Doodsverlangen

Ik heb soms een sterk verlangen naar de dood. Ik denk er soms aan hoe ik dat zou kunnen doen. Toch weet ik wel dat ik het nooit zou doen omdat ik gewoon te bang ben voor de pijn en omdat ik weet dat God het niet goed vindt. Toch verlang ik hiernaar. Ook vind ik het helemaal niet erg dat ik ouder word. Ik wil juist zo snel mogelijk oud worden. Want dan duurt het niet meer zo lang dat ik sterf. Ik snap niet dat mensen die ouder worden jong willen zijn, want dat is helemaal niet leuk. Ik durf het tegen niemand te zeggen, maar eigenlijk ben ik het leven zo zat, en word ik er zo verschrikkelijk moe van. Hoe moet ik hier mee omgaan en is dit normaal? Is dit een periode en gaat het weer over? Groeten een jong volwassene.

Beste vragensteller,

Uit hetgeen je schrijft klinkt door dat het leven voor jou heel erg zwaar is geworden. Daar kunnen bepaalde omstandigheden zijn die hiertoe hebben bijgedragen en dat je uitziet naar verlossing hiervan. Het kan zelfs zo zwaar worden in je leven dat er een sterk verlangen naar de dood ontstaat, want dan is dit aardse leven voorbij, waar je zo verschrikkelijk moe van kunt worden.

Je komt het ook in de Bijbel tegen. De geschiedenis van Elia laat dat zien; een bode van Izébel kwam tot hem en zei dat hij de volgende dag gedood zou worden; hij vlucht de woestijn in en dan overvalt hem totale moedeloosheid na alles wat hij al heeft moeten meemaken en hij bad dat zijn ziel zou sterven en zei: het is genoeg. Ik kan hier nu niet uitgebreid op in gaan, maar het treffende in deze geschiedenis is wel dat God hem uit zijn moedeloosheid verloste: sta op en eet, want de weg zou voor u te zwaar zijn. God zegt hiermee dat de weg inderdaad heel zwaar, ja, zelfs te zwaar, voor ons kan zijn, maar laat ook zien dat Hij het is Die hierin kracht wil geven om verder te kunnen gaan. Hierbij zien we ook dat God van de omstandigheden afweet van Elia en weet wat hij nodig heeft, ook dus van jouw omstandigheden en wat jij nodig hebt.

Je denkt nu mogelijk: Elia kreeg wat nodig was, maar ik zit nog altijd zo verschrikkelijk moe van alles, van mezelf, van… te neer. Mogelijk kun je de woorden van Elia heel goed begrijpen: het is genoeg. Toch, laat het uit deze geschiedenis je mogen bemoedigen dat er bij God uitkomsten zijn in de meest moedeloze omstandigheden en dat Hij verandering kan geven. Hij kan onze druk doen veranderen in geluk, hoop op Hem, sla het oog naar boven! Want wat bij mensen onmogelijk is is mogelijk bij God, dat zien we juist in deze adventstijd bij Elizabeth en Maria. Daarom, zoek je hulp in de eerste plaats bij God, leg je moeite, diepte, uitzichtloosheid, moeheid, je hele leven bij Hem neer. Houdt aan in het gebed, laat Hem niet los, tenzij Hij je zegent.

Bidt! Maar werk ook! En met dit laatste bedoel ik: zoek hulp, zoals je ook nu doet door deze vraag hier neer te leggen. Zoek hulp bij iemand die je vertrouwt en je wil en kan(!) bijstaan. Het is goed om hierbij aan (christelijke) hulpverlening te denken, maar het kunnen ook bepaalde mensen in je directe omgeving zijn, mensen waarvan je weet dat je je verhaal er kan vertellen, want achter wat je in enkele regels schrijft gaat nog heel veel schuil en het is goed om ook dat met iemand te bespreken.

Je vraagt ook: is dit een periode en gaat het weer over? Er zullen nu ongetwijfeld mensen zijn die je toe zouden willen roepen: ja, dat kan! Je kunt dat zelf mogelijk nu niet zien, maar de praktijk van het leven leert het; onder Gods zegen zijn mensen en middelen tot zegen geweest en is er weer een heel andere kijk op het leven gekomen. Onvoorstelbaar misschien, maar ook Elia heeft het ondervonden!

Ik wens je heel veel sterkte toe en Gods nabijheid.

Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

138 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven