De zin van het leven met al deze problemen

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Wat is voor mij nog de zin van het leven? Ik ben een 18-jarige jongen en de laatste twee jaar zit me veel, en voor mijn gevoel alles tegen. In het laatste jaar van de middelbare school is het begonnen. Na bijna een half jaar wat betreft school op mijn tenen te hebben gelopen, werd het me opeens allemaal teveel. Ik kon het niet meer bijbenen. Tevens kon ik ook niet echt goed opschieten met enkele klasgenoten. Dat was een moeilijke tijd, vol met stress, spanning en moeite. Een leraar constateerde faalangst; voor die tijd nooit last van gehad. Mijn hulpverlener bij Eleos constateerde ook nog perfectionisme.

Het heeft ongeveer een jaar geduurd voordat ik mijn faalangst en schoolproblemen de baas was. Ik heb geleerd om de lat wat lager te leggen, en dat goed, goed genoeg moet zijn. Maar gedurende mijn therapie bij Eleos zijn er nog andere problemen bij mij ontdekt. Zo ben ik heel gevoelig voor de mening van anderen, en kan ik over tien woorden dagenlang piekeren. De laatste tijd zijn mijn problemen meer verschoven naar overmatig piekeren, eindeloos (aankomende)  gebeurtenissen bij mezelf overleggen, enz.

Door enkele nare gebeurtenissen voel ik me ook niet meer zo thuis in mijn oude vriendengroep, waardoor ik daarom ook van hen wat afstand neem, omdat ze me de laatste tijd bijna alleen maar stress en gepieker opgeleverd hebben. Ook iets wat me wel aangegrepen heeft. Voordat ik al deze problemen kreeg, stond ik sterk in mijn schoenen, en had ik ook niet echt heel veel behoefte aan vrienden. Ik was(ben) altijd zelfstandig, heb allerlei hobby’s en heb daarom geen vrienden nodig om mijzelf te vermaken. Omdat mijn oude vriendengroep ook niet echt hecht was, waren het alleen maar ‘pleziervrienden’. Ik kan me dan ook niet herinneren dat ik een echte vriend heb gehad die ik alles kon vertellen.

Ook ben ik door de laatste jaren heel erg gaan letten op wat andere mensen van mij vinden. Ik ben wat dat betreft heel sociaal en wil graag dat iedereen zich op zijn gemak voelt. Ik zal dan ook nooit iemand moedwillig buiten sluiten. Maar ik kan er heel slecht tegen als mensen dat wel tegen mij doen, mij niet mogen en dat op een of andere manier laten merken. Daar kan ik lang over denken en piekeren, met de uiteindelijke vraag of dat nu aan mij ligt of niet. Ik kan dat heel moeilijk laten rusten. Ik weet wel, ik kan niet met iedereen vrienden zijn, dat is niet realistisch, maar laten we dan toch normaal doen tegen elkaar. Ik kan daar veel last van hebben.

Ook op mijn nieuwe, niet-christelijke school, heb ik al de nodige problemen ondervonden. Als eerste ben ik de enige die praktiserend christen is, wat ik ook soms erg lastig vond en vind. Ik heb een erg plichtsgetrouw karakter en dat ik meestal niet de moed heb om mijn medestudenten aan te spreken op hun woorden e.d., knaagt aan me, dat voelt niet goed, en ik kan me daar erg schuldig over voelen. Ook vind ik sommige vakken van mijn opleiding erg moeilijk, soms gewoon demotiverend. Ik twijfel ook wel eens of deze opleiding wel de juiste is. Ik heb er bewust voor gekozen, maar toch twijfel ik wel eens of ik niet liever van een van mijn mooiste hobby’s mijn werk kan maken. Ook hierin betrek ik weer waar ik mijn talenten het beste kan gebruiken. Soms weet ik het gewoon niet. Ik weet helemaal niets zeker lijkt het wel, ik heb niks goed in de hand.

Problemen op school, twijfel over de opleiding, mijn vrienden zijn me tegengevallen, en ook nog eens psychische problemen in de vorm van overmatig piekeren. Ik vraag me soms wel eens af wat God met me voor heeft. Maken deze dingen me sterker? Ik weet het niet, ik bid wel eens: “Heere, wat wilt gij dat ik doen zal, wat moet ik met mijn leven?  Wilt u helpen een keuze te maken, of duidelijkheid te geven over mijn opleiding. ” Ook vraag ik veel om wijsheid en kracht voor mijn opleiding en mijn leven, maar ik heb voor mijn gevoel nog nooit antwoord gehad. Soms heb ik goede momenten, maar op dit moment vliegt alles me aan, en weet ik het niet meer. Ik weet het gewoon echt niet meer.

Beste...

