Twijfel aan liefde

Ik heb al bijna drie jaar verkering. We hebben een fijne relatie! Toen we verkering kregen wisten we allebei dat we elkaar van God hadden gekregen. Vanaf het begin hebben we samen gebeden, ook voor onze verkering. De laatste maanden begin ik te twijfelen. Ik houd enorm veel van mijn vriend en wil hem absoluut geen pijn doen. Maar toch twijfel ik of ik wel echt van hem houd zoals je van je vriend houdt. Ik voel me niet verliefd. (dit hoeft natuurlijk ook niet altijd te blijven) en heb steeds minder behoefte aan een zoen en ander lichamelijk contact. Ik spreek dit wel uit naar hem en we hebben het er samen moeilijk mee! Het lijkt soms of ik hem meer als een broer zie. Ik hou van hem en wil hem geen pijn doen, vind het fijn om met hem te praten, enz. maar meer is het niet! Of praat ik dit mezelf aan? En is er een manier om weer meer behoefte aan lichamelijk contact te krijgen?

Beste vraagsteller,

Ik heb geen idee wat jij jezelf aanpraat, maar ik lees wel een paar tegenstrijdigheden in je brief én ik heb moeite met het “van God gekregen”, maar daar kom ik later in dit antwoord wel op terug.

1. Lees eens mee: je begint met “een fijne relatie”, mét uitroepteken. Even later schrijf je “ik voel me niet verliefd” en daarna “maar meer is het niet” opnieuw met  uitroepteken. Wat is voor jou liefde, verliefd zijn, een relatie hebben? Wat zijn je verwachtingen –in het algemeen- van vriendschap, van een relatie? Wat verwacht je van déze relatie – met déze jongeman? Waar moet hij aan voldoen om jóú gelukkig te maken? Waar moet jíj (van jezelf) aan voldoen om met hém verkering te kunnen, mogen of willen hebben? Ben je perfectionistisch ingesteld? Of onzeker? Misschien zelfs wel veeleisend… denk over je eigen karakter en houding-naar-hem na!

Het is goed om veel met elkaar te praten. Zo leer je elkaar kennen. Maar wat is voor jou belangrijk in het gesprek? Wie bepaalt het onderwerp? Krijg je voldoende weerwoord? Blijft de relatie daardoor meer rationeel of komt er ook gevoel en lichamelijke aantrekkingskracht om de hoek kijken? Bij jou? Bij hem? Bij jullie beiden? Was dat in een eerder stadium méér? Waardoor neemt het af? Bij jou alleen of bij hem ook? Allemaal vragen die je jezelf stellen moet.

Vanuit vriendschap kan liefde groeien. Vanuit verliefdheid kan vriendschap ontstaan, die níét uitgroeit tot liefde. Erkenning door herkenning van je gevoelens is beter dan ongelukkig gaan zitten zijn, waarbij je omwille van het hem-geen-pijn-willen-doen bij wijze van spreken maar ‘doormoddert’ in je relatie.

Dat “geen pijn willen doen” intrigeert mij: ga jij over je eigen grenzen heen? Door te geven, te geven en nog meer te geven? Maak jij het hem meestal/altijd naar de zin? Of zeg je op z’n tijd ook “nee”? Bijvoorbeeld als hij wil zoenen en jij niet?

2. Je beschrijft ook jullie relatie in het licht van “van God gekregen”: dat is fijn en mooi als je het zo mag beleven, maar wat wil je er precies mee zeggen? Het lijkt alsof je ermee suggereert dat er dan geen problemen kunnen of mogen zijn. In het begin van jullie relatie heb je samen gebeden (en gedankt, neem ik aan…) schrijf je. Hoe kijk je daar nú tegenaan? Nu je gaat twijfelen aan je relatie, bedoel ik. “Van God gekregen” is namelijk niet iets om achteroverleunend in tijden van voorspoed alleen maar dankbaar voor te zijn. Het heeft óók te maken met “werken aan je relatie.” Liefde is een werkwoord… Behalve de titel van een boek is dat ook een waarheid als een koe! Juist wanneer een en ander niet zo lekker gaat is het belangrijk om te leren wat liefde is, wat trouw betekent. Want liefde en trouw horen bij elkaar: in voor- en tegenspoed.

Liefde heeft daarbij naast allerlei gevoelens ook te maken met evenwicht binnen de relatie: aan elkaar geven en van elkaar ontvangen hoort in balans te zijn (dit heeft  hier niets met seksualiteit te maken, maar met tijd, aandacht, gedachten, gevoelens, belangstelling, etc.!).

Trouw heeft te maken met door de tijd en de omstandigheden heen steeds dichter naar elkaar toe te groeien, dus met éérlijkheid! Trouw is níét “met de mantel der liefde bedekken” door jezelf weg te cijferen omdat je de ander geen pijn wilt doen. Trouw zijn is oprecht zijn, waarbij je de ander niet hoeft te sparen. Samen willen leven is sámen léven! Waarmee ik natuurlijk niet zeg, dat je egoïstisch moet zijn en daardoor de ander juist wél bezeert! Probeer je gevoelens te analyseren en let dan vooral op eerlijk-en-oprecht-zijn!       

Als je bij dit alles mag blijven zeggen “van God gekregen” ben je een gelukkig mens! Ik wens je alle goeds toe, met nog een laatste wijsheid om ter harte te nemen: beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald!

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven