Vraag
Mijn vader is vijf jaar geleden overleden. En mijn moeder is op zoek naar een nieuwe man. Dit zegt ze niet en ze ontkent het ook. Maar m’n broers, zussen en ik kunnen het aan alles merken dat ze graag weer een man wil. Zo gaat ze naar allemaal clubs en verenigingen waar ze maar iemand kan vinden. Ze heeft het vaak over mannen die ze leuk en aardig vindt. Ook kraakt ze vaak weduwen en weduwnaren af die opnieuw trouwen en vindt ze het allemaal onzin. Ik heb het hier best moeilijk mee. Ik vind het eigenlijk raar. Vijf jaar nadat mijn vader is overleden vind ik nog best vroeg voor mijn moeder. Mijn moeder heeft het ook nog best vaak over vroeger toen alles nog normaal was en hoe mijn vader toen was. Alle fouten die hij toen maakte zijn nu in haar ogen goed. Hierbij wil ik niet zeggen dat ik een slechte vader heb gehad, ik heb zelfs een super vader gehad. Maar mijn vader heeft ook zijn gebreken gehad en dat wil ze niet zien.
Antwoord
Dat je er veel moeite mee hebt als je moeder weer een nieuwe man zoekt en wil, terwijl je vader nog maar zo kort geleden overleden is, kan ik me heel goed voorstellen. Ik weet uiteraard niets van leeftijden, want dat kan wel enigszins verschil maken. Is je moeder nog vrij jong, dan kan ik me ook van haar wel voorstellen dat ze graag een man wil zoeken. Is er nog een aantal jonge en/of thuiswonende kinderen, ook dan kan die wens heel begrijpelijk zijn. Maar voor kinderen is zoiets altijd heel erg moeilijk. Je kunt je gewoon geen andere man aan de zijde van je moeder voorstellen, en al helemaal niet iemand die dan ineens je 'nieuwe vader' zou moeten zijn! Dat roept gewoon heel veel emoties van verdriet en pijn en boosheid op. Die emoties zijn er gewoon, het heeft geen zin die te ontkennen of te onderdrukken. Ze zijn gewoon begrijpelijk. Zeker als je vader nog eigenlijk maar zo kort geleden is overleden. En als hij zo'n fijne vader was, is het des te moeilijker.
Ik kan geen oordeel geven over de keus van je moeder. Wel wil ik zeggen, dat het heel belangrijk is dat zij de emoties van haar kinderen hierin heel serieus neemt. En daar zit nu juist vaak het pijnpunt: ouders die 'verder' willen met hun leven, kinderen die nog rouwen om het verlies van hun andere ouder. Dat vraagt om zoveel geduld en liefde met en voor elkaar, dat het in de praktijk vaak heel lastig is om hier goed mee om te gaan.
Je verhaal is hier en daar een beetje tegenstrijdig: aan de ene kant kraakt je moeder mensen die hertrouwen af, terwijl ze aan de andere kant zelf op zoek lijkt te zijn naar een nieuwe man. Aan de ene kant idealiseert je moeder je vader en verdoezelt ze zijn fouten of minder fijne kanten, aan de andere kant wil ze blijkbaar haar leven met hem afsluiten door een nieuwe man te zoeken. Die tegenstrijdigheden maken het voor mij moeilijk om een goed beeld te vormen en oordeel hierover te geven. Maar bovenstaande blijft dan toch mijn belangrijkste punt: het serieus omgaan met elkaars gevoelens. Dat is toch wat de liefde die God van ons eist van ons vraagt: zowel vanuit je moeder naar jullie als kinderen toe (dat allereerst, zou ik zeggen!), als vanuit jullie naar je moeder toe (begrijpen wat zij wil). Tegelijk is die liefde ook, dat je eerlijk bent over wat je vindt. Zeg elkaar eerlijk wat je moeilijk vindt, wat je dwars zit. Zonder aanvallerig te zijn, moet dat toch kunnen? Gewoon zeggen waar je moeite mee hebt. Begrip vragen voor je gevoelens.
Ik hoop en bid, dat dit antwoord een stukje steun kan bieden in deze moeilijke situatie.
Ds. K. van den Geest
Dit artikel is beantwoord door
Ds. K. van den Geest
- Geboortedatum:12-10-1957
- Kerkelijke gezindte:Nederlandse Gereformeerde Kerken
- Woon/standplaats:Deventer
- Status:Actief