Het is niet goed als een jongen van 18 jaar zich afvraagt wat nog de zin van het leven is. Dat klinkt wel heel zwaar. Natuurlijk kunnen sommige dingen tegenvallen in het leven, maar zoals je zelf ook al aangaf, zijn het juist vaak die dingen die je sterker maken en waardoor je gevormd wordt. Problemen zijn er niet om ze op te stapelen om er vervolgens met een angstig gezicht naar te gaan zitten kijken, maar om ze op te lossen. Kijk maar naar je perfectionisme. Je hebt een manier gevonden om het te hanteren. Goed zo!

Bij de dingen die je moeilijk vindt moet je proberen nuchter te constateren wat er feitelijk aan de hand is en daarna ga je bedenken wat de beste oplossing of handelwijze is. Neem nu je twijfel over je opleiding. Zet eens rustig op een rijtje wat de voordelen zijn om deze af te ronden, maar ook wat de nadelen zijn. Daarbij moet je natuurlijk ook bedenken dat elke opleiding wel elementen in zich heeft die wat minder leuk zijn. Dat heeft ook elke baan. Dé perfecte opleiding bestaat niet. Maar als je de zaken eens goed op een rijtje zet kun je een weloverwogen beslissing nemen, wellicht met behulp van een studieadviseur.

En zo geldt het voor alles. Ik merk dat jij vooral uit je (negatieve) emotie de werkelijkheid benadert, maar dat is meestal niet de meest productieve en efficiënte manier. Je bekijkt dan vooral de nadelen en de negatieve aspecten van het leven in plaats van de constructieve, oftewel je krijgt dan de neiging om te denken in onmogelijkheden in plaats van in mogelijkheden en kansen. Neem nu je vriendschappen. In de meeste gevallen zijn de vriendschappen op de middelbare school niet het meest diepgaand. Zo vanaf 18-jarige leeftijd beginnen de meeste mensen pas echte vriendschappen te ontwikkelen omdat je dan meestal de echte gesprekken over het leven leert te voeren op een meer volwassen manier. Dus bedenk hoe en waar jij nu vriendschappen kunt ontwikkelen. En bedenk daarbij: je wordt pas een vriend door er één te zijn! Aan wie kan jij vriendschap betonen? Probeer het eens van die kant te benaderen.

Piekeren. Ook zoiets. Piekeren helpt geen mens verder. Ik noem het altijd misbruik maken van de verbeeldingskracht. Je probeert te bedenken wat er fout kan gaan of al gegaan is en dat ga je vervolgens eindeloos herhalen in eindeloos vele variaties. Hopeloos! Weet je wat heel goed helpt? Schrijf waarover je piekert maar eens op en laat het aan iemand met wie je vertrouwd bent lezen en spreek er dan over met elkaar. Als je dat laatste niet durft, schrijf de piekergedachten in elk geval op, waardoor je zult zien dat het een veel minder groot probleem is dan dat waarover je piekert én bedenk dan ook meteen hoe je het gaat aanpakken.

Mooi dat je niet afhankelijk bent van anderen en dat jij jezelf ook goed kunt vermaken. Houden zo!

De hobbels die het leven kent, gebruikt de Heere God in de meeste gevallen om de mens te vormen naar Zijn beeld en hoe Hij die persoon gewild en bedoeld heeft. God heeft jou ook het leven gegeven met een bepaalde bedoeling en een specifieke levensopgave. Op het moment dat ik dit antwoord zit te schrijven, begint in de boom naast mij een vogeltje te fluiten. Vogels doen waarvoor zij geschapen zijn: ze fluiten! Dat is ook waarvoor wij op deze aarde zijn: fluiten, zingen, loven, prijzen! Hoe kun jij dat in de praktijk brengen? Probeer het leven niet langer te zien als een vat vol moeilijke omstandigheden maar als een geschenk vol zegeningen. Ik geef mensen weleens de opdracht om aan het einde van elke dag minstens tien dingen op te schrijven waarvoor je kunt danken. Misschien is het voor jou ook wel een goed idee om dat te doen.

Wat is de zin van jouw leven? Je Schepper eren! In wat je denkt en doet, in hoe je van betekenis kunt zijn voor andere mensen, enz. Van Paulus heb ik iets belangrijks geleerd wat ik jou graag meegeef. Als er iemand is die een zwaar leven heeft gehad, is het Paulus wel. En wat je wat hij ervan zegt?

1. Ik heb geleerd tevreden te zijn met de omstandigheden waarin ik verkeer, want ik vermag alles in Hem die mij kracht geeft.

2. Paulus gebruikt elke moeilijke omstandigheid als een mogelijkheid om het Evangelie te verkondigen. Prachtig hé? Ik hoop van harte dat jij gaat leren om ook zo naar het leven en je levensomstandigheden te kijken zodat je een dankbaar mens zult zijn en het zonnetje in huis!

Begin maar met fluiten!

Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

208 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven