Ik heb een dochter van wie ik soms niets begrijp en ik zit er erg mee (...)

Ik heb een dochter van wie ik soms niets begrijp en ik zit er erg mee. Ik ben zeven jaar geleden haar lieve vader en mijn lieve man verloren op 44-jarige leeftijd. Ik ben na ruim drie jaar hertrouwd met goedvinden van de kinderen. De bewuste dochter -nu voor in de twintig-  en ik hebben altijd een goed en open contact gehad. Wel vanaf haar jongste jaren zuurstofgebrek bij de geboorte en niet kunnen lopen voor haar 2,5e de levensjaar. We hebben wat dokters en zelfs een doveninstituut, waar men mij heen stuurde, afgelopen. Toch kwam er nooit een helder beeld naar voren. Ze is verder voorspoedig opgegroeid, was een lief, mooi, spontaan, gezellig,meisje. Leerde gelukkig ook goed. Heeft een goede baan. Nu vijf weken getrouwd met een lieve man, al hebben wijzelf er in die vier jaar dat hij bij ons over de vloer kwam geen band mee opgebouwt. Hij deed nooit mee met gesprekken en zelfs onder het koffiedrinken praatten en kroelden ze altijd met elkaar. Sinds haar baan is onze dochter veranderd, heel erg, en wij allen voelen en beleven dat dit niet ten goede is. Ze vindt het goed en ook wel fijn dat je haar overal mee helpt, maar zelf zal ze niet snel de handen uit de mouwen steken. Ik zie het niet, zegt ze. Ook niet als je het al tien keer gezegd hebt. Ze heeft volgens ons ADHD; na gesprekken met hulpverlening. Iedereen denkt fout volgens haar, alleen zij niet. Onze andere dochter is heel anders; lief en zorgzaam. Mijn eerste dochter vindt dat ‘ongezond’. We zien haar ook weinig. Ze woont het dichtst bij, maar ze komt zelden. Al met al houd ik veel van haar. Toch zie ik door haar afstandelijkheid dat we afstand moeten nemen. Hoe kan zoiets toch na zón hechte band in het gezin en terwijl mijn man hun hele huis heeft opgeknapt? Waarom is ze zo anders geworden? En denk ik echt zo raar? Haar man vindt alles goed wat ze doet. We kunnen ook niet eerlijk praten, want ze wordt meteen boos. Wat voor advies kunt u mij/ons geven?

Beste moeder,

Er is maar een advies: geef moederliefde. Wat er ook allemaal gebeurt of gebeurd is, uw dochter heeft uw liefde nodig. Níét een grotere afstand, want juist als zij afstand neemt en u dat ook doet ontstaat verwijdering. Denk niet in ‘goed’ of ‘fout’; dat zijn oordelen, die al snel veroordelen! Investeer in een relatie van liefde. Met uw dochter én met haar echtgenoot die nu uw schoonzoon is. Liefde is vooral géven: stel uw verwachtingen van haar (dat ze op bezoek komt, dat ze dankbaar is voor de hulp bij het opknappen van haar huis, etc.) niet te hoog.

U zegt, dat ze een goede baan heeft, maar dat ze is veranderd sinds ze die baan heeft: is dat de reden van haar veranderde gedrag? Of heeft het met haar echtgenoot te maken? Wat is “eerlijk praten”... praat in líéfde! Dat is: geef waardering, laat merken dat u van haar houdt! Ik hoop, dat u ô tot gesprekken komt en opnieuw openheid mag beleven!

Een hartelijke groet,
Marijke Rots