Lijden en sterven van Christus

Kan ik een vraag aan dominee Pieters stellen? Het gaat over het lijden en sterven van de Heere Jezus Christus. Dit is geen theoretische vraag. Ik denk er veel over na. Het ootmoedig overdenken, het mediteren over, het aanbidden van dit onuitsprekelijk grote lijden maakt deel uit van het leven van een ware Christen. Is het volgende de diepste meditatie van de ware Christen: heeft Hij voor mij zo geleden? M.a.w. gaat het bij het mediteren ten diepste om het motief waarom Hij leed i.p.v. over het lijden van Hem zelf? Want anders ga je wenen over Hem, i.p.v. over jezelf (Lukas 23:28). En hoe kun je jezelf op grond van de Schrift toespreken als de volgende gedachte soms opkomt: Hij lijdt nu niet meer, maar Hij is gezeten aan de rechterhand des Vaders. M.a.w. het is achter de rug, Hij lijdt nu niet meer. Voorbeeld: als je man of vrouw vijf jaar geleden enorme langdurige pijn gehad heeft, dan beheerst dat je hele leven. Je staat er mee op en je gaat er mee naar bed. Maar vijf jaar daarna, is het een vage herinnering. Ik kan maar niet tot de kern komen t.a.v. het lijden van Christus. En het is zo cruciaal, geloof ik. Kunt u hier iets van zeggen? En misschien kunt u ook een paar titels van boeken aanbevelen die over deze zaak gaan.

Je gedachte is begrijpelijk. Zoals ook deze gedachte: het lijden van Jezus was wel vreselijk, maar Hij wist dat het maar voor een heel korte tijd was, en dus…: was het eigenlijk wel zo vreselijk?

Wat wij nodig hebben om het lijden van de Borg récht te betrachten, is niet diep denken, ook niet sterke verbeeldingskracht, maar geloof door het onderwijs van de Heilige Geest. Een belangrijk facet is dan ongetwijfeld het motief of de reden waarom Hij leed en stierf, waarom Hij móest lijden en sterven. Was het voor Hemzelf? Nee, het was voor anderen. Was het voor Zijn vrienden? Nee, het was voor Zijn vijanden! Was het voor mensen die er niets aan konden doen, dat het moest gebeuren? Nee, het was voor schuldigen, die het er duizendmaal naar hadden gemaakt dat ze zelf deze straf eindeloos zouden dragen.

Verder: Hij is nu gezeten aan de rechterhand van Zijn Vader. Nadrukkelijk vraagt de apostel daar aandacht voor in Romeinen 6 vers 8-9: “Indien wij nu met Christus gestorven zijn, dan geloven wij dat wij ook met Hem zullen leven, wetende dat Christus, opgewekt zijnde uit de doden, niet meer sterft; de dood heerst niet meer over Hem.” Wij moeten Hem dan ook niet voor onze geest halen als nog steeds lijdende. “Maar als je dan je indenkt in welke glorie Hij nu deelt, dan kun je het lijden je niet of amper voor de geest halen…” Alleen al daaruit kun je de conclusie trekken dat het in het geheel niet gaat om emotie.
In de vertaling van M’Cheyne’s gedicht staat:

Ik deed als Jeruzalems dochters weleer,
die weenden om de pijn van hun lijdende Heer’,
maar dacht niet eraan dat ikzelf door mijn schuld
Zijn kroon had gevlochten, Zijn beker gevuld.

Het emotionele aspect is niet verwerpelijk, maar is ook zeker geen hoofdzaak. Het gelovig overdenken van het lijden is –zoals het avondmaalsformulier het omschrijft– de heerlijke gedachtenis van het bittere lijden. Waar het dan ook vooral om gaat, is: gelovig je op Zijn lijden en sterven verlaten.

Ds. W. P. Pieters
 

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. Pieters

• Geboortedatum:
  27-06-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Elspeet
• Status:
  Actief

259 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven