Ik heb een vraag over het huwelijk. Waarom is het huwelijk, wat m.i. zo heilig e...

Ik heb een vraag over het huwelijk. Waarom is het huwelijk, wat m.i. zo heilig en vast is, een weerspiegeling van Gods trouw en liefde, geen sacrament in protestantse kring? In mijn ogen is het verbond met (en je partner) God bij een huwelijk veel duidelijker als bij b.v. de kinderdoop. Bij het huwelijk zeg je immers persoonlijk (als volwassene, bij het verstand zijnde) JA tegen (je partner) en tegen God! En per direct zegt God (via de zegening) JA terug! Hoe kan het dat er zo heilig wordt gedaan over Avondmaal en Doop, terwijl het huwelijk steeds meer een menselijke aangelegenheid wordt, waarvan achteraf steeds vaker wordt "gezien" dat de verbintenis niet juist was en er zelfs nieuwe huwlijken worden gesloten? Bij mijn huwelijk zei ik ja, mijn partner zei ja, en God zei ja, tot de dood ons scheidt! Indien ik, of mijn partner, tot de conclusie en beslissing kom dat de eed bij het huwelijk niet juist was, terwijl God wel JA terug zei, en wij toch het huwelijk ontbinden (want het gaat echt niet meer!?), wat is dan het gevolg wat betreft Gods andere beloften? Kan God daar ook op terugkomen? ( want die ander verandert toch nooit!)? Het gaat bij God toch om liefde, trouw en genade! Hoe kan het dan dat er in refokringen zo makkelijk om wordt gegaan met het huwelijk, waarbij dezelfde kenmerken van toepassing zijn?

Beste vragensteller,

Je stelt een heleboel vragen in een keer. Ik probeer de kluwen wat te ontwarren.

Waarom is het huwelijk geen sacrament? Om de eenvoudige reden dat het niet behoort tot de heilsmiddelen. HD en HA betekenen en verzegelen de beloften van Gods genade, terwijl het huwelijk niet behoort tot het rijk van Gods genade, maar tot de scheppingswerken van God. Het huwelijk behoort tot de goede schepping en was er al voor wij zondigden. Er is dus een wereld van verschil tussen het huwelijk enerzijds en HD en HA anderzijds. Dat is de reden dat de reformatoren het huwelijk weer terug gebracht hebben uit de (roomse) kerk naar het stadhuis. Want het huwelijk behoort tot de ordeningen van het gewone leven. Wie huwelijk met HA en HA op een lijn zet, is ten diepste rooms.

Daarmee is ook Gods plaats én die van ons aangegeven. In het huwelijk zegt God niet “ja”, zoals je in je vraag opmerkt. Man en vrouw zeggen “ja”, d.w.z. zij beloven elkaar trouw voor Gods aangezicht. Maar God zegt niet “ja”. Trouwen is namelijk niets anders dan Gods scheppingsinstelling, die het huwelijk is, eerbiedigen. Je hebt gehoorzaamd in die zin dat je de weg gaat die God je daarin wijst. Daarom wil de Heere de gehuwden Zijn hulp en bijstand altijd bewijzen. Niet als een recht van onze kant, maar als de zegen die de Heere aan het huwelijk verbindt.  Man en vrouw zijn dus bij het aangaan van een huwelijk de belovende partijen. Niet God. Al belooft Hij wel Zijn zegen op het huwelijk. Maar dat is vanwege het feit dat je Zijn instelling eert. En die beloofde zegen is daarmee geen vanzelfsprekendheid, maar dient voortdurend in afhankelijkheid ingewacht te worden.

In de sacramenten van HD en HA belooft de Heere alleen en uitsluitend. En zijn wij slechts ontvangende partij. Daarmee staat het verbond, dat God in de doop met ons aangaat, op een volstrekt ander vlak dan het huwelijk. In HD en HA gaat het om goddelijke beloften. In het huwelijk om menselijke beloften. Als je dus meent dat vanwege het lichtvaardige verbreken van het huwelijk ook Gods beloften (want God zegt ook “ja”, zo meen je) wankelen, stel je dus twee zaken op een lijn die fundamenteel en wezenlijk van elkaar verschillen. Ook al zouden alle gehuwde mensen hun huwelijk verbreken, dan nog blijven Gods beloften recht overeind staan: “ ’t Is trouw al wat Hij ooit beval, het staat op recht en waarheid pal als op onwrikbre steunpilaren.” En hemel en aarde zullen voorbij gaan, maar Mijn Woord, zegt de Heere, zal geenszins voorbij gaan.

Er is dus enerzijds een duidelijke scheiding tussen huwelijk en de beide sacramenten van HD en HA. Anderzijds is het huwelijk ook weer nauw verbonden met Gods verbond, waarvan vroeger de besnijdenis en nu de HD teken en zegel is. Immers, in de weg van de geboorte van kinderen wordt het genadeverbond voortgeplant van kind tot kind. Om die reden is het huwelijk ook zo hoog en heilig. Het mag dan een menselijk contract zijn, maar het is wel gesloten voor Gods aangezicht en draagt de trekken van het verbond dat God met mensen  aangaat. God zelf zet het huwelijk zo hoog neer dat het in het OT beeld is voor de verhouding tussen God en Zijn volk Israel (Jer. 31:32  vergelijkt het verbond tussen God en Israël op de Sinaï met een huwelijk) en in het NT beeld is voor de verhouding tussen Christus en Zijn gemeente (Ef. 5:43).

Het huwelijk en dan de daaraan verbonden kinderzegen, is de weg waarlangs God Zijn genadeverbond voortplant. Je kunt dat lezen als de Heere bij monde van Maleachi toornt over de huwelijksontrouw van de mannen van Israël in die tijd. Het gaat God daarbij om en zaad Gods. Zie Mal. 2 vooral vers 10 t/m 16

Dat in onze kringen tegenwoordig makkelijk over huwelijksontbinding gedacht wordt en dat er ook ‘makkelijker’ tot echtscheiding wordt overgegaan dan voorheen, zegt niets over het huwelijk. Dat is onontbindbaar. Zo heeft de Heere het bedoeld een ingesteld. Deze manier van handelen zegt duidelijk hoe wij ook in onze kringen aangevreten zijn door de wereldgelijkvormigheid en dat we ook op dit gebied dringend bekering nodig hebben.

Als je alles wat ik hierboven heb geschreven, nog eens uitvoerig wilt lezen, verwijs ik je naar mijn boek “In trouw verbonden” waarin deze dingen uitvoerig beschreven staan in de Hoofdstukken 2, 3 en 4.

Hopelijk is zo een en ander duidelijk.
Ds. P. van der Kraan

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. van der Kraan

• Geboortedatum:
  06-02-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Arnemuiden
• Status:
  Actief

129 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven