Aan ds. C. Harinck. Ik heb een vraag over belofte en vervulling. Als de Heere ee...

Aan ds. C. Harinck. Ik heb een vraag over belofte en vervulling. Als de Heere een belofte geeft is dat nog niet gelijk de vervulling, bijv bij Abraham dat hij een zoon zou krijgen. Hoe is dat als de Heere een belofte geeft van het genadeverbond, dat Hij je zonden zal vergeven? Als je die belofte door het werk van de Heilige Geest mag toeëigenen aan je hart, dan is er veel rust en blijdschap. Maar hoe zit dat nu met de vervulling? Moet dat ook op een later tijdstip door de Heere vervuld worden, of mag je geloven dat de Heere het gelijk heeft gegeven?

Gods beloften zijn geen twijfelachtige toezeggingen, waarvan we moeten denken: zullen ze ooit wel vervuld worden? God vervult Zijn beloften. Ze zijn in Jezus Christus vervuld en in Hem Ja en Amen.

Je hebt het over: “Waneer de Heere een belofte geeft.” Nu moeten we allereerst stellen dat de belofte gegeven is in de Bijbel. Wij zien de betekenis en het wonder daarvan nogal eens voorbij. Dat is het eerste en voornaamste geven van God. Als God geen beloften had gesproken zouden wij ook geen beloften kunnen omhelzen. God heeft beloften tot mensen gesproken, die allen samengevat worden in de grote evangeliebelofte, dat een ieder die de gekruisigde Christus aanziet en in Hem gelooft het eeuwige leven heeft. Zie D.L. 2 art.5.
 
Wat wij onder “een belofte van  God ontvangen” verstaan, is eigenlijk de omhelzing van de belofte door het geloof. Nu, in deze omhelzing bezit de zondaar de inhoud van de belofte, anders zou hij of zij een lege belofte omhelzen. Dat is nu juist het verschil tussen uiterlijk of onwaar en ijdel geloof en een waar geloof. Een onwaar geloof kan wel de belofte aannemen en zich toeëigenen, maar verkrijgt nooit de inhoud van de belofte. "Wie gelooft, die heeft", was de gevleugelde uitspraak van Luther, een uitspraak die in de tijd van de Reformatie algemeen bekend was.

Een andere zaak is, dat na de omhelzing van de belofte met een waar geloof, de gelovige  aangevochten en bestreden wordt over hetgeen hij of zij nu meent van God ontvangen te hebben. Men heeft tot zijn troost nodig steeds tot de belofte teruggebracht te worden en opnieuw van de Heere  bevestigd te worden dat het Zijn belofte was en is en zal blijven.

Er is dus heel wat af te dingen op de gangbare gedachte dat er een grote afstand is tussen belofte en vervulling. Er liggen geen jaren tussen. Wie de belofte met een waar geloof omhelst, heeft de vervulling.

Wat tijdelijke en bijzondere beloften betreft ligt de zaak in wezen niet anders. Op het moment dat iemand een belofte mag omhelzen dat God hem niet zal begeven en verlaten, bezit hij de troost van deze belofte.

We zien hier dus onderscheid tussen het ontvangen en omhelzen van de belofte en de werkelijke vervulling. In het leven van Gods kinderen zijn  wel bevestigingen van Gods belofte. Zo merkte David dat God Zijn woord had gehouden en hem tot koning had gemaakt. Niet één van Gods goede woorden was onvervuld gebleven. In het leven van de gelovigen heeft dit grote betekenis. In dit opzicht zou je kunnen spreken over het ontvangen van een belofte en het meemaken van de vervulling.

Maar verder geldt wat we lezen in H. Cat. antw. 84. Zo dikwijls als de belofte omhelsd wordt (en natuurlijk is bedoeld met een waar geloof) ontvangt men de vervulling  en de inhoud van de belofte.
 
Ds. C. Harinck

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. Harinck

• Geboortedatum:
  09-04-1933
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

251 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven