Kunt u mij uitleggen waarom in het begin van een therapie emoties heftig zijn di...

Kunt u mij uitleggen waarom in het begin van een therapie emoties heftig zijn die loskomen?

Beste vragensteller/stelster,

Je snijdt iets aan wat heel herkenbaar is. Wie in therapie gaat, ervaart problemen in zijn/haar leven. Die kunnen van verschillende aard zijn. Het is niet voor niets dat je in therapie gaat. Je wilt je gedrag veranderen, of je manier van denken, of verwerken wat je hebt meegemaakt (wat natuurlijk ook weer alles te maken heeft met je manier van denken). En dan dóet die therapie iets met je. Gelukkig maar, want daarvoor ga je er naar toe. Maar waarom komen er zulke heftige emoties los? Sterker nog: waarom lijkt het in het begin alsof het alleen nog maar slechter gaat? Je kunt er flink moedeloos van worden. Ga je naar therapie met het doel dat het beter gaat, en dan gaat het juist minder!

Dit kan met verschillende dingen te maken hebben. En vast met meer dingen die ik nu kan overzien. Als je op therapie wilt verwerken wat je aan naars mee hebt gemaakt, dan moet je er weer over beginnen na te denken en te praten, en misschien heb je het wel een beetje weggeduwd, omdat het zo veel energie kostte om er alsmaar over te denken. De deksel gaat weer van de put. En de therapeut gaat allerlei lastige vragen stellen, waardoor je als het ware moet graven in het verleden. Om het te verwerken moet soms de onderste steen boven komen. En hoe dieper je graaft, hoe dichter je komt bij de echte pijn. Maar ja, de wond moet goed opengemaakt worden om te kunnen genezen. Een pijnlijk proces. Maar wel nodig. Hou vol, ook als het heel moeilijk wordt. Denk niet alleen aan vandaag, maar ook aan de toekomst. Je komt er vast doorheen!

Als je gedachten of gedrag wilt veranderen met de therapie (dwangmatige handelingen, onterechte angsten, etc.) dan valt dat in het begin ook niet mee. Dat komt omdat de therapie je allereerst bewust maakt van wat je eigenlijk verkeerd doet. Hoe gaat het dan in je gedachten? Waarom doe je het dan? En dan wordt je je bijvoorbeeld steeds meer bewust van de foute gedachtegang die je maakt. Terwijl je nog niet bij machte bent het te verbeteren. Je ziet steeds beter wat er fout gaat, en je wilt het wel veranderen, maar het lukt nog niet! Heel frustrerend kan dat zijn, en je kunt je er heel onzeker over gaan voelen.

Als je middels therapie een leerproces doormaakt, dan gaat dat meestal in vier stappen. 1. Je bent onbewust onbekwaam: je weet niet goed wat je fout doet, en hebt er dus ook niet zo veel last van. Of je hebt er wel last van, maar je bent je niet bewust wat je fout doet. 2. Je bent bewust onbekwaam: Je ziet steeds beter in wat er fout gaat in je denken en doen, maar je kunt er nog niets aan veranderen. Dit is een heel lastige periode, maar wel nodig! 3. Je bent bewust bekwaam: op therapie leer je hoe je moet denken en doen. Heel bewust breng je dit in praktijk. Nu gaat het beter, maar vanzelf gaat het nog niet. 4) Je bent onbewust bekwaam: Je hebt het je eigen gemaakt. Nu kost het geen moeite meer, het gaat als vanzelf. Dit punt bereikt niet iedereen, en dat geeft ook niet. Voor sommige dingen moet je je gewoon blijven inspannen.

Ik hoop dat het antwoord je wat verder helpt. En zo niet, stel dan je vraag gerust nog een keer, maar dan iets uitgebreider. Heel veel sterkte toegewenst!

Drs. A. Th. van Olst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Th. van Olst

• Geboortedatum:
  11-04-1978
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Utrecht
• Status:
  Inactief

48 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven