(...) Maar ik voel dat het niet goed is hoe ik reageer, maar ik kan niet anders....

Mijn moeder heeft een rotjeugd gehad waarin ze is verwaarloosd en daar denk ik ook wel aan, maar het helpt niet altijd om niet kwaad te worden op haar als ze weer vriendelijk zit te doen als er visite is en daarna weer tegen me begint te krengen. Ik wil niet kwaad worden, maar ik kan me meestal niet beheersen. Zeker niet als ze zo doet tegen me pleegbroertje. Hij heeft al zoveel pijn gehad in zijn leven! Maar ik voel dat het niet goed is hoe ik reageer, maar ik kan niet anders. Wilt u me asjeblieft zeggen hoe ik anders kan doen? En ook ben ik bang dat ik later op m’n moeder lijken zal.

Beste vriend(in),

Je eindigt met de opmerking dat je bang bent dat je op je moeder zal gaan lijken. Om direct heel eerlijk te zijn: dat is een reële optie. En als je dat niet wilt, moet je eraan werken. Het mooie is dat je door deze vraag te stellen daar al aan begonnen bent. Een eerste stap heb je gezet, maar direct al wil ik je vragen om nog meer stappen te zetten...

Het zal een levenslang proces zijn om de balans te vinden tussen acceptatie en vechten tegen bepaalde eigenschappen. Niemand kan zijn of haar karakter veranderen. Soms moet je dingen gewoon accepteren. Soms moet je tegen dingen vechten. Als je hiermee belast bent, is de zoektocht naar stabiliteit geen makkelijke weg. Maar het is de moeite waard deze weg te gaan en er zijn zeker mensen die jou daarbij willen helpen!

Je moeder heeft een nare jeugd gehad. Jij inmiddels ook, lees ik dat goed? En je pleegbroertje ook... Als jullie niets doen met die wetenschap, kan dat zo telkens doorgaan van generatie op generatie. Nogmaals daarom moet je stappen zetten.

Ik ga eerst nog even op je vraag in: ik proef iets bij je dat je, je moeder wilt eren. Dat is ook je plicht volgens het vijfde gebod. Toch hoeft dat niet te betekenen dat je alles maar “voor zoete koek slikt.” Als de catechismus in zondag 39 bij de uitleg van dit gebod spreekt over “zwakheid en gebreken” van de ouders, dan staat er dat je daar geduld mee moet hebben. Geduld hebben is niet hetzelfde als gewoon zo laten. In “geduld hebben” zit m.i. ook iets van “hopen op verandering” en als je daaraan mee kan werken dan: “doen”.

Werken aan verandering zie ik concreet zo voor me: zoek een hulpverlener (Eleos, Koinonia, enz.). Dat adviseer ik aan jou en aan je moeder. De kans bestaat dat je moeder dat niet ziet zitten en ook geen noodzaak daartoe voelt. Wellicht helpt het dan als jij je gevoelens zoals je die in de bovenstaande vraag verwoord hebt, eens aan haar voorlegt. Wellicht dat ze daar iets mee kan, het zal best confronterend zijn, maar op de lange termijn zouden jullie daarbij gebaat zijn. Als jullie ervoor kiezen om onder leiding van professionals onder ogen te zien hoe jullie gevormd zijn en wat je daardoor elkaar aandoet dan komt er ruimte voor verandering. Dan kan je stukje bij beetje gaan werken aan meer inzicht in jezelf en daardoor ook een betere bezinning op je gedrag naar elkaar toe.

Nogmaals, ik denk dat dit niet alleen voor je moeder nodig is, maar ook voor jezelf. Ik hoop dat je dat accepteert en dat je met professionele hulp en daarbovenuit natuurlijk Gods hulp mag uitgroeien tot een stabiel persoon.

Met hartelijke groeten,
Michel van Heijningen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. (Michel) van Heijningen

• Geboortedatum:
  08-06-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Alblasserdam
• Status:
  Actief

173 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven