeerd wordt door de familie. Of omdat je bang bent dat je ze je niet serieus nemen.
Kom voor jezelf op!
Gods zegen!
filia
22-02-2010
/ 12:45
Lieve An,
Goed (!!) dat je deze vraag gesteld hebt. Het is een dappere eerste stap. Het probleem is te groot en te zwaar om zomaar te vergeten...
Ik raad je aan om inderdaad hulp te zoeken, zoals Els de Bruin in het antwoord zegt. Allereerst om eens te praten over die dingen die al zolang verzwegen zijn, en daarna ook voor je eetstoornis.. Vertrouwenspersonen/huisartsen/hulpverleners hebben zwijgplicht, dus je kunt alsnog zelf bepalen wat je wanneer aan wie gaat vertellen. (en altijd stoppen, maar dan heb je het in elk geval geprobeerd ;-))
Wat ik je verder graag mee wil geven, is dit: Je stiefopa was fout, jij niet!!! Waarom je het niet hebt tegengehouden? Omdat je zo'n klein meisje was, omdat je stiefopa een volwassen man was, waarin je vertrouwen had, omdat hij je bedreigde, omdat je niet in kon schatten wat goed/fout was, omdat het je overviel... Een kind is NOOIT, maar dan ook echt NOOIT schuldig aan misbruik!
Ik snap dat het heel moeilijk wordt om dit open te breken. Je wilt wel, maar je bent bang voor alle gevolgen die het met zich mee gaat brengen. Ik kan maar één ding zeggen: kies voor jezelf! Je hebt nu lang genoeg voor de belangen van anderen gekozen, en dat maakt je alleen maar ongelukkiger...
Ik hoop en bid dat God je de kracht geeft om het juiste te doen! Als Hij je de weg wijst, kan het soms gaan door duistere dalen, maar zal Hij niet van je zijde wijken!! (Psalm 23)
Sterkte!
Goed (!!) dat je deze vraag gesteld hebt. Het is een dappere eerste stap. Het probleem is te groot en te zwaar om zomaar te vergeten...
Ik raad je aan om inderdaad hulp te zoeken, zoals Els de Bruin in het antwoord zegt. Allereerst om eens te praten over die dingen die al zolang verzwegen zijn, en daarna ook voor je eetstoornis.. Vertrouwenspersonen/huisartsen/hulpverleners hebben zwijgplicht, dus je kunt alsnog zelf bepalen wat je wanneer aan wie gaat vertellen. (en altijd stoppen, maar dan heb je het in elk geval geprobeerd ;-))
Wat ik je verder graag mee wil geven, is dit: Je stiefopa was fout, jij niet!!! Waarom je het niet hebt tegengehouden? Omdat je zo'n klein meisje was, omdat je stiefopa een volwassen man was, waarin je vertrouwen had, omdat hij je bedreigde, omdat je niet in kon schatten wat goed/fout was, omdat het je overviel... Een kind is NOOIT, maar dan ook echt NOOIT schuldig aan misbruik!
Ik snap dat het heel moeilijk wordt om dit open te breken. Je wilt wel, maar je bent bang voor alle gevolgen die het met zich mee gaat brengen. Ik kan maar één ding zeggen: kies voor jezelf! Je hebt nu lang genoeg voor de belangen van anderen gekozen, en dat maakt je alleen maar ongelukkiger...
Ik hoop en bid dat God je de kracht geeft om het juiste te doen! Als Hij je de weg wijst, kan het soms gaan door duistere dalen, maar zal Hij niet van je zijde wijken!! (Psalm 23)
Sterkte!
muurbloempje
22-02-2010
/ 13:58
Lieve An,
Wat dapper dat je deze vraag hier hebt durven stellen! Net als de beantwoorder van je vraag zou ik je adviseren het tegen iemand te vertellen. Als je het niet aandurft in je omgeving, zoek dan bijv. de vetrouwenspersoon op school op. Zij zullen je probleem serieus nemen en hebben beroepsgeheim.
Het is logisch dat je angsten naar boven komen, zeker als je ook nog eens bij die opa op bezoek moet, of gaat logeren. Voel je alsjeblieft niet schuldig. Hij is fout, jij was en bent nog een kind!
Het is moeilijk om alles te moeten vertellen, je wonden komen dan weer open. Maar een andere keus is er niet, je kunt dit niet alleen blijven dragen. Daarom wens ik je heel veel sterkte toe en Gods nabijheid! 'Mijn hulp is van de Heere, Die de hemel en aarde (dus ook jou) gemaakt heeft' (Ps. 121)
Wat dapper dat je deze vraag hier hebt durven stellen! Net als de beantwoorder van je vraag zou ik je adviseren het tegen iemand te vertellen. Als je het niet aandurft in je omgeving, zoek dan bijv. de vetrouwenspersoon op school op. Zij zullen je probleem serieus nemen en hebben beroepsgeheim.
Het is logisch dat je angsten naar boven komen, zeker als je ook nog eens bij die opa op bezoek moet, of gaat logeren. Voel je alsjeblieft niet schuldig. Hij is fout, jij was en bent nog een kind!
Het is moeilijk om alles te moeten vertellen, je wonden komen dan weer open. Maar een andere keus is er niet, je kunt dit niet alleen blijven dragen. Daarom wens ik je heel veel sterkte toe en Gods nabijheid! 'Mijn hulp is van de Heere, Die de hemel en aarde (dus ook jou) gemaakt heeft' (Ps. 121)
Race406
22-02-2010
/ 14:56
Lieve An,
Dat mensen je na alles wat er gebeurd is nog een lieve meid durven noemen vraag je? Daarmee leg je de schuld bij jezelf, EN DAT MAG JE NOOIT DOEN!
Je stief-opa had met zijn vieze vingers van jou af moeten blijven. En dat hij dat niet heeft gedaan is meer dan vreselijk!
Hij is erg geliefd in je familie zeg je. Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt om dan jouw verhaal te vertellen. Maar het is wel noodzaak dat hij gestraft wordt voor wat hij gedaan heeft!
Weet je: Als niemand naar je wil luisteren: God luistert wel! Hij wil je verhaal graag aanhoren, en je als het ware op schoot nemen en je troosten en geborgenheid geven! Hij wil en zal er voor je zijn! Je mag alles wat je bezighoudt, en wat je bang maakt, bij Hem neerleggen! Je mag alles aan Hem vertellen. En ik verzeker je: Dat kan enorm opluchten!
Ik bid je toe dat God Zelf Zijn armen om je heen slaat en je laat zien dat je WEL waardevol bent, en dat je WEL de moeite waard bent! Hij heeft je Zelf gewild en geschapen!
Mailen om een luisterend oor/lezend oog te hebben? Voel je niet verplicht, maar mocht je er ooit behoefte aan hebben: het mag altijd! hp1976@live.nl
Dat mensen je na alles wat er gebeurd is nog een lieve meid durven noemen vraag je? Daarmee leg je de schuld bij jezelf, EN DAT MAG JE NOOIT DOEN!
Je stief-opa had met zijn vieze vingers van jou af moeten blijven. En dat hij dat niet heeft gedaan is meer dan vreselijk!
Hij is erg geliefd in je familie zeg je. Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt om dan jouw verhaal te vertellen. Maar het is wel noodzaak dat hij gestraft wordt voor wat hij gedaan heeft!
Weet je: Als niemand naar je wil luisteren: God luistert wel! Hij wil je verhaal graag aanhoren, en je als het ware op schoot nemen en je troosten en geborgenheid geven! Hij wil en zal er voor je zijn! Je mag alles wat je bezighoudt, en wat je bang maakt, bij Hem neerleggen! Je mag alles aan Hem vertellen. En ik verzeker je: Dat kan enorm opluchten!
Ik bid je toe dat God Zelf Zijn armen om je heen slaat en je laat zien dat je WEL waardevol bent, en dat je WEL de moeite waard bent! Hij heeft je Zelf gewild en geschapen!
Mailen om een luisterend oor/lezend oog te hebben? Voel je niet verplicht, maar mocht je er ooit behoefte aan hebben: het mag altijd! hp1976@live.nl
An
22-02-2010
/ 16:22
Lieve mensen,
Wat een reacties.. Het maakt me stil en verwonderd!
Ik WEET dat ik dit niet vol hou en professionele hulp moet zoeken, maar het is zo ontzettend moeilijk! Ik mis liefde van thuis en er is vaak zo'n spanning. Ik wil me absoluut NIET aanstellen. Ik wil geen meisje worden die helemaal vetroeteld word omdat ik dit meegemaakt heb. Maar soms verlang ik wel eens naar echte rust.
's Nachts lig ik zo vaak wakker en komt er veel boven. Ik vecht dan tegen herinneringen, maar het maakt me zo moe.
Bidden kon ik niet toen het gebeurd was, het gaf zo veel vragen:
Waarom liet God dit toe? Heeft God met zo iets vernederend en ergs een bedoeling? Dat kon ik niet bevatten. Toch weet ik dat ik niet God er de schuld van moet geven, en nu schaam ik me voor m'n gedachten van toen.
WIJ zijn gevallen in het paradijs, en daar zijn dit de gevolgen van..
Het is moeilijk om hem te zien. Het geeft zo veel gevoelens als ik hem zie.
Hij confronteerd me nog altijd met z'n ogen. Ogen waar ik zo veel in gelezen heb: lust, begeerte..
Dank voor al jullie reacties, het geeft me moed.
Wat een reacties.. Het maakt me stil en verwonderd!
Ik WEET dat ik dit niet vol hou en professionele hulp moet zoeken, maar het is zo ontzettend moeilijk! Ik mis liefde van thuis en er is vaak zo'n spanning. Ik wil me absoluut NIET aanstellen. Ik wil geen meisje worden die helemaal vetroeteld word omdat ik dit meegemaakt heb. Maar soms verlang ik wel eens naar echte rust.
's Nachts lig ik zo vaak wakker en komt er veel boven. Ik vecht dan tegen herinneringen, maar het maakt me zo moe.
Bidden kon ik niet toen het gebeurd was, het gaf zo veel vragen:
Waarom liet God dit toe? Heeft God met zo iets vernederend en ergs een bedoeling? Dat kon ik niet bevatten. Toch weet ik dat ik niet God er de schuld van moet geven, en nu schaam ik me voor m'n gedachten van toen.
WIJ zijn gevallen in het paradijs, en daar zijn dit de gevolgen van..
Het is moeilijk om hem te zien. Het geeft zo veel gevoelens als ik hem zie.
Hij confronteerd me nog altijd met z'n ogen. Ogen waar ik zo veel in gelezen heb: lust, begeerte..
Dank voor al jullie reacties, het geeft me moed.
muurbloempje
22-02-2010
/ 17:54
Ik zal voor je bidden, dat je al je zorgen bij God kwijt mag raken! Je gevoelens t.o.v. God zijn heel menselijk. Ik hoop toch dat je rust in Hem mag vinden! Sterkte, An!
Samanthi
23-02-2010
/ 15:58
Lieve Lieve An
het is al gezegd jij was niet fout, maar je stiefopa, al jij het opengooid maak niet jij maar is hij het die het kapot maakt.
Als je familie het niet (wil) geloven, dan geloofd God jou wel.
Hij weet de waarheid.
Je zegt ik wil me niet aanstellen, nou zo kom je helemaal niet over, maar toch ga er iets me doen meis.
ik ga speciaal voor jou bidden.
een dikke knuffel Samanthi
het is al gezegd jij was niet fout, maar je stiefopa, al jij het opengooid maak niet jij maar is hij het die het kapot maakt.
Als je familie het niet (wil) geloven, dan geloofd God jou wel.
Hij weet de waarheid.
Je zegt ik wil me niet aanstellen, nou zo kom je helemaal niet over, maar toch ga er iets me doen meis.
ik ga speciaal voor jou bidden.
een dikke knuffel Samanthi
Silver
25-02-2010
/ 13:12
Lieve, lieve An,
Als eerste wil ik je zeggen hoe dapper je bent! Dat je voor jezelf toegeeft dat het niet meer gaat is al een hele grote stap!
Verder herken ik zo veel van jou gevoelens omdat jou verhaal veel overeenkomsten heeft met mijn verhaal...
Dit is iets wat je niet alleen kan dragen. Je hebt hier absoluut professionele hulp bij nodig. Zeker omdat het allemaal zo gevoelig ligt omdat het binnen de familie is.
Dat maakt het allemaal nog veel moeilijker.
Door het voor jezelf bespreekbaar te maken, lucht waarschijnlijk al een heel klein beetje op. De eerste stap is gezet. Nu moet je het iemand gaan vertellen die je echt kan vertrouwen. Misschien iemand op school? Zelf ben ik het allereerst met mijn verhaal naar mijn huisarts gegaan. Die heeft mij doorverwezen naar een hulpverlener.
Allereerst moet je weer gaan leren om jezelf te gaan accepteren. En te zien dat niet JIJ maar je stiefopa de schuldige is! Dat zal een lang proces zijn. Je denkt zo vaak": Heb ik het niet uitgelokt? Wat heb ik verkeerd gedaan? Het zal wel aan mij liggen! Maar echt het is niet JOU schuld! NIEMAND heeft het recht om dingen met jou te doen buiten jou wil om!!!! En zeker niet een volwassene, een opa, wie dan ook! Ik word er zo verdrietig van als ik lees hoe diep je er mee worsteld. Zo voelde ik me ook... Voelde, want inmiddels heb ik alles wel zover verwerkt dat het een plekje in mijn leven heeft en niet meer heel mijn leven beheerst. Ook bij mij is er sprake van misbruik binnen de familie. Het heeft jaren geduurd voor ik het naar buiten durfde te brengen. Het is heel erg heftig en ik snap zo goed dat je bang bent voor ongeloof en onbegrip...dat zal er ook zijn. Zeker als ik hoor hoe het binnen je familie is. Wat mij altijd zoveel rust gaf in die periode is dat de Heere boven alles staat. HIJ weet precies wat er gebeurd is en HIJ vindt het verschrikkelijk! HIJ geloofd jou wel zal je niet afkeuren.
Ook HIJ heeft verdriet van deze dingen.
En weet je waarom je opa je bedreigd? Omdat hij bang is! Echt waar hoor, reken maar dat hij ontzettend bang is voor van jij zal gaan doen! Veel banger nog als jij! Want hij weet heel goed dat hij heel erg fout is. Probeer dat ook voor ogen te blijven zien!
Maar ik denk ook dat het nog niet aan de orde is om de familie of hem daarmee te confronteren. Daar moet jij eerst sterk genoeg voor zijn. Het is waar wat mijn hulpverlener zei:
Meestal worden de rollen omgedraaid. Het slachtoffer wordt dader (omdat jij het naar buiten brengt dat wordt niet geaccepteerd in 1e instantie) en de dader wordt slachtoffer(omdat hij zogenaamd zo zielig is en natuurlijk ontkend dat hij het gedaan heeft enz.) Ik wil je nu niet ontmoedigen!! Maar je zal zien dat er een tijd komt dat je die confrontatie aankunt! Dat je (ik zeg het even zo) boven hem kunt staan en niet meer bang voor m bent. Omdat je ook leert dat niemand meer aan je zal zitten als jij dat niet wilt. Zeg tegen jezelf: het gebeurd mij niet meer, ik ben sterk en zal het nooit meer toe laten.
Dat klinkt misschien heel gek in de situatie waar je nu in zit, maar ik zou nog zoveel meer tegen je willen zeggen. Ik zou zo graag met je willen praten. Met je willen bidden.
Lieve An, ik leef intens met je mee. Als je dat zou willen zou ik graag meer voor je willen betekenen. Niet om me met je te bemoeien, maar uit meeleven en omdat jou verhaal me zo diep raakt! Misschien helpt het jou om uit mijn ervaringen te vertellen en jou ermee te helpen. Ook hoe ik er uitgekomen ben. Inmiddels heb ik een man en 3 kindjes, heb ik een gezin waar ik zelf voor kan zorgen en ben ik gelukkig! Niet dat je nooit meer aan je verleden denkt hoor, o nee, het blijft onderdeel van je leven maar het heeft wel een heel andere plek gekregen als in het begin. Dan lijkt het of heel je leven alleen maar uit dat bestaat...Ik wens je zo ontzettend veel sterkte toe!! En boven alles; probeer te blijven bidden. Roep maar tot God, vertel Hem maar dat je t allemaal niet meer weet. Hij alleen kan uitkomst geven in deze donkerheid! Hij beloofd het!
"Werp al je bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor je!"1 petr. 3:5
Sorry voor deze lange reactie, maar hij komt uit m'n hart...
Als eerste wil ik je zeggen hoe dapper je bent! Dat je voor jezelf toegeeft dat het niet meer gaat is al een hele grote stap!
Verder herken ik zo veel van jou gevoelens omdat jou verhaal veel overeenkomsten heeft met mijn verhaal...
Dit is iets wat je niet alleen kan dragen. Je hebt hier absoluut professionele hulp bij nodig. Zeker omdat het allemaal zo gevoelig ligt omdat het binnen de familie is.
Dat maakt het allemaal nog veel moeilijker.
Door het voor jezelf bespreekbaar te maken, lucht waarschijnlijk al een heel klein beetje op. De eerste stap is gezet. Nu moet je het iemand gaan vertellen die je echt kan vertrouwen. Misschien iemand op school? Zelf ben ik het allereerst met mijn verhaal naar mijn huisarts gegaan. Die heeft mij doorverwezen naar een hulpverlener.
Allereerst moet je weer gaan leren om jezelf te gaan accepteren. En te zien dat niet JIJ maar je stiefopa de schuldige is! Dat zal een lang proces zijn. Je denkt zo vaak": Heb ik het niet uitgelokt? Wat heb ik verkeerd gedaan? Het zal wel aan mij liggen! Maar echt het is niet JOU schuld! NIEMAND heeft het recht om dingen met jou te doen buiten jou wil om!!!! En zeker niet een volwassene, een opa, wie dan ook! Ik word er zo verdrietig van als ik lees hoe diep je er mee worsteld. Zo voelde ik me ook... Voelde, want inmiddels heb ik alles wel zover verwerkt dat het een plekje in mijn leven heeft en niet meer heel mijn leven beheerst. Ook bij mij is er sprake van misbruik binnen de familie. Het heeft jaren geduurd voor ik het naar buiten durfde te brengen. Het is heel erg heftig en ik snap zo goed dat je bang bent voor ongeloof en onbegrip...dat zal er ook zijn. Zeker als ik hoor hoe het binnen je familie is. Wat mij altijd zoveel rust gaf in die periode is dat de Heere boven alles staat. HIJ weet precies wat er gebeurd is en HIJ vindt het verschrikkelijk! HIJ geloofd jou wel zal je niet afkeuren.
Ook HIJ heeft verdriet van deze dingen.
En weet je waarom je opa je bedreigd? Omdat hij bang is! Echt waar hoor, reken maar dat hij ontzettend bang is voor van jij zal gaan doen! Veel banger nog als jij! Want hij weet heel goed dat hij heel erg fout is. Probeer dat ook voor ogen te blijven zien!
Maar ik denk ook dat het nog niet aan de orde is om de familie of hem daarmee te confronteren. Daar moet jij eerst sterk genoeg voor zijn. Het is waar wat mijn hulpverlener zei:
Meestal worden de rollen omgedraaid. Het slachtoffer wordt dader (omdat jij het naar buiten brengt dat wordt niet geaccepteerd in 1e instantie) en de dader wordt slachtoffer(omdat hij zogenaamd zo zielig is en natuurlijk ontkend dat hij het gedaan heeft enz.) Ik wil je nu niet ontmoedigen!! Maar je zal zien dat er een tijd komt dat je die confrontatie aankunt! Dat je (ik zeg het even zo) boven hem kunt staan en niet meer bang voor m bent. Omdat je ook leert dat niemand meer aan je zal zitten als jij dat niet wilt. Zeg tegen jezelf: het gebeurd mij niet meer, ik ben sterk en zal het nooit meer toe laten.
Dat klinkt misschien heel gek in de situatie waar je nu in zit, maar ik zou nog zoveel meer tegen je willen zeggen. Ik zou zo graag met je willen praten. Met je willen bidden.
Lieve An, ik leef intens met je mee. Als je dat zou willen zou ik graag meer voor je willen betekenen. Niet om me met je te bemoeien, maar uit meeleven en omdat jou verhaal me zo diep raakt! Misschien helpt het jou om uit mijn ervaringen te vertellen en jou ermee te helpen. Ook hoe ik er uitgekomen ben. Inmiddels heb ik een man en 3 kindjes, heb ik een gezin waar ik zelf voor kan zorgen en ben ik gelukkig! Niet dat je nooit meer aan je verleden denkt hoor, o nee, het blijft onderdeel van je leven maar het heeft wel een heel andere plek gekregen als in het begin. Dan lijkt het of heel je leven alleen maar uit dat bestaat...Ik wens je zo ontzettend veel sterkte toe!! En boven alles; probeer te blijven bidden. Roep maar tot God, vertel Hem maar dat je t allemaal niet meer weet. Hij alleen kan uitkomst geven in deze donkerheid! Hij beloofd het!
"Werp al je bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor je!"1 petr. 3:5
Sorry voor deze lange reactie, maar hij komt uit m'n hart...
An
25-02-2010
/ 18:50
Lieve, lieve Silver,
Dank voor uw lieve reactie.. Weet u, ik zou graag met u willen praten.
Zeker nu.. Lieve Silver, binnenkort MOET ik naar hem toe. Hoe kom ik daar door!? Het is zo vreselijk gruwelijk om daar te zijn. Alleen al om bij hem te zijn, maar ook gewoon in die omgeving.
Er heeft zich daar zo ontzettend veel afgespeelt! Ik heb daar zo ontzettend veel herinneringen!! Hij heeft me daar ten diepste vernederd, een diep litteken in mijn leven nagelaten. Dit wilde ik eerst kwijt.. Ik ben zo bang!
Dapper vind ik mezelf niet.. Ik vind mezelf waardeloos en vies. Gewoon om alles, alles wat er gebeurd is. Hij is zo intens diep vernederend ver gegaan!
Ik weet dat ik hulp nodig heb, maar vind het zo moeilijk om open te gooien.
Ik kan dat niet aan, echt niet! Ik wil het liever dragen dan al die ongelovige reacties..
Dat schuldgevoel is zo heel moeilijk, echt! U begrijpt me wel..
Het geeft zo ontzettend veel tegenstrijdige gedachten!
U betekend al genoeg voor me door deze reactie.
Het maakt me diep, diep verwonderd dat u nog op m'n verhaal WIL reageren, en me niet afwijst omdat ik dit alles gedaan heb.
Wat fijn dat u een man heeft en 3 kindjes, dat meen ik oprecht!
Het is mischien raar, maar dat geeft mij weer moed. Ik kan nu echt geen aanraking verdragen. Als ik dan lees dat u een man heeft en 3 lieve kindjes dan geeft dat me moed om verder te gaan. Ik hou zo ontzettend veel van kinderen, echt! Dat doet me alles vergeten.
Lieve Silver, ik zal dapper wezen!
Dank voor uw lieve reactie.. Weet u, ik zou graag met u willen praten.
Zeker nu.. Lieve Silver, binnenkort MOET ik naar hem toe. Hoe kom ik daar door!? Het is zo vreselijk gruwelijk om daar te zijn. Alleen al om bij hem te zijn, maar ook gewoon in die omgeving.
Er heeft zich daar zo ontzettend veel afgespeelt! Ik heb daar zo ontzettend veel herinneringen!! Hij heeft me daar ten diepste vernederd, een diep litteken in mijn leven nagelaten. Dit wilde ik eerst kwijt.. Ik ben zo bang!
Dapper vind ik mezelf niet.. Ik vind mezelf waardeloos en vies. Gewoon om alles, alles wat er gebeurd is. Hij is zo intens diep vernederend ver gegaan!
Ik weet dat ik hulp nodig heb, maar vind het zo moeilijk om open te gooien.
Ik kan dat niet aan, echt niet! Ik wil het liever dragen dan al die ongelovige reacties..
Dat schuldgevoel is zo heel moeilijk, echt! U begrijpt me wel..
Het geeft zo ontzettend veel tegenstrijdige gedachten!
U betekend al genoeg voor me door deze reactie.
Het maakt me diep, diep verwonderd dat u nog op m'n verhaal WIL reageren, en me niet afwijst omdat ik dit alles gedaan heb.
Wat fijn dat u een man heeft en 3 kindjes, dat meen ik oprecht!
Het is mischien raar, maar dat geeft mij weer moed. Ik kan nu echt geen aanraking verdragen. Als ik dan lees dat u een man heeft en 3 lieve kindjes dan geeft dat me moed om verder te gaan. Ik hou zo ontzettend veel van kinderen, echt! Dat doet me alles vergeten.
Lieve Silver, ik zal dapper wezen!
Hanna
25-02-2010
/ 21:49
MEISJE toch!!!
wat een nood!!!
kon ik je maar helpen...maar dat gaat niet...
gooi je verhaal eruit, het is moeilijk, maar je gaat hier aan onderdoor in je eentje, zoek contact met eleos, kindertelefoon of dominee of lerares op school, AUB!!!!
je mag ook mijn emailadres opvragen bij de redactie, dan breng ik je in contact met iemand die hetzelfde meegemaakt heeft als jij, DOE IETS LIEVE MEID!!!
het is niet jou schuld, je mag er zijn, je bent waardevol voor Hem, zoek hulp bij de HEERE, Hij wil je bijstaan, ook in deze moeilijke weg!
Hij kan maken dat je hieruit komt, en dan brengt hij ook mensen op je weg die je bijstaan.
ik hou het hierbij, ik zou nog zoveel willen zeggen, maar ik besef dat dat niet gaat, maar weet dat ik voor je zal bidden.
Niet boven vermogen
Het is zo veel Heer,
zo veel pijn
zo ondoorzichtig
voel me zo klein
Ik heb geen controle Heer
het is los zand
Ja, alles is onwerkelijk
“t glipt uit mijn hand
Het is zo erg Heer,
zo veel verdriet
zo uitzichtloos
ik kan dit niet!
Ik zie geen licht Heer
het is zo zwart
Ja, mijn vertrouwen is verwoest
’t beschadigt mijn hart
En toch, lieve Here Jezus,
En toch hou ik me vast
aan dat wat U gezegd heeft
en pak de bijbel uit de kast
U belooft een nieuwe morgen
fluistert dat ik sterk ben dankzij Uw bloed
Ik wordt niet boven vermogen verzocht,
wat een nood!!!
kon ik je maar helpen...maar dat gaat niet...
gooi je verhaal eruit, het is moeilijk, maar je gaat hier aan onderdoor in je eentje, zoek contact met eleos, kindertelefoon of dominee of lerares op school, AUB!!!!
je mag ook mijn emailadres opvragen bij de redactie, dan breng ik je in contact met iemand die hetzelfde meegemaakt heeft als jij, DOE IETS LIEVE MEID!!!
het is niet jou schuld, je mag er zijn, je bent waardevol voor Hem, zoek hulp bij de HEERE, Hij wil je bijstaan, ook in deze moeilijke weg!
Hij kan maken dat je hieruit komt, en dan brengt hij ook mensen op je weg die je bijstaan.
ik hou het hierbij, ik zou nog zoveel willen zeggen, maar ik besef dat dat niet gaat, maar weet dat ik voor je zal bidden.
Niet boven vermogen
Het is zo veel Heer,
zo veel pijn
zo ondoorzichtig
voel me zo klein
Ik heb geen controle Heer
het is los zand
Ja, alles is onwerkelijk
“t glipt uit mijn hand
Het is zo erg Heer,
zo veel verdriet
zo uitzichtloos
ik kan dit niet!
Ik zie geen licht Heer
het is zo zwart
Ja, mijn vertrouwen is verwoest
’t beschadigt mijn hart
En toch, lieve Here Jezus,
En toch hou ik me vast
aan dat wat U gezegd heeft
en pak de bijbel uit de kast
U belooft een nieuwe morgen
fluistert dat ik sterk ben dankzij Uw bloed
Ik wordt niet boven vermogen verzocht,
Silver
26-02-2010
/ 11:45
Lieve An,
Je BENT zo dapper! Inmiddels heb ik mn email-adres naar de redactie gestuurd. Zij zullen het naar jou doorsturen. En mn mobiele nummer. Ik weet niet of je daar waar je nu bent ook achter de pc kunt, maar als je dit nog leest, wens ik je heel heel veel sterkte! En denk hier aan he; Jij bent nu bang, maar hij is nog veel banger!! En echt, de tijd komt dat jij boven hem kunt staan! Maar ik begrijp zo goed dat je dat nu nog niet kan zien.
En lieve An, natuurlijk WIL ik reageren, want JIJ bent onschuldig!!!
JIJ KUNT HIER NIETS AAN DOEN!!!JIJ hebt het NIET gedaan! NEE! Jou opa, die is degene die zich diep moet schamen.
Ik zal voor je bidden, probeer je het zelf ook?
Roep Hem maar steeds om hulp als je daar bent, dan zal je zien dat HIJ je erdoor heen wil helpen!
Ik hoop je heel snel te kunnen mailen, spreken, jij bepaald wat jij wilt!
Waar jij aantoe bent.
Jij bent nu de belangrijkste! Lees je het: de BELANGRIJKSTE!
Heel veel sterkte! Je bent de hele tijd in mn gedachten...
Silver
Je BENT zo dapper! Inmiddels heb ik mn email-adres naar de redactie gestuurd. Zij zullen het naar jou doorsturen. En mn mobiele nummer. Ik weet niet of je daar waar je nu bent ook achter de pc kunt, maar als je dit nog leest, wens ik je heel heel veel sterkte! En denk hier aan he; Jij bent nu bang, maar hij is nog veel banger!! En echt, de tijd komt dat jij boven hem kunt staan! Maar ik begrijp zo goed dat je dat nu nog niet kan zien.
En lieve An, natuurlijk WIL ik reageren, want JIJ bent onschuldig!!!
JIJ KUNT HIER NIETS AAN DOEN!!!JIJ hebt het NIET gedaan! NEE! Jou opa, die is degene die zich diep moet schamen.
Ik zal voor je bidden, probeer je het zelf ook?
Roep Hem maar steeds om hulp als je daar bent, dan zal je zien dat HIJ je erdoor heen wil helpen!
Ik hoop je heel snel te kunnen mailen, spreken, jij bepaald wat jij wilt!
Waar jij aantoe bent.
Jij bent nu de belangrijkste! Lees je het: de BELANGRIJKSTE!
Heel veel sterkte! Je bent de hele tijd in mn gedachten...
Silver
Rianne1357
26-02-2010
/ 14:22
Lieve An,
Er hadden al zoveel mensen lieve mooie fijne hartverwarmende reacties gegeven, dat ik dacht, ik hoef niet nog es te reageren. maar lieve waardevolle meid wie je wat je ook bent. je moest en mag er zijn. je hebt een vreselijke tijd doorstaan, en wordt daar op deze wijze mee geconfronteerd telekns weer.
Toch MOETEN je ouders dit weten. zeker je moeder en oma. kom echt op voor jezelf. deze opa is geheel verkeerd en vreselijk onbijbels bezig. hij verdient ook straf. verdedig hem niet. jij moet om jouzelf nu denken en je toekomst. En je Stiefopa moet ook weten waar hij mee bezig is geweest. hij heeft een lichaam geschonden. ernstig vertrouwen geschaad. en dan gewoon verder leven. nee vertel het op een vertrouwelijk goed moment aan je moeder. en zeg dat je hulp wilt ook tegen haar. want dit kan zo niet. hiermee kom je zelf gigantisch in de knoop te recht met alle gevolgen van dien. heel moedig om hier om raad te vragen. vlucht met al je vragen raadsels verdriet eenzaam geheim en al je worsteleingen maar naar het kruis naar de Borg en Zaligmaker ook van jou ja juist van jou. stort je hart maar voor Hem uit. Hij is een Hoorder der gebeden, ja juist van jou. maar daarnaast moet dit boven water komen en uitgesproken. wees niet bang vd waarheid. heb je iemand in kerk of kerkeraad die je voor 100% kunt vertrouwen? daarnaast is er eleos of de vluchtheuvel en andere. veel sterkte dit was de 1e moedige stap. laat nog eens weten of je ook de 2de hebt durven zetten. dag lieve meid. een moeder.
Er hadden al zoveel mensen lieve mooie fijne hartverwarmende reacties gegeven, dat ik dacht, ik hoef niet nog es te reageren. maar lieve waardevolle meid wie je wat je ook bent. je moest en mag er zijn. je hebt een vreselijke tijd doorstaan, en wordt daar op deze wijze mee geconfronteerd telekns weer.
Toch MOETEN je ouders dit weten. zeker je moeder en oma. kom echt op voor jezelf. deze opa is geheel verkeerd en vreselijk onbijbels bezig. hij verdient ook straf. verdedig hem niet. jij moet om jouzelf nu denken en je toekomst. En je Stiefopa moet ook weten waar hij mee bezig is geweest. hij heeft een lichaam geschonden. ernstig vertrouwen geschaad. en dan gewoon verder leven. nee vertel het op een vertrouwelijk goed moment aan je moeder. en zeg dat je hulp wilt ook tegen haar. want dit kan zo niet. hiermee kom je zelf gigantisch in de knoop te recht met alle gevolgen van dien. heel moedig om hier om raad te vragen. vlucht met al je vragen raadsels verdriet eenzaam geheim en al je worsteleingen maar naar het kruis naar de Borg en Zaligmaker ook van jou ja juist van jou. stort je hart maar voor Hem uit. Hij is een Hoorder der gebeden, ja juist van jou. maar daarnaast moet dit boven water komen en uitgesproken. wees niet bang vd waarheid. heb je iemand in kerk of kerkeraad die je voor 100% kunt vertrouwen? daarnaast is er eleos of de vluchtheuvel en andere. veel sterkte dit was de 1e moedige stap. laat nog eens weten of je ook de 2de hebt durven zetten. dag lieve meid. een moeder.
Noa
03-03-2010
/ 18:46
Lieve An,
Ook ik bid voor je, bijzonder dat je de moed zal krijgen om het open te gooien. In de bijbel leren we Jezus kennen als dè Medicijnmeester! Hij kan ook jouw hart weer helen.
Lieve andere mensen die hebben gereageerd,
Ik dank God voor jullie lieve reacties!
Ook ik bid voor je, bijzonder dat je de moed zal krijgen om het open te gooien. In de bijbel leren we Jezus kennen als dè Medicijnmeester! Hij kan ook jouw hart weer helen.
Lieve andere mensen die hebben gereageerd,
Ik dank God voor jullie lieve reacties!
